29 oktober 2022
Ronald heeft zijn auto verkocht en op Schiphol kan de Volvo afgeleverd worden. Niet dus…de mannen komen naar Sneek en doen opeens moeilijk over de prijs. Duhhhh…op dag één loopt al meteen alles anders, haha. Voor een veel lagere prijs gaan ze door de knieën, dit was te voorzien. Maar nu…? Onno is zo lief om ons naar Heerenveen Centraal te brengen. Met een directe verbinding zijn we er in 2,5 uur.

Wat veel lieve mensen hebben we toch om ons heen verzameld, zo dierbaar. Woensdag heerlijk geknuffeld met onze kleine Jinte en ‘s avonds gezellig gegeten met Fleur en Floris. Zo trots op die 3. Donderdag heerlijk gegeten bij Charlotte en Tom en de puppies, echt gezellig. En vrijdag een drankje gedronken op het KieNplein, ik had echt niet zoveel collega’s verwacht, zo speciaal. Daarna kwamen onze lieve buurtjes langs, hoe super is het dat zij op ons huis willen passen.

En op Schiphol? Nou, alles zat werkelijk mee, geen enkele rij en een relaxte vlucht, met 3 stoelen per persoon, zodat we liggend konden slapen. Met midden in de nacht ruim één uur durende zeer spraakzame taxichauffeur. Hihi, wat een verhalen. Allen in gebroken Engels met korte Spaanse zinnetjes, zodat Ronald gezellig mee kon babbelen. Zo trots hoe hij zich in het Spaans verstaanbaar kan maken. In de haven verschoon ik snel ons bedje en duiken we  2.15 uur ons mandje in.

30/10
We starten met een ontbijtje op het terras en een boodschapje in Muxia. En dan start de grote schoonmaak. Wat een klus, nou daar ben ik de eerste dagen wel zoet mee. In de salon heeft de afgelopen maanden geen ventilatierooster open gestaan. Gevolg overal schimmel op de kussens en in de kastjes. Ondertussen klust Ronald er op los, buitenklokje gemonteerd, stepje voorzien van nieuw accu en lekkende kraanslang vervangen.

31/10
Het is somber weer, er valt geregeld een buitje. Geen probleem, want de dag staat in het teken van poetsen en klussen. Ronald vervangt de toiletslangen. Urine en zoutwater veroorzaakt kalksteen, waardoor de slangen verstoppen. Gadver, om chagrijnig van te worden. Alles in ons badkamertje, inclusief wijzelf, zitten onder de poepgruis. Gelukkig is er in de haven een lekkere warme douche. ‘S avonds gaan we uit eten, de wijnen zijn hier meer dan verrukkelijk, Torre la Moreira.

1/11
Gisteren is in de buurt van Porto weer een interactie geweest van een zeiljacht met orka’s, met  gevolg dat het schip gezonken is (zie ons blog). Tijdens het scheppen van het zand, waarschuwen een paar vissers dat de politie er aan komt. Vlug rijden we ons winkelwagentje terug naar de haven. Op het achterdek ligt nu 75 kilo aan zand, haha. ‘S middags halen we een borrel bij Francis en Seeyou van de Alliante.

2/11
We draaien wasjes, maken de bilg droog,  maken de kombuis schoon en kunnen vervolgens alles opruimen in de schone kastjes. Joepie, eindelijk is het klaar. We maken een prachtige wandeling naar de heuveltop met een kerk uit de 17e eeuw, Nosa Señora de Barca en uitzicht op de Costa da Morte (dodelijke kust). Terwijl ik geniet hoe de gigantische hoge golven van 3,5 meter over elkaar heen rollen en stuk slaan op de rotsen en met witte schuimkruinen omhoog spuiten, realiseer ik mij dat wij hier morgen langs moeten zeilen, brrr…dat wordt een avontuur op zich.

3/11
De komende dagen is er weinig wind, maar vandaag is er een mooi weerwindow. Bij het verlaten van de haven schuren we de romp langs de laatste steiger, zo balen.
Op naar Muros. De eerste dag heb ik altijd een beetje spanning, omdat ik niet zeeziek wil worden. Het zit mee, mijn maag rommelt een beetje, maar dat is alles. Wat een geluk, want nu kunnen we samen genieten van een heerlijke zeildag. Windkracht: 15 knopen. Het eerste stuk moeten we kruisen, bij de plek waar we gisteren stonden te genieten van de woeste rollers. Eén keer zetten we bij een overstag even de motor bij, omdat we toch wel dicht bij de kust komen. De golven zijn rond de 3,5 meter hoog, maar wat is ia toch een heerlijk schip. De romp manoeuvreert zich prima tussen de golven door, kortom genieten, zeker als ook nog de zon doorkomt. We gaan voor anker in de Ria de Muros, een romantisch dorpje, echt een aanrader.

4/11
‘Tja, er staat wel erg weinig wind. Toch maar proberen?’ Op zee zijn de golven hoog en glooiend. Het aantal knopen is nihil van 7 naar soms 3. We proberen nog even de gennaker. Dat wordt ‘m ook niet. De nieuwe gennaker-tas werkt wel fantastisch. Goh, wat zijn we er blij mee. Na jarenlang geploeter met die stomme slurf, kwamen we op het idee: ‘Waarom doen we het niet zoals op de Spanker?’. Van de zomer probeerde we dit uit vanuit de zeilzak. Vervolgens bestelde we in Nederland een spinnaker-tas. Echt ideaal.
Ook vandaag is de naam ‘Costa da Morte’ niet verkeerd gekozen. Ver uit de kust liggen er vlak onder het wateroppervlak rotspartijen, waar de golven woest tegen aan spatten en omhoog spuiten en op de top met een bulderend geraas omslaan. Wat zal dat vroeger lastig zijn geweest met papieren kaarten. Inmiddels hebben we de zeilen gestreken, te weinig wind. De hoge golven maken mij katterig. ‘Zullen we op zoek naar een dorpje in de buurt?’ Het wordt A Ribeira de Maoi, geen aanrader, maar een prima plek voor 1 nachtje.

