1/12
Ronald heeft een prachtige constructie voor het nieuwe anker bedacht, zodat de punt van het anker niet tegen de boeg kan stoten. Samen gaan we aan de slag. Vlak voor het ankerlier plaatsen we en blokje hout met daarop een kogel gelagerde rol en een gat waar een pin door heen kan. Wat heeft Ronald dat weer met de beperkte middelen die we voor handen hebben mooi uitgedacht. Het aandraaien van de moeren in het plafond van de ankerbak was een minder leuk klusje. Pfff…met mijn hoofd, schouders en armen hing ik een half uur in de opening van de ankerbak met mijn borstkast op ‘een piramide van ankerketting’. Ik werd er een beetje chaggie van, maar het is gelukt.

2/12
Ik word wakker van opgewonden kinderstemmen door het luik. Gisteravond laat heb ik bij ‘de Emma’ in de kajuit een Sinterklaasgedicht gelegd voor Julie, Sep en Tijn en 3 zakjes chocolademunten verstopt op het dek. Vanuit mijn patrijspoortje bij mijn hoofdkussen zie ik hoe de kids enthousiast aan het zoeken zijn. Missie geslaagd, daar kan ik zo van genieten.

Oeps, Ronald leest net in de whatsapp-groep dat in de nacht dat wij aan het zeilen waren, er vlak in de buurt van ons weer een interactie met Orka’s is geweest. We hebben dus echt mazzel gehad.

We zijn onderweg naar de Pingo Doce en zien opeens een groothandel voor wijn. Flessen van 750 tot 3300 euro staan met slotjes in de vitrine. Ik wist niet dat er zulke dure wijnen te koop waren? Wij zoeken een paar iets goedkopere versies uit, haha.

Voor de momenten dat er veel swell is in een baai, willen we aan het voeteneind, ons bed verbreden tot een ‘L’. Op de step halen we een plank bij de bouwmarkt van 60 bij 100. De plank past precies in de step-tas, alsof het er voor gemaakt is.

We nemen afscheid van Hugo Jan, Lieke en de kinderen en gaan op weg naar het natuurgebied bij Alvor. Een zeiltochtje van twee uurtjes. Ook nu weer blijven we dicht bij de kust. Och, wat is het waddengebied van de Algarve toch prachtig. We ankeren in het midden van de rivier Ribeira de Odiáxere, want beide zijden vallen droog. Aan stuurboord staan vissers voorovergebogen in de slib te wroeten. Het is de plek om scheermesjes te verzamelen, een heerlijke lekkernij in deze omgeving. De vissers zelf gebruiken de slakjes in de scheermes-schelpjes om Dorades te vangen.

‘s Avonds maken we met een lekker Jazzmuziekje op de achtergrond de lekkerste Paella ooit, met grote garnalen en supergrote mossels, mmmm.

3/12
Het is vroeg in de ochtend. Vier jaar geleden hadden we op dezelfde plek zicht op prachtige waddenvogels die scharrelde tussen het drooggevallen slib. Nu is er geen vogel te bekennen? Vreemd. Ik kruip weer onder de dekens, want het is bewolkt en koud (15°). Ik lees in bed lekker mijn boek uit en Ronald brengt mij een ontbijtje op bed, zo lief.

Ronald bekijkt de plank voor het bed. Nee hè, waarom hebben we daar niet aan gedacht de plank onder dit kussen past perfect. Tja, we hebben dus die enorme plank voor niets gekocht.

We willen graag het wad verkennen, maar het blijft  pijpenstelen regenen. En ja hoor…als Ronald voetbal wil gaan kijken, is het eindelijk droog en kan ik aan de kant een wandeling maken over het wad. Ik roei het Rubbertje aan de kant en trek hem op het zand. Omdat ik niet weet hoe snel het water zal stijgen, maak ik het bootje vast aan een grote steen. Zie blog: zintuigen op steeltjes”.

4/12
Iedere ochtend start Ronald met het bekijken van het weer op de Windy-app. De straalstroom is door de klimaatverandering duidelijk verstoord. Het Azorenhoog komt maar niet door, waardoor er geen goed moment (weatherwindow) is om naar het zuiden te varen. Het hoge drukgebied blijft al een tijdje boven Rusland hangen…Het is een kwestie van geduld. Nu is Portugal zeker geen verkeerde plek om te vertoeven, maar stiekem had ik wel gehoopt op iets beter weer. Zodra de zon even doorkomt gaan we er op uit. Maar het regent de laatste dagen geregeld en dan leef je toch soms uren benedendeks en ia heeft nou niet bepaald grote ramen.

