1/1
We slapen uit en gaan naar het strand. ‘S middags word ik uit het niets snotje verkouden? Nou ja, lekker vroeg naar bed.

2/1
We ontbijten bij de panaderia, echt superlekker. We doen boodschappen voor een maaltje op zee. Gaan nog één keer lekker zwemmen in zee en vertrekken. De landvasten zijn superzout geworden, het lijkt wel of we aan zoutwinning doen op het dek. Ronald spoelt alle landvasten af met zoetwater. Ik vind het niet erg om weg te gaan. De haven was goedkoop, maar ook zeer sober, een douche met koud water. De steigers waren prima onderhouden. Maar Fuerteventura kent alleen vulkaanrotsen en strand/woestijn. Ik mis groen, een park of bos om in te wandelen of een plek om te snorkelen.

We vertrekken rond 15.30 uur, het eerste stuk lopen we op de gennaker best wel lekker. Om 17.30 uur moeten we echter motorsailen. Hopelijk komt er straks meer wind. Ik heb bacalhau- en hamkroketjes opgewarmd in de oven voor Happy Hour.

Ook vandaag loeit weer regelmatig de marifoon, echt zo een pokkenherrie…Pan pan…ik word er altijd een beetje verdrietig van als er weer een melding is van bootvluchtelingen. Ik vraag mij dan altijd af hoe dat zal zijn, als zo zinkend rubber bootje vol Afrikanen in de buurt van ia vaart, zouden ze dan wel allemaal op ons dek passen? 

3/1
Het is half 9, we liggen aan de Visitors Pontoon bij de havenmeester in Las Palmas, Gran Canaria. We worden weggestuurd. Er is een wachtlijst en wij zijn nr 6, dus worden we vriendelijk verzocht voor anker te gaan. De ankerplek is prima, maar de reden dat we in de haven willen liggen is om een offerte te laten maken voor een nieuwe RVScontructie op het achterdek voor een groter zonnepaneel.

Ronald maakt de dinghy klaar en nee hè, de buitenboordmotor wil niet starten. De hele dag is hij er mee in de weer. En dan uiteindelijk  jeeeeehhh…hij doet het, we gaan op zoek naar een nieuwe tankdop. Omdat de dop vastgeroest is door het zout, komt er steeds water in de benzine.

4/1
We kopen zeiltape om het gat bij de middelste zeillat van het grootzeil (door schavielen langs verstaging) te plakken. Ook maak ik van spi-tape, 5 tell tales. Door ze in de bloem te leggen, lost de plakrand op. Twee tell tales zijn voor op grootzeil en 3 tell tales voor het achterlijk. Ook de huik heeft te lijden onder de UVstralen, ook twee gaten in de huik geplakt.

Een paar dagen geleden hadden we de grootzeilval omgedraaid omdat het versleten was. Maar nu kreeg ik ‘m amper meer door de valstopper, waardoor hijsen en strijken ontiegelijk zwaar was geworden. Helaas was het hiermee niet echt opgelost. We gaan op zoek voor een nieuwe grootzeilval, maar we schrikken van de prijs. We ruilen de kraanlijn 10 mm om met 12 mm grootzeilval.  Eens even kijken of dit bevalt?

5/1
Zo grappig. Er wordt hier op 5 en 6 januari 3 koningen gevierd, zoals wij Sinterklaas vieren. Op 5 januari worden de 3 koningen binnen gehaald en op 6 januari krijgen de kinderen cadeautjes. Gisteravond was het superdruk in de stad met ouders die cadeautjes kochten. Vandaag hebben echt 1000den kinderen zich met hun ouders langs beide zijden van de hoofdstraat van Las Palmas verzameld voor de optocht. Ik heb nog nooit van mijn leven zoveel kinderen bij elkaar gezien. Tijdens de optocht zal 5 ton snoep uitgedeeld worden. We zijn onder de indruk van de optocht, veel Disney- en stripfiguren komen langs, de de spanning van de kinderen loopt echt op als de Caspar, Melchior en Balthasar in zicht komen. Ik geniet van al die koppies, zo schattig al die kinderen.