5/11
Vannacht is de wind gedraaid, dit veroorzaakte swell (deining vlak onder het wateroppervlak). De kastdeurtjes begonnen te rammelen. Midden in de nacht kruip ik uit bed en steek overal mijn zelfgemaakte swelletjes (kussentjes) tussen de schuifdeuren, weg geluid…rust, ik kan weer slapen. Meteen in de ochtend zeilen we in 2,5 uur met een licht windje naar de baai aan de overkant van de ria en gaan we voor anker bij O Grove. Wat een heerlijke dag, koud maar een heerlijk zonnetje. Hopelijk staat er morgen meer wind, zodat we verder zuidelijk kunnen komen. Ronald schildert zijn eerste schilderij van de baai op het voordek, toppertje.

6/11
Elke ochtend start mijn dag met een nieuw schilderijtje. In het kleine patrijspoortje (10x 30 cm) vlak boven mijn hoofdkussen verschijnen de prachtigste luchten of uitzichten op de baai. Vanochtend vloeien er oranje vlakken over in geel en roze, met hier en daar een donker streepje. Mijn hart maakt een sprongetje, elke morgen start ik dus met een cadeautje. Zou je deze lucht realistisch na schilderen, dan zou men het misschien nep noemen.

We vertrekken meteen na de koffie. Het is bewolkt met de wind pal tegen. Het eerste uur moeten we nog motoren. We varen tussen zeker 250 mossel-kweek-installaties door. Ieder ‘kweekeiland’ bestaat uit rasters gemaakt van bielzen met om de zoveel cm een touw strak naar beneden gespannen. De eilanden van 20×20 meter zijn verzwaard, je gelooft het of niet, met blokken graniet van een meter of 3 bij 50 cm. Hebben ze hier graniet over of zo, de hele stad was ook al bezaaid met van alles van graniet. Gisteravond hebben we verrukkelijke paella gegeten met die grote mossels, echt smullen.

Eenmaal op de open zee scheren jonge meeuwen met hun nog bruine verenkleed vlak boven de kajuit. De zon breekt door en creëert een zilver glitterkleed op het zeeoppervlak. Golven klotsen hoog op tegen de romp van ia. Dat wordt weer een heerlijke zeildag.

Gisteren hebben familie en vrienden de as van Henk uitgestrooid bij een wedstrijdboei op de Noordzee…We denken aan Frits. Hoe zou het met Willemijn gaan?  We beeldbellen even met Willemijn, mooi dat dit zo maar kan midden op zee.

We scheren op één oor door de golven. Een lekker rustig windje, 15 knopen. Ik warm een kaassouffleetje op in de oven. De golfslag is even raar. ‘Vaar je niet iets te hoog Ronald?’ Mijn Kappie geeft aan dat hij om de rots Punto Fedatento heen wil. We blijven dicht bij de kust, vanwege het mooie uitzicht en de orka’s, dit creëert soms spannende situaties. Maar het is ook supergaaf. We vergapen ons aan de 4 meter hoge rollende golven, die op het hoogste punt veranderen in cyaankleur glas, waarna ze met witte schuimkragen uiteen spatten. In de verte zien we bij de rotsen aan land ze soms wel 15 meter de lucht in spatten. Wat een spektakel. Opnieuw kan ik mij verbazen hoe ia zo makkelijk iedere golf onder zich door laat glijden. Wat een fantastisch onderwaterschip heeft ze toch.

Tussen de kapen door kan de wind soms plotseling aantrekken tot 26 knopen. Ik zet mijn voeten schrap tegen de binnenbak en sta bijna rechtop, zo schuin scheert ia door het water.

Nog 3 uurtjes. Ronald gaat op de plotter op zoek naar de VMG (Velocity Made Good)… gevonden. Hiermee kun je onderzoeken hoe je schip zo hoog mogelijk kan zeilen met de hoogste snelheid. Een leuk tijdverdrijf zo midden op zee. Bij 11 knopen ware wind, met een 50 graden ware windhoek (op de stuurautomaat staat dan op 35 graden), hebben we een snelheid van 5 knopen. “Rekent de VMG dan ook de 4 meter hoge golven mee?’

Vlak bij Baiona twijfelt Ronald: ‘We kunnen op de kaart officieel tussen deze rotspartijen door, maar wat doen de golven daar? Weet je wat, we varen er iets naar toe en dan kijk ik wel met de verrekijker’. ‘Nou dat kan wel’ :hoor ik Ronald even later mompelen. Pfff…Best spannend. Gelukkig breekt de zon door, dan zien de dingen er voor mij altijd minder eng uit. Na een kwartier zeilen tuurt Ronald opnieuw in de verte. ‘Ik zie toch wel enorme brekers staan, we gaan overstag, dan maar een beetje omvaren.

Rond 18.15 uur varen we de baai van Baiona binnen. Hoog op de kade bij de kasteelmuur kijken mensen hoe de golven op 4 meter hoogte omrollen en op de rotsen stuk slaan. En niet ver daar vandaan zeilt onze ia langs. Wat een topdag.

7/11
Helaas, afbakbroodjes kennen ze hier niet. Wel hebben ze kleine houdbare croissantjes per stuk verpakt. Dan piep ik die toch op in de oven. Op ieder leg ik een plakje kaas en leg ze op het rooster. Als ik na een paar minuten kijk of ze klaar zijn…zie ik een grote vlam achterin, shit we hebben brand in de oven. Gelukkig is het snel gedoofd. Haha, ook weer meegemaakt.

Naast ons ligt een wonderlijk klein helblauw bootje voor anker. Het heeft geen kuip, je kunt er dus niet buiten zitten? Op het bijzondere roefje, zit een halve glazen bol, waar af en toe een voorhoofd met twee ogen naar boven piept. Het scheepje heeft één zeer lange niet gestaagde houten mast met een kort giekje, vermoedelijk een Chineesachtig zeil? En dan opeens komt de man te voorschijn, in zijn piepkleine dinghy komt hij naar ons toe roeien. Hij begroet ons met een vriendelijke lach met veel rotte tanden. We nodigen hem uit voor een kop koffie. Dat wil hij wel, maar eerst gaat hij boodschappen doen. Het is een Keniaan, tjonge wat een reis heeft hij afgelegd.