Ronald heeft de olielamp boven de eettafel gemaakt. Toppertje. Het geeft niet alleen gezellig licht, het geeft ook heel veel warmte. Nadeel is wel, dat een paar jaar terug het knopje van het linttransport is afgebroken. Tja, en waar ‘tik je zo een knopje op de kop?’ Op de eettafel ligt nu een nijptang klaar, voor als we het vlammetje hoger (met de klok mee) of lager willen draaien.

5/12
Tussen de buien door, het komt soms met bakken uit de hemel, maken we een wandeling op het wad en achter de dijk. Vandaag varen we naar Alvor Centrum om een wandeling te maken over de hoge rotsen (start bij het gebouw van de reddingsbrigade). Tjonge wat een prachtige vergezichten heb je hier. We zien van dichtbij twee blauwe eksters tegen elkaar kwetteren. Het pad is regelmatig glibberig door de vele regen. De terugweg via de grote weg is minder mooi, maar dan kunnen we mooi meteen even boodschappen doen.

6/12
Het bijna volle maan en de hemel is helder. Maanlicht schijnt door het luik. De gehele hut is hierdoor een beetje verlicht. Ik zie het gezicht van Ronald naast mij, ‘mijn Kappie’, ik val weer in slaap.

Het is opvallend hoeveel wij slapen. We gaan vaak al om 22.00 uur naar bed en worden dan pas om 8.30 uur wakker. Het komt vast omdat we de hele dag buiten leven. Dromen doen wij ook meer dan thuis, wat hiervan de reden is weet ik niet.

7/12
Vandaag een zeer wisselend weerbeeld, van koud met lange plensbuien tot een heerlijk zonnetje. Mijn haar is vet. Op naar het zwembad. Zie blog: Leer…

8/12
Er lijkt een goed weerwindow aan te komen. Op naar Portimão. Daar kunnen we dan bunkeren voor de overtocht. Terwijl we de golven op zee horen bulderen, varen we het waddengebied uit richting het zeegat. Het is een smalle opening tussen twee stenen dijkjes. Hoeiiii, dit zorgt voor extra hoge deining. Ronald staat achter het stuurwiel om de hoge golven van ruim 3,5 meter zo goed mogelijk op te vangen. Opeens zie ik dat hij wat witjes wordt om zijn neus. En ik hoor het nu ook, terwijl ia met de boeg onder een hoek van 45° de lucht insteekt, hapert de motor. Shit…’zal ik vlug de genua uitrollen, wij zijn nog dicht bij de rotsen?’ Ronald schudt zijn hoofd en neemt iets gas terug. ‘Nee, even wachten’. Pfff…ik voel de spanning oplopen. Maar Ronald lijkt zoals altijd weer de rust zelve. Ik kijk achterom, we zijn nog best wel dicht bij de rotsen. ‘Hapte de motor soms even lucht? Het geluid lijkt nu weer normaal toch?’ Ronald geeft geen antwoord, kennelijk geconcentreerd. En na een paar minuten zegt hij:’ Ja, trek de genua er maar bij, het gaat weer goed’. De gehele tocht is er amper wind, zijn de golven hoog, en motorsailen we met af en toe een heerlijk zonnetje. Ik geniet, want ook deze keer heb ik geen enkele last van zeeziekte.

Volgens Ronald is de eerste haven van Portimão schreeuwend duur (€55 per nacht) en niet dicht bij een supermarkt. In de tweede haven liggen alleen kleine motorboten en is niemand te bekennen. Het stroomt daar als een gek en het begint al te schemeren. Met behulp van twee vissers kunnen we met veel moeite aanleggen. De haven is alleen bereikbaar met een vingerafdruk, dus we varen in het donker met het Rubbertje naar de kant.

9/12
De volgende ochtend klopt de havenmeester op de romp met de boodschap dat we hier helemaal niet mogen liggen en moeten gaan ankeren. Nou zeg, dat betekent dat we maar in Albufeira moeten gaan bunkeren.

Het is heerlijk zonnig weer. We blijven weer bij de kust vanwege de orka’s. Helaas staat er te weinig wind om te zeilen. Motoren in hoge golven is toch minder aangenaam dan zeilen. ‘Hoe voel je je?’ De zee is één grote klotsbak, doordat de golven van 4 meter hoog via de hoge grillige rotsen aan de kust weer terug op zee terecht komen. Het is een wonder, ik voel mij prima. Ik blijf wel buiten zitten. Een keer moet ik naar binnen naar het toilet, maar ook dat kan mijn maag prima aan.

De haven in Albufeira is zeer compleet en kost maar €18 per nacht. Aan onze steiger liggen allemaal overwinteraars, die van de zomer weer naar de Med willen afreizen. Best gezellig.

10/12
Het hoost de hele dag. Ik ben druk met wasjes draaien. Het is een straatwasserette. Dit betekent dat je soms met meerdere mensen op de stoep staat te wachten tot het programma is afgelopen. In een binnen-wasserette komt het wel eens voor dat een ander jouw was eruit haalt, zodat zij hun was in de trommel kunnen doen. Dat wil je nu natuurlijk niet hebben, dus een ieder is bezig met het zetten van een wekkertje op hun mobiel.