Iemand in de baai heeft een klein fokje aan de achterstag gehesen tegen de swell. Zou dat helpen? Tja, onze achterstag is halverwege gesplitst naar bakboord en stuurboord, dat wordt ‘m dus niet. Samen proberen we allerlei variaties uit. Voor de beste optie hebben we een katrolletje boven de splitsing nodig. En morgen mogen we de haven in. De windmeter doet het al een paar dagen niet, dus Ronald moet toch de mast in.

Amerikaanse buren in de baai verkopen ronde zeilen, een soort parachute ipv gennaker. Ze geven aan dat bij een Atlantische oversteek het aanzienlijk minder rolt. Ronald vindt €900 niet duur. Alleen gaan we pas volgend jaar een oversteek maken, dus is het de vraag of we het ronde zeil nu al moeten kopen? Ronald wil in Nederland een 2e handse legerparachute kopen, die zijn vast veel goedkoper.

6/1
We mogen de haven in. Ronald haalt het anker op. Neeehh hè, het anker zit weer eens vast. Al in Nederland hadden we er soms last van dat het kettingtransport dan uit de rails loopt. Ronald pakt de breekijzer erbij, yes…we zijn los.

In de haven wil Ronald de lofrans van de ankerlier verdubbelen, dan zullen we geen last meer hebben van dat de ketting uit de rails loopt, gelukt. Ook de stand van de borgpen van het anker is Ronald niet naar het zin. Er moet een gat in anker geboord worden waar de pin door heen kan. Maar de boor past er niet tussen. ‘Is het een idee dat jij in de dinghy gaat zitten, dan laat ik het anker zakken en dan leg je het anker in de ijzeren ovenschaal met opstaande rand en dan boor je in het bootje een gat in het anker?’. En ja hoor, het gat zit in het anker. Maar helaas, ook die plek is niet handig, dan toch maar in de houder nog een gat boren, maar dan iets naar voren. Jaaa, dat gaat beter. 

Ronald gaat de mast in. Het katrolletje voor het stormzeiltje in de mast voor swell, lukt. Maar wat de reden is dat de windmeter het niet meer doet is onduidelijk…we onderzoeken en onderzoeken, maar kunnen niet echt vinden waarom hij het niet doet. Wel is het magneetje volledig gecorrodeerd. Maar waar koop je zo een piepklein magneetje? In het gezelschapsspel Quarto zitten wel magneetjes. Ronald boort het gat iets groter, peuters er 2 magneetjes in, maar helaas de windmeter krijgt nog steeds geen ontvangst.

7/1
Gary en Mary Ann Van ‘Whatever she wants’ nodigen ons uit voor Happy Hour. Tjonge wat een werk heeft zij er van gemaakt, de hele tafel staat vol lekkere hapjes.

Aan de steiger naast ons ligt een klein houten zeilbootje. De eigenaresse, een jong meisje met hippie-kleding voert de leiding over een groep jongeren. De hippies leven meer op de steiger dan op het bootje zelf. Omdat alleen de kapitein een havenpasje heeft, klimmen ze de hele dag door over het hek van de ingang, of staan ze in groepjes te wachten tot er iemand door de poort gaat. ‘s Avonds zitten ze in in een kring op de steiger en eten ze een eenvoudig maaltje en nemen ze de dag door. Overdag klussen ze aan de boot op de steiger en moet je over hun spulletjes, gereedschap en hun afwas heen stappen. Ronald en ik vinden het wel gezellig, het zijn vriendelijke luitjes. Hun doel is om naar Kaapverdië te varen, huh…met dat bootje en met zoveel personen? 

8/1
Ronald blijft puzzelen of hij de Clipper Nasa kan maken, maar tevergeefs. Ik geef aan dat hij nu moet stoppen, we gaan een nieuwe kopen.

Ik ga elke dag naar het strand om even te zwemmen.

9/1
We maken een afspraak met de RVSman, hij komt morgen. We bestellen bij de watersportwinkel een Calypso windmeter. De windmeter wordt online besteld in Spanje en komt hopelijk binnen 3 a 4 dagen binnen?

Ronald zoekt voor de zekerheid uit of de Bluetooth van de Calypso windmeter op de RaspBerryPi connectie zou kunnen maken. Yes, dat gaat lukken.