Ook wij doen boodschappen en gaan in de haven even onder de douche. Eenmaal terug doe ik even een dutje, opeens hoor ik Ronald roepen: ‘We zijn lossss! Jezus, we drijven bijna tegen dat motorjacht aan. Kom Lies’. Ik schiet naar buiten, het waait hard. We starten de motor en ik probeer weg te varen. Ronald probeert de ankerketting te ontdoen van dikke touwen, vissersballen ennnn…een grote lobsterkooi? Shit, dat gaat allemaal nog niet zo makkelijk…op zijn buik ploetert Ronald zeker een half uur lang om met een scherp mes en de pikhaak ons anker van alles te ontdoen. Pfff…nu breekt ook nog de pikhaak door midden. En ik…ik probeer ia op 2000 toeren in een harde wind bij de andere schepen weg te houden. Best spannend allemaal…maar het loopt weer goed af. Wat zijn we toch een topteam samen! Toch maar even een ankerwacht instellen.

Ik heb Acelga Manojo gekocht. Het zag er lekker uit. Ik weet alleen niet wat het is? Lang leve internet. Het is snijbiet. Ik zoek een recept uit met kip en tadaah…

8/11
Het regent en de wind is nog steeds pal tegen. We blijven nog een dagje in Baiona.

Ik lees de info van het ministerie van VWS over de regeling om per 1 januari 2025 de beroepenstructuur van de psychologische zorg te vereenvoudigen. Op de site van de NVP komt naar voren dat als ik mijn BIGregistratie in de toekomst wil behouden en KPPTer wordt, ik minimaal de verkorte GZopleiding moet doen. Gadsie, geen zin in.

Opeens is het even droog en is de wind afgenomen. Zullen de UVflap op de genua vast naaien, voordat het verder los scheurt? Goed plan. We halen de genua naar beneden, zetten de omvormer aan en tillen de naaimachine op het voordek. Wat een klus. Na vele gebroken naalden verder en puzzelen welke stand het beste past bij dikke zeilstof hebben we het voor elkaar. Mooi is het niet geworden, wel functioneel. Ik noteer de stand voor als we weer er een lappie los zit.

Naaimachine UVflap genua naaien: Zigzag 9> stand grootste zigzag. Naald op MIDDELSTE stand. Zwarte schijf zijkant machine(bovendraadspanning) op 4 ennnn…let op: draad BOVEN de ronde schijf laten transporteren.

9/11
De dag start met motregen. De wind komt helaas nog steeds uit het zuiden, we kunnen dus nog niet vertrekken. Ronald werkt aan zijn app en ik doe wat klusjes. Ik heb een heel lijstje met dingen die gelijmd moeten worden.
De zon breekt door. Op het voordek naai ik een oog en de hoes van de kotterfok. Het garen is op sommige plekken vergaan door  UVstralen. De ‘buurman’ van ‘Tot Time’ komt even buurten. We liggen nu met een een Belgisch, Duits, Frans, Noors, Engels, Keniaans en Nederlands schip in de baai.

We gaan het centrum in en smullen van een heerlijk menuutje, inclusief wijn en koffie voor maar 11 euro per persoon. Hoe is het mogelijk voor die prijs. In de steeg voor het restaurantje beeldbel ik even met Fleur en Jinte. Zo een gesprekje duurt maar een paar minuutjes, maar ik kan daar zo van genieten. We maken een prachtige wandeling over de vesting langs de zee. Wauw, wat een uitzicht, Baiona is echt een aanrader. En gek, dan is het weer zo fijn om naar ‘huis’ te gaan.

10/11
Wat heerlijk die strak blauwe hemel. Vandaag wordt een rommeldagje. Morgen gaan we een nachtje doorvaren. Ik draai handwasjes. Ronald maakt weer een schilderij van de baai. We doen inkopen, Ronald gaat naar de kapper en we maken een lange wandeling, nu onder het kasteel langs. Wat is de baai van Baiona toch prachtig.

11/11
Het is mooi zonnig weer, het beloofd twee mooie zeildagen. We zullen 1 nacht doorvaren met doel, Nazaré. Op naar Portugal. Ik maak vast het slingerbedje in orde.

We hijsen de gennaker, maar helaas er staat weer te weinig wind. We moeten op de motor verder en besluiten rond 17.00 uur naar Viana do Castello te gaan. Ronald heeft app-contact via Navily. Dat is handig: ene Norbert van een Duits zeiljacht vertelt hoe de situatie is in de stad. Eenmaal door de brug liggen we in het hartje van de stad, gezellig aan de kade, voor één nachtje is dat prima. De klok gaat een uurtje terug. Hier gaan de restaurant om 19.00 uur open, dat past mij beter dan de 21.00 uur in Spanje. We gaan heerlijk uit eten en smullen van Portugese tapas.

12/11
Ronald is gisteravond laat ziek geworden. Hij had opeens hoge koorts, verder geen bijwerkingen. Na een nacht met paracetamols voelt hij zich ‘s morgens iets beter. Ondanks dat hij zich slap voelt, gaat hij op de step naar de havenmeester. Ik bereid ondertussen vast alles voor, zodat we meteen kunnen vertrekken. Ik tank water. Als Ronald wil helpen zie ik hem opeens op zijn rug over de steiger rollen. Toch nog wankel op de pootjes. Reden van de koorts blijft onduidelijk.

We hijsen de gennaker, maar al snel moeten we weer strijken. Helaas, er staat echt te weinig wind. Dan toch maar weer motoren. Ik doe ondertussen weer wat klusjes: Ik plak 4 gaatjes in de gennaker. Ik naai de Nederlandse vlag,  er zat een gat in. Ik maak een nieuw touw aan de opstap-bolder en probeer hem weer wit te krijgen. Ik maak 2 plakkussentje op het scharnier van het voorluik. Ik tape de overloop, plak het snoer van het achterlicht en de gaten in de zandzakken op het achterdek. Zo fijn dat ik nu ingeslingeld ben.