We lopen even naar de werf, we willen graag een groter zonnepaneel boven het achterdek. Misschien is er er wel één RVSboer die al een beetje kan meedenken. Helaas dit projectje moeten we bewaren voor op de Canarische Eilanden.

11/12
We maken een prachtige wandeling langs de kust van Albufeira. Tjonge, wat een schitterende omgeving. Vele smalle paadjes lopen over de hoge grillige gele en bruinrode rotsen van we zeker 70 meter hoog. Ik ben vandaag een beetje droef. Fleur wordt dinsdag 30 jaar en dit weekend viert zij het voor familie en vrienden. Ohhh…wat had ik ook graag haar een lieve knuf willen geven. We beeldbellen, zodat zij mijn cadeautje, een brief met een mooie ring kan open maken. En dan houd ik het niet meer, ik moet huilen. Nou ja, iedereen mag best weten hoe moeilijk dit soort momenten vind hoor. We lopen de rots af naar een klein strandje. Met ons hoofden op mijn rode jas liggen we cosy in het zand van de zon te genieten. Soms heb je geen woorden nodig om zoveel troost van een dierbare dichtbij te ontvangen.

12/12
Ronald vermoedt dat we donderdag of vrijdag weg kunnen. De eerste drie dagen hebben we dan wind en daarna mogelijk 2 dagen geen wind. Geen supergoed weerwindow, maar iets is beter dan niets, dus we gaan ervoor. We hebben dan wel extra diesel nodig. Op de werf scoren we 2 tweedehands jerrycans. Zie blog: ‘voor nop’.

13/12
Vandaag is mijn lieve Fleur 30 jaar geworden. Ach wat had ik haar graag even een echte knuffel gegeven. Ik vraag Yvonne van zeilschip de Banner of zij met mij een wandeling langs de kust wil maken, want Ronald wil aan zijn app werken.

14/12
Zijn het de UVstralen welke de top van het grootzeil poreus hebben gemaakt of is er iets boven in de mast wat het grootzeil beschadigd? Of misschien beide? Ronald denkt dat de kraanlijn de top van het grootzeil schavielt. Misschien is het beter om de kraanlijn voortaan tijdens het zeilen weg te halen? Vandaag heb ik vele kleine scheurtjes/gaatjes geplakt met wit spinakertape. Helaas was het dikke witte zeiltape op en is het hier nergens te koop.

We gaan mogelijk vrijdag weg? Donderdag is nog te vroeg, de wind is okee, maar 5 meter hoge golven vind ik echt te gek. Onze ia en Ronald kunnen dit wel aan. Maar de kans dat ik dan weer zeeziek word is wel groter en daar heb ik geen zin in.

De vele regenbuien gecombineerd met al het zout in de lucht zorgt voor schimmel in de boot. Gisteren begon het proces van zwarte punten op het plafond. Dat wordt weer poetsen. Mijn favoriete bezigheid, maar niet heus.

15/12
Het blijft onzeker wanneer we weg kunnen naar het zuiden. Vrijdag of zaterdag zou een optie kunnen zijn? Maar dinsdag komt er een front aan met 40 knopen tegenwind. Tja, we zouden dan een dag kunnen bijliggen, want daarna wordt het weer mooi. Maar ja, willen we dat? Op dit moment vind ik het niet zo aantrekkelijk klinken.

Ronald heeft een dikkere RVS-borgpin voor het anker gemaakt. Dit maakt dat we ook weer een grotere gaten moeten boren in de houder op het voordek. Nu maar hopen dat de boormachine er tussen past. Gelukt, wat is Ronald toch een handige klusser.

Tijdens het plakken van de top van het grootzeil heb ik gezien dat de val van het grootzeil op meerdere plekken flink beschadigd is. Om deze reden hebben wij al eerder steeds een slecht stukje eraf gesneden. Als we dit weer zouden doen, wordt de val echt te kort. Wat dan? Een nieuwe val kopen? Oeps, dat is best wel duur. Ronald komt op het lumineuze idee, de  val om te draaien. Wel een hoop gepiel, maar het is gelukt.

Ook de schoot van het rol-kotterfok-systeem is beschadigd, deze hoeft maar 10 cm ingekort. Dat is een klusje van niets, knoopje doorhalen en afknippen.

16/12: dag 1.
Hè hè, eindelijk is het zo ver, vandaag gaan we het er op wagen. We doen boodschappen en kopen onder andere voor 4 dagen kant en klaar maaltijden. Van maandagavond naar dinsdag komt er vermoedelijk een frontje over met veel wind en dan is het maar de vraag of het lukt om te koken. Ook kopen we 6 extra lekker snackjes voor de dagelijkse Happy Hour. Het is inmiddels de gewoonte geworden om bij lange overtochten elke dag om 16.00 uur een Happy Hour in te plannen met een alcoholvrij drankje, een snackje en muziek. Zo midden op zee kun je daar echt naar uitkijken.

