‘Word je daar niet zenuwachtig van mam, als al die mensen toekijken bij het wegvaren?’ ‘Nee hoor, komt goed’. Ik geef mijn dochter nog een laatste extra dikke knuffel en klim aan boord. ‘Hoe pakken we het aan Ronald?’ ‘Ach er staat amper wind, dus gooi alles maar los.’ Ronald start de motor en samen zwiepen we de landvasten over de palen. Op de steiger staan bijna 60 mensen, want het is zover…na 5 jaar dromen gaan we de trossen losgooien en hoe… Ronald slaat de motor achteruit en draait in het kommetje van de haven. Ik kijk naar het achterdek van de boot en… zie het laatste stukje landvast door het kluisgat glippen en hoor meteen daarna de motor brommen en afslaan. Nee hè, de landvast zit om de schroef en is veel te dik voor de touwsnijder. Een man aan de overzijde biedt meteen hulp, we kunnen langszij. Ik kijk mijn Kappie wanhopig aan, maar hij weet al raad: ‘geef mijn zwembroek maar aan, schat’. Even later komt Ronald in zijn zwembroek met lief buikje en duikbril op zijn voorhoofd naar buiten. De mensen op de steiger beginnen te joelen. Tja, voor hen is het spektakel. Om het ijs te breken roep ik dat de bar weer open is. Weer gejoel aan de overkant. Ondertussen doet Ronald met scherp mes verwoede pogingen de klapschroef te ontdaan van de monsterlijke bedrading. Helaas is er weinig zicht onder de boot. Vervolgens biedt mijn grote broer ons te helpen en duikt ook hij in zijn stoere slip het water in. Hij kiest niet voor het mes, maar probeert het touw los te wikkelen. Tussendoor starten we steeds de motor. Na drie keer starten en achter uitslaan kunnen we alsnog vertrekken. Ik kijk naar de steiger. Met een brok in mijn keel kijk ik naar al die zwaaiende handen. Vervolgens kijk ik naar mijn Kappie, hij vaart weg alsof er niets gebeurd is, maar ik weet wel beter. Samen zijn we even stil. Ik voel mijn ogen even nat worden. Het is zover lief, het is zover…