We komen aan in Povoa de Varzim. Wat een vreselijke haven, alles hots en klotst en de vingerpier is veel te kort en zwiept als een kermisattractie op en neer. Ronald is duidelijk nog niet helemaal herstelt, want hij verheft zijn stem, iets wat ik niet gewend ben van hem. Verbolgen roep ik terug: “Hallo, ik doe mijn best hoor’. Een vriendelijke meneer, met net gekapte haartjes, volledig in kostuum en glimmende schoenen komt ons zonder te vragen helpen. Hij sjort aan de landvasten en gooit de spring los, huh…waarom? Terwijl ik verbouwereerd naar de handeling van de man kijk, zie ik ia langs een kikker schuren met gevolg een diepe kras, echt balen. Hoe maak ik deze man duidelijk dat ik zijn hulp totaal niet waardeer? Naast ons komt een klein scheepje aan, het heertje schiet nu deze boot te hulp, gelukkig die vent zijn we kwijt. Als we eindelijk vast liggen komt de havenmeester eraan en geeft hij aan dat we daar niet mogen liggen. Hij brengt ons naar de nieuwe haven. Gelukkig daar is het iets beter. En hier verloopt het aanleggen prima en zonder gemopper. We kunnen het wel.

Remy en Ingwell van de Mooncake komen een biertje drinken. Het Noorse jonge stel vertelt over hoe zij er toe gekomen zijn om te gaan reizen. Mooi die verhalen. Zij hebben een abonnement op StarLink, waar wij gebruik van mogen maken. Superhandig.

13/11
De zon schijnt en er staat een prima windje. Toch vertrekken we niet, want in de middag verwacht Ronald zeer slecht weer. Ronald plaats extra landvasten met schokdempers aan de ia. Wordt het zo erg?

Ik ben zo blij met onze elektrische stepjes, wat luxe. Alles in Povoa is ver weg. Ik weet nog dat we in 2018 uren aan lopen waren met zware boodschappen. We steppen eerst naar de havenmeester in de oude haven, om mijn vingerafdruk te registreren, nu kan ik ook onder de douche. Heerlijk mijn haar gewassen, wat een luxe. Daarna naar de wasserette. Ronald pakt tijdens de wachttijd een terrasje en ik pik een bankje op het plein om gezellig met mijn dinnetje Anja bij te kletsen. Hoe fijn is het om onze oma-verhalen te delen. Door met de step naar de Lidl. Al slingerend over het asfalt zing ik het liedje ‘op de step, op de step, ben zo blij dat ik ‘m heb’ van onze Annie. Zo lekker om anoniem en ongegeneerd je ding te doen.

Terug in de boot, maak ik ons bedje op met heerlijk schoongewassen beddengoed, mmmm. Ronald heeft door de koorts 2 nachten liggen zweten, dus het was wel even nodig. Gelukkig voelt hij zich al iets beter. En als alle boodschappen in kastjes en onder luiken zijn weggestopt, barst het weer los. De wind giert door de verstaging en de regen klettert op de luiken. Nou ja, dan maken we het binnen gezellig, lekker bingewatchen.

14/11
Het stopt maar niet met regenen. Het komt met bakken uit de hemel. Donderdag komt er een gunstig weerwindow om naar het zuiden af te zakken. Doel is Sines, 220 NM, afhankelijk van de wind 1 of 2 nachten doorzeilen. Zin in, hopelijk is het daar mooier weer.

Ik maak een start met het repareren van het leer om het stuurwiel. Het begint weer te plenzen. Helaas is het wiel te groot om mee naar binnen te nemen, het past niet door het luik. Als het weer even droog is maken we een wandeling door de stad.

15/11
Ik steek mijn hoofd door het luik. Wat is het weer toch wisselvallig. Het water is vlak, het is windstil en een bleek zonnetje probeert door de mist tevoorschijn te piepen. Mijn ogen gaan langs de landvasten. Verbaasd roep ik naar Ronald: ‘Kijk nou, er is één schokbreker gebroken?’ Mogelijk heeft die de heftige klappen niet kunnen opvangen, omdat we de landvast met te veel wendingen er om heen hebben gedraaid.

We hebben om 10.00 uur met Remy en Ingvild van de Mooncake afgesproken om naar Porto te gaan. Nog snel even douchen. Huh, ik heb alleen knoeiheet water, ik kan niet mengen. Nee hè, de hydrofoor is weer eens stuk. Ronald probeert het te maken. Helaas, er moet een nieuwe komen. We vertrekken 2 uurtjes later met de Mooncakejes en de stepjes in de metro naar Porto. We hebben een app gedownload om een speurtocht te doen. Best leuk, je gaat toch anders kijken. Om 16.00 steppen we naar de andere kant van de stad. Tadaahhh, een nieuwe hydrofoor en een schokbreker voor een landvast gescoord. Porto is prachtig. Zeker bij schemer, als de lichtjes aan gaan en de straatmuzikanten de steegjes versieren met hun melodramatische klanken. In het laatste 10 minuten huiswaarts begint het te plenzen, als verzopen katjes stappen we ons thuisje binnen.

16/11
‘Hè gadsie, mijn spijkerbroek is nog steeds niet droog’. Ronald bekijkt de hygrometer. ‘Tja, dat kan wel kloppen, de vochtigheid hier binnen is 70%’. Buiten plenst het van de regen. We willen boodschappen inslaan voor de komende dagen op zee, maar het is niet aantrekkelijk om naar buiten te gaan. De hele dag kletteren dikke droppels op de luiken.