Terwijl Ronald de havenmeester betaald, maak ik een slingerbedje op (NB Dit is een bed, in het midden van het schip met een opstaand zeil, zodat je in je slaap met hoge golven niet je bed uitgeslingerd wordt).  We halen de kerstverlichting weg en tanken de dieseltank vol (in de Jerrycans gaat 2 x 32 liter) en benzine (voor de buitenboordmotor). Motoruren 2125.

Ronald download nog snel voor 5 dagen de gribfiles (info wind). Daarna hebben we geen bereik meer. De ervaring is dat de gribfiles de eerste 3 dagen wel redelijk kloppen, maar daarna minder betrouwbaar zijn. Ik kijk ook nog 1x op mijn mobiel en ontvang een leuke verrassing. Een SinterKerstgedicht van mijn dierbare KieNcollega Norbert, zo lief, echt blij mee.

En dan kan ons nieuwe avontuur van start (14.00 uur). We zullen rond de 6 dagen op zee verblijven, zo een zin in. Met zaterdag een windstille dag en dinsdag mogelijk een heftige frontje met vlagen van 40 knopen wind. Samen spreken we af dat als het dinsdag te heftig is we gaan bijliggen.

Eenmaal op zee zijn de golven rond de 4 meter hoog, ik houd mij rustig en ik voel mij redelijk. Ronald stelt mij gerust dat ik geduld moet hebben, het duurt altijd zeker een dag voordat ik ingeslingerd ben. Met een knik in de schoot en 15 knopen wind, afnemend naar 10, zeilen we richting Marokko.

Dagafstand 14.00 uur: 126 NM.
34°59.8550’N 008°18.9111’W.

17/12: dag 2.
Het water voor de kust van Marokko is zo prachtig blauw. Net als de hemel met hier en daar een klein wolkje. Het licht is fel. Ondanks mijn zonnebril voel ik dat ik veel met mijn ogen zit te knijpen. Morgen maar een pet op.

We  kunnen tot een uur of twaalf zeilen met een knik in de schoot. Er staat rond de 10 knopen wind, pfff…het houdt niet over. We varen nu wel over de andere boeg, de wind is zuidoostelijk geworden.

Och, ik ben zo moe, maar ik kan niet slapen en heb een knallende koppijn. Heb ik te lang in de brandende zon gezeten? Of kan mijn nek de swell niet aan? Of komt het omdat ik maar een half uur geslapen heb? Het zal wel een combi zijn? Als mijn lijf niet meewerkt, word ik vaak een chagrijnige mopperkont. Ik kan mij dan zelfs hardop afvragen of zo een reis wel geschikt mij voor is. Ongelooflijk…hoe lief en geduldig Ronald dan blijft en zegt: ‘Dat zeg je altijd, maar ik weet dat het morgen weer prima met je gaat’. Of te wel…even verdagen Lies, het komt goed.

Daar zijn ze weer…een grote groep Witsnuitdolfijnen komt ons begroeten. Of zou het nieuwsgierigheid zijn? We zien ze dan al in de verte met zijn allen jagen (op Tonijn?). Vaak klop ik dan op het dek, en dan zie ik ze van richting veranderen. Ik weet nog altijd niet of ze ook zonder geklop even langs waren gekomen? Wat is dat toch? Zowel Ronald als ik worden zo blij als we dolfijnen zien. Misschien is er wel eens onderzoek naar gedaan? Het lijkt echt alsof we bij het zien van dolfijnen een boost dopamine aanmaken?

Het is pikkedonker. De maan is nog niet op. Wel zien we een prachtige sterrenhemel. Ook de Melkweg is duidelijk te zien. Omdat er midden op zee geen sprake is van lichtvervuiling, is de ervaring des te intenser. Je ervaart alsof je in een soort koepel vaart met rondom vanaf de horizon alleen maar sterren. Echt sprookjesachtig mooi.

Dagafstand 14.00 uur: 113 NM.
33°15.11461 ‘N 009°07.8993’W.

18/12: dag 3.
Een zonsondergang vind ik denk ik nog mooier dan een zonsondergang, mogelijk omdat ik deze ook minder vaak zie? Wat een kleurenpracht. Welkom nieuwe mooie dag. Sinds gistermiddag ben ik echt ingeslingerd. Omdat ik dan minder met mijn lijf bezig ben, komen de ervaringen nog intenser binnen.

We vinden een vliegende vis op het dek. Rondom plakken de zilverkleurige schubbetjes op het dek. Doordat tonijnen de vliegende vissen opjagen in combi met een hoge golf komen ze dan vaak op ons dek terecht.

De voorspelling komt uit. We moeten vandaag de hele dag motoren. Soms hijsen we wel het grootzeil, dit maakt de golfslag iets aangenamer. Ronald zal niet Ronald zijn om toch even de gennaker te zetten. Maar die valt in en we halen alles weer weg.

Het is even zoeken…waar gaan we voor? Minder last van de golven en halve knoop sneller of…het grootzeil redden? We besluiten het grootzeil te laten zakken, hierdoor schommelt de boot aanzienlijk meer.

Ik ben zo moe en ga om 19.00 uur bed. Mijn hypermobiele lichaam/hoofdzakelijk mijn nek trekt de deining de niet. Ik probeer nog even het dwarsbed in onze hut uit. Fout, het katterige gevoel gaat over in misselijkheid. Vlug ga ik in de kuip zitten, dat helpt. Kwam er maar wind, dan konden we zeilen, want dan ligt de boot op één oor en dat scheelt enorm veel geschommel.

Het is rond 22.00 uur als we bij het wisselen van de wacht, gesnuif horen naast de boot. Ik schijn met de zaklamp van mijn mobiel naast de boot. Dolfijnen! We doen het deklicht aan. Wat een spektakel. Rond de 25 dolfijnen zwemmen naast de boot. Omdat er sprake is van zeevonk( fluoriderende organisme die met zuurstoftoevoer in het water/dus met golven te zien zijn) ervaren we een magische wereld. Het water is zo helder, dat we de dolfijnen ook onder water zien zwemmen en bij iedere zwiep van de staartvin er een golf van Zeevonk-fluorglitter te zien is. Ik ben er stil van… zo iets moois heb ik nog nooit gezien. De dolfijnen blijven zeker een half uur met ons meezwemmen. En wij…wij krijgen er maar geen genoeg van, we schieten van de stuurboord naar bakboord en terug.

Dagafstand 14.00 uur: 91 NM.
31°53.8874’N 009° 49.5515’W.

19/12: dag 4.
We twijfelen een beetje, zou de gribfile van vandaag nog kloppen? Wat is wijsheid? Waar is meer wind? Aan de kust van Marokko of meer op zee? We kiezen voor meer op zee. Met een knik in de schoot en een krappe 10 knopen is het echt sukkelen. Ronald komt op een idee. ‘We varen richting de kust, misschien hebben we dan bereik en kunnen we een nieuwe gribfile downloaden?’ We hijsen de gennaker en veranderen van koers. Aan de horizon zien we in heel licht grijs het Atlasgebergte.

We turen beiden naar ons mobiel, het bereik houdt niet over. Omstebeurt vragen we: ‘Hoeveel streepjes heb jij?’ En dan opeens heb ik wel even bereik en krijg ik een bericht van mijn dinnetje Anja binnen, ze is opnieuw oma geworden van kleine Fosse. Daar word je toch blij van, lang leve WhatsApp. Ik heb te weinig verbinding om haar terug te appen of een gribfile te downloaden. We bellen Rien. Hij belt terug en geeft aan dat er aan de kust veel onverlichte staand-want- visnetten zijn. Advies is rechte lijn naar Lanzarote. Opeens hebben we genoeg bereik om de Windy-app te openen, vlug neem ik van de komende dagen heel veel schermafbeeldingen.

Vandaag zet ik een pet op en blijf ik veel in de schaduw zitten. Ik neem een heerlijk douche van 1,5 minuut, echt genieten. En ik doe net als gisteren Pilatus-oefeningen achter de grannybar bij de mast.

We zitten samen in de kuip. Een beetje vertwijfelt vraag ik aan Ronald: ‘Hoor jij ook de dieselmotor?’ Dit keer lijkt het net alsof ik heel in de verte heel zacht mensen hoor praten. ‘Ja hoor, het is geen psychotische waarneming, haha’. De dieselmotor maakt per toerental een ander geluid, het is superzacht alternerend geluid, een geluid heel in de verte…zo zacht dat het bijna niet hoorbaar is. Zo hebben we de brandweersirene, de 2 tonen van een doedelzak, twee fluisterende mensen en een soort muziekje. Haha, zo blij dat Ronald het ook hoort, anders zou je warempel denken dat je een bijzondere (randpsychotische) ervaring hebt.