Ronald is een groot gedeelte van de dag bezig met het installeren van de hydrofoor. We dachten het gewoon te verwisselen voor de ander. Niet dus. Alle rubberen ringen moeten vervangen, het ophangsysteem past niet op de huidige gaatjes en drukschakelaar moest opnieuw ingesteld worden. Een extra handicap is de plek waar de hydrofoor geplaatst is, onderin een klein pannenkastje. In de kombuis kun je amper zitten, om ste beurt zitten we op ons knieën strak tegen elkaar geklemd, met ons hoofd in het kastje. En waar laat je dan je rechterhand, die op de tast de handeling moet uitvoeren? Ik moet opeens denken aan het hengelspel ‘eendje vangen’. Hoe je vroeger op de kermis met je tong tussen je geklemde lippen het haakje door het oog van de wiebelende gekleurde plastic bad-eendjes wilde krijgen. Duhhh…net als je eindelijk op de tast, de punt van je schroevendraaier in het kruiskopje met los ringetje hebt geplaatst en je wil gaan draaien, komt er weer een golfje langs. Hèhè gelukt, zo fijn dat we we weer water kunnen tappen.

Na een uurtje wil ik de vaat doen en nee hè, de drukmeter van de hydrofoor blijft hangen, of te wel, hij gaat niet meer uit. Hadden we dan toch beter die dure moeten kopen? Ronald demonteert het apparaat weer, en met veel geduld lukt het hem om ‘m alsnog aan de praat te krijgen. Wat een doorzetter is die vent van mij toch.

Om 16.00 wagen we het erop. Het is droog. Eenmaal buiten de poort van de haven begint het meteen weer te plenzen. De stepjes zijn waterdicht voor regen, maar zijn ze ook bestand tegen de diepe plassen waar we door heen moeten?

17/11
De dinghy ligt vast op het voordek gesnoerd. Ronald tuurt richting zee. Ik hoor hem mompelen: ‘Dat wordt nog wat’. Achter de betonnen kade horen we de branding brullen.

Ronald gaat de havenmeester betalen. ‘Wil je vragen of Bruno, in verband met de hoge golven, onze pilot wil zijn als we de haven uitvaren?’ Ik maak nog even het slingerbedje klaar en schroef de watertankdoppen op het dek open om te tanken. Ronald komt aan steppen op de steiger en zegt: ‘Stop daar maar mee, we mogen niet weg. Het is te gevaarlijk, ook de vissers mogen niet naar buiten’. In de redelijk smalle haveningang staan golven van 5 meter hoog. Op de toren van de haven hangt een Black Flag. Als de zwarte triangel met punt naar beneden hangt, mag je weg. Bruno denkt aan vrijdag of zaterdag.

18 en 19/11
Om 8 uur steek ik mijn hoofd door het luik. De Black Flag hangt er nog. Ik kruip nog even lekker onder de dekens, we blijven dus nog een dagje in Povoa.

Als Ronald rond 9.00 uur terug komt van douchen, ziet hij opeens dat de Triangelvlag er hangt. We kunnen dus weg. Wat fijn, want anders hadden we weer een krappe week moeten wachten op een mooi weerwindow en we hebben nu wel zin in wat meer zon. Op naar het zuiden.

Pfff…ik vind het wel even spannend om de haven uit te varen. Het valt echter reuze mee, de golven zijn hoog, maar ook glooiend, dat gaat prima.

Het eerste stuk staat er echter weinig wind. Hoe kan dat nou? De info op Windy-app klopte altijd. Misschien toch iets verder de zee op, mogelijk met meer kans op een orka-interactie? En ja hoor, daar staat meer wind. We gaan heerlijk, met soms een speed van 6/7 knopen.

We gaan bijna de kaap van Figueira da Foz ronden , er komt een buitje aan. Ronald geeft aan dat we snel 2 riffen in het zeil moeten zetten⁷. Ik schiet naar voren om bij de mast het grootzeil te laten zakken. Met mijn billen in de grannybar vang ik de hoge golven van 3,5 meter op. Spektakel, mooi man. Daarna moet ik op mijn knieën de riflijnen doortrekken. Ik zit eigenlijk aan de verkeerde kant van mast, maar hier zit ik stevig op mijn knieën. Shit, het lieren lukt niet goed. Ik stoot mijn hoofd en voel een dikke buil opkomen. Dan toch maar naar de andere kant van de mast. Gelukt. Wat had mijn Kappie dat toch weer goed door. Nog geen 5 minuten daarna, trekt de wind aan met soms vlagen van 38 knopen (dikke  windkracht 8) in combi met 3,5 meter hoge golven best heftig. En ia? Die doet of het niets is en glijdt als een speelse dolfijn tussen de golven door.

Rond 15.00 uur wil Ronald een dutje doen, hij heeft keelpijn en is nog altijd niet helemaal lekker. Ik pak mijn eerste wacht.

Om 17.00 uur regent het en pakt Ronald het van mij over. Omdat ik alleen een lekker warm vest draag, welke niet waterdicht is, ga ik even binnen schuilen. Oh nee, fout…daar begint de ellende, ik voel mij katterig worden. De wind draait en golven nemen toe van 3 naar 4 meter hoog en komen dwars op de glooiende deining te staan. Je leest het goed, de zee veranderd in een klotsbak. De maan is maar een kleine sikkel en verdwijnt achter de wolken. Het is pikkedonker en ik kan dus niet meer de kustlijn/horizon in de gaten houden. Ronald kookt een macaronischotel, best een machtige hap. En…die valt verkeerd. Ik ga naar bed, maar kan niet slapen. Het katterige gevoel gaat over in zeeziekte. En och, wat voel ik mij beroerd. Ik ben nog nooit echt zeeziek geweest, maar wat is dat vreselijk. Zelf een paar slokjes water spuug ik uit. Ik voel mij lippen droog worden, maar water drinken lukt niet. Wat zou ik graag een paracetamol slikken, maar ja. En dan begint het trillen, ik probeer mij te ontspannen, maar dat lukt niet. Vijf uur lang houdt het rillen aan. Ik ben uitgeput, maar kan niet slapen. Toch draai ik in het donker 2 x 4 uur de wacht, omdat Ronald ten slotte ook niet lekker is.

Na 26 uur zeeziek voel ik mij zo beroerd dat we besluiten niet nog een nacht door te zeilen. Rond 18.00 uur varen we de luxe haven van Cascais binnen. Zooooo dankbaar, de boot ligt stil.