Het is 16.00 uur, tijd voor een Happy Hour. Dit keer op het voordek, want er staat zo weinig wind en de golfslag is nihil. Wel staat er hoge deining van zo een 4 meter hoog. Al de hele dag door zitten we midden in ons eigen natuurdocumentaire. ‘Helaas zonder commentaar van David Attenborough, hihi’. Dit keer krijgen we zelfs een ware dolfijnenshow van Tuimelaars te zien. Ze maken de ene na de andere pirouette ver boven het zeeoppervlak, zo kicken!!! Opeens zit er een klein vogeltje op het dek. Kennelijk rust het even uit van een vermoeiende reis? Regelmatig zien we Jan van Genten die als een pijl uit een boog recht naar beneden schieten om een visje te scoren en zwart witte Zeealken die zich gezellig drijvend op de deining in een groepje verzamelen. Indrukwekkend zijn de enorme draaikolken van 10 meter vol met opspattende vissen. En dolfijnen, dolfijnen en nog eens dolfijnen. Omdat ze zo lang met ons meezwemmen, kunnen we na een tijdje ook steeds beter ze van elkaar onderscheiden. De één heeft een grijze vin, een ander een grijze vin met een wit vlekje. Weer een ander heeft een witte vin met rondom een grijs randje of een kras met een specifieke vorm.

Op de motor varen bij 1800 toeren 4,3 knopen, dat is 8 km per uur. Zeilend halen we geregeld een snelheid van 6 knopen (helaas niet deze overtocht), dat is ongeveer 11 km per uur (want 1 knoop is 1,8 km per uur) Jahhhh….Best wel traag, en dat is juist zo heerlijk aan deze reis. Ronald gooit een hengeltje uit. Het is de perfecte snelheid. Helaas, ondanks de vele dolfijnen, er moet dan toch wel heel veel vis in de buurt zijn, vangen we niets.

De deining is gigantisch, zo ver als je kan kijken glooit een vlakke golf op tot wel 4 meter hoog, waarna hij weer langzaam overgaat in een dal. Ik kan er uren naar kijken. Water…alleen maar water. Als je rond kijkt, lijkt het op een platte schijf. Ik kan mij zo goed voorstellen dat men vroeger dacht dat de aarde een platte pannenkoek was waar je af kan vallen.

Het is pikkedonker. De maan trekt een zilveren glitterweg op de zwarte zee. De hemel, vol met flonkerende sterren, zit opnieuw als een afgesloten koepel om ons heen. Ik voel een brok in mijn keel, het is elke keer weer zo magisch. In de boeggolf zit Zeevonk. Ik moet dan altijd even aan papa denken ( zie blog: ‘ode aan’). Het is een warm gevoel, hij voelt in gedachten dan heel dichtbij.

Dagafstand 14.00 uur: 103 NM.
30°56.9969’N 0011° 27.0395’W.

20/12: dag 5.
Opnieuw een strak blauwe hemel, zo heerlijk die zon op je huid. Vannacht voeren we nog aan de wind, speed 5,2 knopen, 6,7 knopen wind, met een rechte koers naar Lanzarote. In de loop van de tijd zal de wind draaien en achterlijk komen te staan. De tijd is inmiddels ook veranderd, er is sprake van 1 uur tijdsverschil (1 uur vroeger). Overdag dragen we een korte broek met Tshirt. In de salon loopt de temperatuur geregeld op tot 27 graden.

Twee Jan van Genten scheren vlak boven het water. Als de golf op zijn hoogste punt is maken de twee synchroon een vloeiende zijwaartse beweging, waardoor het lijkt dat het uiterste puntje van hun vleugel als een foil door het water scheert. Wie zegt dat het midden op zee met alleen maar water om je heen saai is?

Ronald spreekt uit dat hij opgelucht is dat we uit het Orkagebied zijn. Hij komt op het idee om de zandzakken ritueel te water te laten. Goed idee. Ik geef aan dat ik het effect van ‘de mistregen in zee’ maar marginaal vind. Ronald: ‘Tja, maar we maken nu snelheid en bij een interactie met Orka’s ligt je stil’.

Ronald en ik doen elke dag het dobbelspelletje Qwixx. Helaas staat Ronald voor, haha. Gisteren met de deining was het lastig spelen, omdat je naast het dobbelen ook je lichaam moet opvangen (anders waren we zijwaarts gaan zitten), vandaag gaat het beter.

Vandaag luister ik het prachtig boek: De verloren vriendin, geschreven door Raffaella Romagnola, voorgelezen door Diewertje Blok, uit. Luisterboeken zijn op lange zeereizen ideaal, je kunt luisteren en te gelijk lekker over de zee turen.

We vragen ons af wat maakt dat wij de enige zeilboot zijn? Op de AIS zien we alleen maar joekels van vrachtschepen van 200 meter lang. Joepie, nog maar 100 NM en dan komen we aan op Lanzerote. We hadden zo gehoopt dat we het laatste stuk konden zeilen, maar de afgelopen uren staat de diesel aan stuk door te ronken.

Ronald is onrustig. Geen wind. Geen visvangst en de dieseltank is bijna leeg. We gooien beide jerrycans leeg in de tank. Ik wil graag in de schaduw zitten. We monteren de uitschuifbimini, maar het lukt niet om de rits te openen. Lang leve WD40.