20/11
We starten met een douche. Ik voel mij slap en leeg, duizelig en moe. We gaan op de step in de stad een broodje eten. Met ieniemienie muizenhapjes werk ik het broodje naar binnen. We maken een wandelingetje, ik kan amper lopen. Terug in de boot schiet ik mijn bed weer in. En dan opeens uit het niets voel ik mij weer de oude? Huh, wat is dit? De komende uren voel ik mij zo dankbaar dat mijn lijf het weer doet. Mijn god, wat ben ik ziek geweest. Zo zie je maar, dat het niet vanzelfsprekend is, dat je kan eten, lopen en energie hebt.

Ronald leest op internet dat apathie, een gebrek aan emotie, motivatie en/of enthousiasme ook een symptoom is. ‘Nou, dat klopt wel. Toen je riep dat dolfijnen langszij meezwommen, ben ik niet eens gaan kijken, het boeide mij totaal niet. En toen er een filmpje van Jinte binnen kwam, heb ik het niet geopend, geen interesse in. Vanochtend in de haven was ik geroerd door haar lieve koppie. Ik kan zo een filmpje wel 5x achter elkaar bekijken, wat een droppie is die Jinte toch’.

‘S avonds gaan we uit eten bij de Thai. Ik geniet van iedere hap, zo smullen. Dit gevoel moet ik vast zien te houden, dankbaar dat je lijf aanvoelt als je eigen lijf. Joepie, zo blij met mijn lijf.

21/11
We doen nog even boodschappen bij de Lidl. Ronald heeft een prachtige tocht lang de kust uitgekozen. Die heuvels zijn met het stepje prima te doen. Voor 14.00 uur moeten we de haven verlaten. We gaan voor anker dicht bij het centrum van Cascais. We hebben kerstverlichting gekocht en willen tussen de achterverstaging een kerstboom maken. Gisteren zijn we deze puzzel begonnen, vandaag maken we het af. Omdat het geen buitenverlichting is moeten we de snoeren aan elkaar solderen en buiten waterdicht maken. Het snoer loopt via het achterdek door zes kastjes naar het instrumentenpaneel. Een enorme klus, maar het is wel supergaaf geworden. Onze lichtjesboom is 7 meter hoog.

Ronald gaat naar de kant om in de Irish Pub, wereldkampioenschap voetbal te kijken. Nederland-Senegal. Na drie kwartier hoor ik opeens het geluid van ons buitenboordmotortje. ‘Er was niemand in de pub, dan kan ik net zo goed thuis kijken’. We winnen met 2- 0, Ronald helemaal blij.

22/11
Het is somber bewolkt weer. Geen zon, wel genoeg wind. De windgenerator maakt in de hut veel herrie. De rvs-paal waar de generator op is gemonteerd is hol. Ronald denkt dat we het geluid iets kunnen dempen als we zand onder in de buis gieten. Een mooi experiment. Gisteren hebben we nat zand op het dek gedroogd. Vandaag maak ik van een smeltkousje en een kartonnetje een trechter met een zeer smal tuutje van 0,5 cm. In de paal zit een gaatje waar 4 elektrische snoeren uit komen, hier plaatsen we het trechtertje tussen en gooien er steeds kleine hoeveelheden zacht zand in. Even binnen luisteren. Warempel, het brommende geluid is aanzienlijk verminderd.

Er is veel swell in de baai (deining onder het wateroppervlak, die de boot met korte schokjes heen en weer laat wiebelen). Overdag kan mijn lichaam de swell prima opvangen. ‘S nachts heeft mijn hypermobiele lichaam hier echt last van. Wonderlijk dat bedden in schepen altijd in de lengte van het schip zijn geplaatst. Ronald komt meteen met een oplossing: ‘Dan ga je toch bij het voeteneind overdwars liggen?’ ‘Hè gadsie, wat ongezellig’. Toch probeer ik het uit. Och, wat voelt dat fijn. Samen onderzoeken we hoe we met een plank en iets van schuimrubber een overdwars bed kunnen creëren. We varen met de dinghy aan de kant. Maar in het centrum van Jet Set Cascais is geen plankie te vinden. Dan eerst maar vannacht de stepjes opladen, zodat we de volgende keer op zoek kunnen gaan naar een bouwmarkt.

We bezoeken Museu Da Vila in het centrum van de stad. Een historisch museum met veel vondsten van 3.000 voor Christus tot de Romeinse tijd.

23/11
Het is bewolkt weer. We hadden gehoopt dat het zuidelijker iets zonniger zou zijn. Niet dus. Aanstaande maandag denken we dat we naar Madeira kunnen zeilen. Nu vermaken we ons nog prima in Cascais.

‘Heb jij ook zo zin in een warme douche? Ik zou wel even mijn haar willen wassen’. Thuis loop je dan naar de badkamer. Hier pak je dat anders aan, haha. Samen sneaken we de super de luxe haven binnen en wachten tot er iemand bij de douche naar binnen gaat. Tja, daar komt een dame aangelopen. Ze pakt haar pasje en ik ga vlak achter haar lopen en piep zo met haar door de deuropening. De vrouw kijkt verbolgen achterom. Ik kijk vlug de andere kant op. Hihi, ik word er al handig in. Even later geniet ik van de heerlijke warme stralen. Je voelt je gelijk een ander mens.

We bezoeken een prachtig museum vlak achter de haven. Museu Biblio Dos Condes De Gastro Guimarães. Een echte aanrader, wat een prachtige schilderijen en sculpturen worden hier tentoongesteld. Helaas is er geen tijd meer om het fraaie park rondom het museum te bezoeken, want ik heb een afspraak met een Thaise masseuse. Wow, dat was lekker, Zen combi Thais. Zo hé, dat ging er niet altijd zachtzinnig aan toe, er zaten flink wat knopen in mijn nek.

24/11
Opnieuw regen. De wind is gedraaid en komt uit het Zuid Westen. Gevolg, nog meer swell als de afgelopen dagen. Het is nu echt minder aangenaam aan boord. Als je loopt moet je je steeds even vasthouden, een glaasje drinken kun je niet op het aanrecht laten staan en een appel rolt weg van de tafel. Maar volgens Ronald draait de wind vanmiddag en komt er mooi weer aan.

Ronald werkt zeer geregeld aan zijn app. Zo trots op hem dat hij dat kan. Hij bouwt een app voor het prachtige boek ‘Soortenschat, een kindercanon van de natuur in de lage Landen’ geschreven door Geert-Jan Roebers en illustrator Pieter Fannes. In januari wordt de app op de onderwijsbeurs NOT gepresenteerd, nog even doorploeteren dus.

We gaan aan de kant om te lunchen. Daarna wandelen door Parque Municipal met aangrenzend de decoratieve blauw witte vuurtoren van Cascais, waar de woeste golven over de kade van de haven opspatten. We kijken op een terrasje Portugal-Ghana, uitslag 3-2. Grappig is dat de Portugezen van twee terrassen verderop, tot grote hilariteit van ons terras, steeds 3 minuten later gaat juichen of joelen.

Overal in de stad lopen werklui om de stad te voorzien van kerstverlichting en versiering. Zo…Cascais pakt uit. Jammer, dat we met de kerst op Madeira zijn, want ook de kerstmarkt/het kerstdorp ziet er nu al spectaculair uit.

25/11
Gistermiddag laat kregen we al het gevoel dat er iets niet in orde was met het anker. De wind was gedraaid en ia bleef maar rond het anker gaan. Dat is op zich geen probleem, maar ia maakte er elke keer een soort hupje bij, gecombineerd met een schurend geluid. De positie van de boot leek okee. Maar in de nacht ging het door en vanochtend besloten we dat we voor de zekerheid meteen na het ontbijt het anker op zouden halen om ergens anders te gaan liggen. En prompt tijdens het ontbijt kwamen we opeens wel heel dicht bij een nabijgelegen catamaran. En wat we vermoedden bleek waarheid. Het anker zit vast…muurvast. Aan wat is een raadsel? En nu…? Ronald belt de verzekering met de vraag: laten we het anker gaan of huren we een duiker in? Het wordt een duiker. We krijgen verschillende nummers van de haven door. En eindelijk vinden we een duiker die morgen na de lunch wil komen, want de Zweed in de baai is als eerste aan de beurt. Huh? We zijn dus niet alleen met dit probleem. We verzoeken de catamaran een ander plekje te zoeken, omdat we anders elkaar constant in de gaten moeten houden. Tja, nu maar hopen dat de duiker het kan oplossen, anders wordt het een duur grapje.

Toch weer een goed leermoment: ‘Als we voor anker liggen en ia probeert te steigeren als een Shetlandpony en gromt als een beer met keelpijn, meteen je anker ophalen, want dan maak je nog kans dat het anker niet volledig vast komt te zitten.

Los van bovenstaande is dit ook de eerste zonnige dag. Wat voelt die zon verrukkelijk op mijn huid. Tijd voor een handwasje, want die is dan lekker snel weer droog.

Het campinggas is op, Ronald vervangt de fles. Hopelijk kunnen we de grote groene fles wel in Madeira hervullen.

26/11
Het is een zonnige dag met veel bedrijvigheid in de baai. Verschillende klasses: Opties, Vinnen, Lasers/ilca en SW20 hebben een wedstrijdje. En daar tussendoor scheren surfplanken met foiles. Genoeg te zien.

Maar onze blik is gericht op de boeg van de Zweedse boot. Het wordt een spannende dag, wat kan de duiker voor ons betekenen? Met de verrekijker houden we ieder handgebaar in de gaten. Verschillende keren zien we de zwarte kap van de duiker bovenkomen. En dan opeens vraagt hij…om een zaag. Oeps, dat ziet er niet goed uit. Even later zien we de Zweed richting haven varen.

Ronald haalt de duiker in de haven op. Paulo vertelt dat dit hem nog nooit is overkomen, hij heeft zowel het anker als de ketting niet kunnen redden. Ronald en ik kijken elkaar onzeker aan. Paulo geeft aan dat het zicht bij onze boot veel beter is. Even later komt hij weer naar boven. Aan zijn blik weten we al dat hij niet veel goeds te melden heeft. De zeebodem onder ia ligt bezaaid met ankers, ankerkettingen en andere troep, het is onmogelijk om onze ankerketting te volgen naar het anker zelf. Hij vraagt om de zaag. Ronald spreekt opnieuw uit dat het misschien toch handig is om ook een 2ehands duiksetje aan te schaffen. Teleurgesteld varen ook wij terug naar de haven.

Bij het havenkantoor tanken we diesel en overleggen we wat te doen. In Portimao zit de dealer van onze Rocna-anker, ze nemen alleen niet meer de telefoon op. We besluiten morgen niet naar Madeira af te reizen, maar eerst naar het zuiden te varen. Maandag vertrekken we, dan kunnen we onderweg de dealer in Portimao bellen dat we eraan komen.

27/11
Portimao heeft geen Rocna-anker te koop, Lagos wel. Ronald vraagt: ‘Wil je kust-hoppen of gaan we in één keer door?’ Na mijn laaste zeeziek-ervaring heb ik behoefte aan weer vertrouwen, dus ik kies voor een dagtochtje. Okee, dan vertrekken we morgen.

Ik ruim binnen de boodschappen op en hoor door het luik een enthousiaste stem van Ronald, die maar blijft bedanken? Even later stapt hij de salon in: ‘Kijk nou, wat we hebben gekregen van de Noorse buurman, 2 pakken met Spaanse rotjes ‘eXtrem’. Jeetje, eindelijk hebben we de waterrotjes kunnen bemachtigen, echt fijn. ‘En wat vroeg hij er voor?’ “Niets, helemaal niets’. Dat is wel een mooi flesje wijn waard.

‘S avonds trekt Ronald opeens zijn schoenen aan. ‘Wat ga je doen?’ ‘Ik ga stenen zoeken, die kunnen we dan aan de rotjes bevestigen. Dat was het advies van de Noor’.