Pas rond 18.30 uur komt er iets van wind en kan de motor uit. Ronald boomt de genua uit. Ik vind dat altijd een beetje spannend. Met de dekverlichting aan, schuift hij de soms zwiepende boom uit. De onverwachtse golven maken dat Ronald af en toe met een extra stap weer zijn evenwicht moet herstellen. De maan is nog maar een zeer smalle sikkel, waardoor het echt pikkedonker is.

Dagafstand 14.00 uur: 85 NM.
29° 56.7545’N 008°12° 33.7330 ‘W.

21/12: dag 6.
De zee is onrustig, de golven staan dwars op de deining. De wind is nog steeds achterlijk. Ronald draait de genua in, want anders komen we te snel aan. Nog maar 75 NM. 

We varen al een tijdje langs de kust van Lanzarote. En dan zien we het rode en de groene lichten van de haven van Arrecife. High five. Ik kan mij elke keer weer verbazen, dat zodra je aankomt alle ongemakken van de reis meteen zijn vergeten en eigenlijk alleen de positieve ervaringen nog overblijven. Wat een mooie overtocht. We hebben een hele tank diesel opgestookt, helaas amper kunnen zeilen, maar de natuur heeft ons meer dan prachtige momenten cadeau gedaan.

En nu…eerst lekker slapen. Daarna lekker onder de douche en ontbijten in de zon, wat wil je nog meer. Het havengeld is meer €18, 00 per nacht. We besluiten lekker een paar dagen te blijven en in Arrecife kerst te gaan vieren.

22/12
Helaas onze kerstboom van 7 meter hoog ( 200 lampjes, totaal 18 meter) is stuk. Echt jammer zo vlak voor Kerstavond.

23/12 Het is een ‘lampendagje’. Tijdens de zeereis leek het stoomlicht kortsluiting te maken met de dekverlichting. Vandaag hijs ik Ronald de mast in. Hij kan dan meteen ook de stuurboord zalingdop vast zetten met een tie-rip en vervolgens afplakken met tape. Het stoomlichtlampje is zwart en moet vervangen worden. Ronald geeft aan dat hij het klusje met de zalingdop niet aandurft. Onze Franse buurman wil het wel even voor ons doen voor een doos met chocolaatjes, goede deal. Onder het zonnepaneel op het achterdek willen we ook een lamp, gelukt. Het lampje van de display van de motor is ook stuk, maar tot nu toe kunnen we nergens het minuscuul kleine lampje kopen. Het lampje van de marifoon is ook stuk, maar Ronald durft deze niet open te maken. Het snoer is ook al een tijdje stuk, dus mogelijk moeten we als we in Nederland zijn, maar eens een nieuwe kopen?

24/12
We doen inkopen voor de 1e kerstdag, want alle restaurants zijn dicht. In de kleine straatjes zitten alle kappers vol. Het lijkt wel of alle mannen nog snel even naar de kapper gaan, zo vlak voor kerstavond? Terwijl we terug steppen met volle rugzakken, zien we dat heel veel jonge mensen (18-35 jaar) zich op de terrassen verzamelen. Allen opgedot in de meest prachtige creaties. De harde muziek gaat pas ‘s morgens om 7 uur uit. Haha  Kerstavond lijkt hier meer op oudjaar bij ons. Overal hoor je vuurwerk en wensen ze elkaar op straat Feliz Navidad. Ik wil naar het oude kerkje om de nachtmis bij te wonen. Ik zet de wekker om 23.30 uur, maar lig zo lekker in mijn bedje, dat ik niet ben gegaan.

25/12
De meeste restaurants zijn dicht. De Spanjaarden vieren thuis kerst. We hebben gisteren inkopen gedaan voor een heerlijk kerstmaaltje. Vooraf een avocado-zalmtaartje. Hoofdgerecht Kwarteltjes, Artisjokken, Canarische aardappeltjes met zelfgemaakte Mojo. En toe een zelfgemaakte Tiramisu…een hele klus zo aan boord, maar het is gelukt. Ondertussen doet Ronald wat klusjes. Hij trekt de kotterfokstag strak, waardoor de mast in de top iets meer gebogen is. En hij maakt de kop van de carbon-boom weer gangbaar, want die was vast geoxideerd door het zoute water. Daarna maken we samen een mooie wandeling langs de kust naar Castillo de San Gabriel, een stenen fort uit de 16^e eeuw, gebouwd om het eiland te beschermen tegen de aanvallen van piraten. En ’s avonds smullen we van ons heerlijke kerstdiner. Echt fijn dat we het samen ook heel gezellig kunnen hebben.

26/12
We slapen lekker uit, steppen wat rond, pakken hier en daar een terrasje, doen boodschappen bij de Lidl, scoren een verschijner(zaklamp) en ’s avonds gaan we uit eten bij Bar Andalusië.