Ronald zit inmiddels in 3 orka-appgroepjes. De berichten struikelen over elkaar heen, iedereen wil er ‘zijn plasje’ over doen. Op 20 november zijn de orka’s voor het laatst in onze buurt gesignaleerd, toch wel een beetje spannend.

28/11
Op naar Sesimbra. En och…een mooiere dag om weer te wennen aan het leven op zee had ik niet kunnen treffen. Zon en wind. Eenmaal de haven uit zijn de golven nog wel even hoog, maar prima te doen. We worden vergezeld door Jan van Genten. Het is zo gaaf dat je ze op zee van zo dichtbij kan spotten. Met hun spierwitte romp en vleugels, de knalgele vlek rond hun ogen en hun vleugeltoppen ‘gedoopt in pikzwarte inkt’ scheren ze met een vleugelbreedte van soms wel 2 meter over ons heen.

Opeens schrikt Ronald op, en meteen hoor ik hem zuchten…’Gelukkig, het zijn maar dolfijnen’. Met hun smalle snuitjes en gladde donkergrijze rug en witte buikies spelen ze met de boeggolven van ia.

Vanochtend hebben we vlak voor vertrek de aanpak voor een orka-interactie nogmaals doorgesproken: We blijven bij de kust, ook als daar maar weinig wind staat. We zetten niet de dieptemeter aan, vanwege de sonor. Als we ze zien doen we onze zwemvesten aan, doen we de motor uit en laten we de zeilen zakken. Ronald zal dan de rotjes met de stenen aansteken en aan de zijkant van de boot in het water gooien. De rotjes en de aansteker liggen grijpklaar. Ik zal met een mes de zandzakken op het achterdek opensnijden en aan de achterkant van de boot de inhoud in het water gooien. Bij een kleine schade varen we zelf naar de kant. Bij een grote schade zullen we de kustwacht oproepen met de marifoon. Wat kan ik dan zeggen? Eerst de rode knop indrukken: ‘Mayday 2x; Here sailing vessel ia Orana 2×, two persons on board 2x, de coördinaten oplezen van het display 2x en dan de reden: orka attack2×. In de grabbag zitten onze paspoorten. Er ligt een lijstje klaar wat we nog meer in de grabbag kunnen doen.

Ik neem mij voor niet de hele dag met mijn ogen het zeeoppervlak af te zoeken naar zwarte vinnen. En dat lukt prima, wat een superdag.

We komen aan in Sesimbra. Op de havenpier staat de havenmeester al klaar. Hij geeft aan dat de haven vol is. Ik roep dat we geen anker meer hebben en vervolgens wijst hij meteen een plekje aan. Gelukkig. ‘S avonds wandelen we naar het centrum en smullen van een heerlijk vers gebakken visje.

29 en 30/11
Ik maak een slingerbedje op, want we gaan een nachtje doorvaren. Windtechnisch is dit een goede keuze.

In de baai is een visser druk in de weer met lobsterkooien. De visser trekt een motortje aan, waarna hij met een snelle handeling de kooien binnen haalt en het touw waar de ze aan bevestigd waren om een ijzeren haspel draait. Aan één zo een lege jerrycan met een vlaggetje zitten dus wel 20 lobsterkooien op een rij? Dat wist ik helemaal niet. Even later gooit hij vlak voor onze neus ze één voor één weer te water? Nu maar hopen dat de kooien snel genoeg naar de bodem zinken.

Helaas staat er maar weinig wind. Toch besluiten we vanwege de orka’s dicht bij de kust te blijven. Dan maar even dieselen met het grootzeil op. De zon schijnt heerlijk op de prachtige ruige rotspartijen van soms wel 200 meter hoog. Ook vandaag worden we weer begroet door dolfijnen, dit keer geven ze zelfs een showtje weg en duikelen ze met hoge sprongen uit het water.

In de verte zien we een Rescue and Search Vessel varen, dat is handig. We roepen hem op, maar hij reageert niet? Op de AIS zien we ook een groot vrachtschip met gevaarlijke lading. Mogelijk is de reddingsboot hiervoor ingehuurd?

Pas tegen de middag krijgen we echt wind. We bomen de gennaker uit en zeilen met 5,6 knoopjes vooruit.

Om 17.00 begint het al te schemeren en om 18.00 is het donker. Gelukkig is de maan bijna half, dat maakt het pikzwarte water minder luguber. Wat als de orka’s nu opeens verschijnen? Bij de kaap van Sines begint het opeens te stinken. De geur komt van de petrochemische industrie aan de kust. Er varen vele vissers zonder AIS, met verlichting. Sinds de grote reis heb ik geleerd met deze boten geen rekening te houden. Als het goed is, varen ze wel om ons heen.

We kiezen voor een ander wachtrooster. Ik ga niet meteen om 20.00 uur naar bed, maar pas als ik echt moe ben. De keer dat ik zeeziek was, werd ik ziek van binnen in bed liggen, zonder dat ik echt moe was.

Om 23.00 uur staat er nog steeds geen wind. Wat een pech, toch blijven dicht bij de kust.

De volgende dag komen we om 14.00 uur aan in Lagos. Bij de dieselpontoon moeten we wachten tot de brug open gaat. Dan kunnen we net zo goed meteen naar de winkel gaan om een nieuw anker, een ankerketting, een ankerwartel, kettingverbindingsstuk en gekleurde nopjes te kopen. Terwijl Ronald een trolley gaat halen in de haven, bieden drie winkelbedienden mij aan om het anker aan boord te tillen, wat een mazzel. Nu maar hopen dat de verzekering het wil vergoeden.

In de haven meten we de ketting af op de steiger. Ronald leent een zware hamer bij een Engelse boot om het verbindingsstuk vast te slaan. Ik druk om de 10 meter de gekleurde nopjes in de ketting. Rood 10 meter; Blauw 20 meter; Geel 30 meter; Blauw Rood 40 meter.

En wie komt er naast ons in de haven liggen? ‘De Emma’ met Hugo Jan, Lieke en de kinderen, nou dat is ook toevallig.