27/12 Ronald ruilt een campinggas om. De gasfles is nog altijd niet gevuld, dus halen we hem terug uit de winkel. We krijgen een adres waar we het zelf kunnen bijvullen. Eerst even de stepjes opladen, ik ben benieuwd. Helaas, we zijn net te laat, morgen om 7.00 uur worden de gasflessen weer gevuld. Maar we hebben eindelijk een adres gevonden waar de fles gevuld kan worden en daar zijn we blij mee. Ook vinden we een garage waar het piepkleine lampje voor de display van de motor te koop is.

28/12 Ronald gaat de gasfles ophalen en ik doe boodschappen, want we gaan vandaag bij het onbewoonde eiland Los Lobos ankeren om te snorkelen. Wat een heerlijke zeildag. Op enkel het grootzeil met 10 a 15 knopen achterlijke wind zeilen we naar het onbewoonde eiland. Rond vijf uur zijn de toeristenboten voor het eiland nog druk in de weer, maar daarna gaan ze terug naar vaste wal en blijven er 3 schepen over. Het is niet echt een baai te noemen, maar dichter bij land liggen er stenen en houdt het anker niet. In 2018 zag Ronald hier een Pijlstaartrog langszij zwemmen. Dus we gaan onze nieuwe snorkel/gezichtsmaskers uitproberen. Wat een uitvinding, echt veel fijner dan met een snorkelpijpje in je mond. Pfff…de eerste tellen is het water zo koud, later went het wel. Mooi om te zien dat ons anker prima ligt. Helaas zien we geen vissen en de zee is te ruw om helemaal naar de kant bij de rotsen te zwemmen. 

29/12 Vanwege de swell vertrekken we vroeg naar het eiland Fuerteventura. De baai van Rosaria slaan we over, we lagen er in 2018 niet echt comfortabel naast de cruise schepen. De haven van Gran Tarajal kent ook geen echte luxe, maar het lijkt mij wel leuk om oud jaar aan wal te vieren in plaats van op zee.  Wat een schitterende zeildag, in ons korte broek en Tshirtje genieten van de zon en de  wind. Het eerste stuk met een knik in de zeil, daarna hijsen we de gennaker. Met 7 knopen scheuren we  rond het eiland. Na de kaap bomen we de gennaker uit tot voor de wind. Fuerteventura is niet echt mijn eiland, voornamelijk zwarte rotsen en woestijnstranden. Een mooie wandeling tussen het groen is er niet bij. Het is wel leuk dat Gran Tarajal amper toerisme kent, dit maakt het dan ook weer een beetje kneuterig. Oud jaar vieren ze niet op straat, dus we moeten er zelf maar iets van maken. 

30/12 We lopen naar het strand om te gaan zwemmen. Als we eenmaal op het zwarte zand liggen gaat de zon weg. We zijn nog maar de enige op het strand. Ik vind het water koud, maar eenmaal door blijven we er best nog wel lang in. We zoeken een plekje uit, op het strand tussen de rotsen, waar we met oudjaar een kampvuur willen maken. Aan de kant van de weg staan palmen, daar verzamelen we een aantal droge takken. ‘S middags draait de wind en neemt die flink toe. Als we ‘s avonds op weg naar een restaurantje naar het uitgekozen plekje tussen de rotsen kijken moeten we allebei lachen. De wind is dwars op het eiland komen te staan en vanuit de open zee rollen hoge woeste golven over de rotsen van ‘ons’ plekje. We moeten dus met oud jaar op zoek naar een andere plek. Sinds tijden heb ik niet zo lekker gegeten. Alle gerechten waren stuk voor stuk ‘out of the box’ en een plaatje om te zien. Mamá Gastro Adventure, ik geef ze 5 sterren, meer dan verdiend.

31/12
We gaan naar het strand om te zwemmen. Snorkelen kan hier helaas niet, de kust is te ruw. Op de rotsen zitten grote zwartrode krabben. Er zijn maar 4 plekken op dit eiland waar je kan snorkelen en allen zijn te ver weg van onze haven.

We verzamelen droog hout en verdorde palmtakken om een kampvuurtje te maken op het strand. We nodigen verschillende mensen op de steiger uit op ook te komen proosten op het strand. Allen lopen langs op de boulevard, maar niemand komt bij ons zitten. Geen probleem met een gezellig muziekje, een lekker hapje en een heerlijk drankje hebben we samen ook gezellig. En ieder paartje die langs loopt wijst, want eerlijk is eerlijk, het ziet er superromantisch uit. En dan wordt er om 12.00 toch nog wat siervuurwerk afgestoken op het strand. Wat een bijzondere avond, eentje om nooit meer te vergeten. Gelukkig 2023 allen die dit lezen.