10/1
Vandaag komt de RVSman. Althans de maat van de RVSman, want die spreekt Engels. We twijfelen een beetje, de man staat goed aangeschreven, maar het is wel lastig als je niet met hem kan overleggen. Het is lastig om een afspraak met ze te maken. Als ze niet komen, gaan we er niet achteraan lopen, maar een andere RVSman bellen. Helaas om 13.30 uur was de RVSman nog steeds niet langs geweest. Tja, in Holland is afspraak afspraak, maar daar gaat men hier echt anders mee om.

11/1 We twijfelen, zullen we nu een andere RVSman laten komen of gaan we het zelf doen. We besluiten zelf te proberen een stellage te maken waar 3 zonnepanelen op passen. Het wordt een hele onderneming van ontwerpen, onderzoeken wat de mogelijkheden zijn en waar alle materialen te koop zijn. 

12/1De hippies naast ons gaan vandaag vertrekken. We zwaaien ze uit. Ik had nog een champagnefles over van oud jaar en druk deze, terwijl ze loskomen van de steiger, in één van de jongens zijn handen en zeg: pas als jullie aankomen op Kaapverdië, mogen jullie ‘m openmaken. De jongen krijgt tranen in zijn ogen en blijft mij maar bedanken. We zullen ze missen op de steiger…

Vandaag gaan we tig keer heen en weer naar watersportwinkel RolNautics. Omdat we steeds maar een paar minuten naar binnen moeten, zet Ronald op een gegeven moment niet meer zijn step op slot. Geheel verbouwereerd kijkt Ronald om zich heen als we ontdekken dat de step van Ronald gestolen is. Het winkelpersoneel geeft aan dat we het meteen moeten melden bij de politie. Ronald twijfelt, wat schieten we hiermee op, daar krijgen we echt onze step niet mee terug. Na 2 uur schaggie in de ia, wordt er op de romp geklopt, 3 korte maar harde klopjes. Op de steiger staan 3 politiemannen, volledig in uniform. Ze willen Ronalds paspoort zien en een beschrijving van de step. Ronald wijst naar mijn step, zo ziet de gestolen step er uit. De mannen knikken en vragen op welke plek en hoe laat de step is gestolen. We vragen of de mannen even aan boord willen komen? Nee, daar doen ze niet aan en even later vertrekken ze weer. Ronald geeft aan dat zij mogelijk de camerabeelden gaan bekijken? Wij hebben zo onze twijfels, in zo een grote stad hebben ze wel wat beters te doen.

Het wordt donker. We zouden in de stad een hapje gaan eten, dan gaan we nu maar op zoek naar een restaurantje dichtbij. Opnieuw wordt en met 3 harde klopje op de romp geklopt. Daar staan ze weer. Drie Spaanse politiemannen volledig in uniform. De kleine doet het woord, de lange vertaalt het in Engels en de derde herhaald de zin ter bevestiging. De lange vertaalt: helloooooo, we have goooooddddd newsss for you. Lang verhaal kort: op de camerabeelden hadden zij gezien wie Ronalds step had meegenomen, deze persoon hebben zij gebeld en de betreffende man had aangeven dat het even een vergissing was en hij de step meteen terug zou brengen. De politiemannen verwachten dat de step over een half uur terug wordt gebracht. Ronald en ik kijken in de eerste instantie verbaasd, maar beginnen dan te glimmen van blijdschap, wauw wat een goed speurwerk. Ronald geeft de Politie een dik compliment en nu staan de drie mannen op de steiger ook te glimmen van oor tot oor. Zou het waar zijn? Hebben we onze step weer terug? En ja hoor, na ongeveer één uur staat de politieauto op de kade en halen zij uit hun achterbak…Ronalds step, wat een mazzel.

13/1 De hele dag zijn we druk in de weer met ontwerpen en op zoek naar de juiste materialen voor de zonnepanelen. We willen een stellage waar we onder door kunnen lopen, kan fungeren als bimini en waar 3 grote zonnepanelen op passen. Wat een klus, want het moet ook nog stormbestendig zijn. In Nederland ga je dan naar een bouwmarkt, maar ja… die is hier niet echt voor handen. Ook valt er geregeld iets in het water, het zit zeker verschillende keren per dag even tegen, maar vol goede moed pakken we het dan weer op en gaan we op zoek naar een nieuwe oplossing.

Gary en Mary Ann van ‘Whatever she wants’ gaan morgen vertrekken naar Martinique, dus we gaan vanavond gezellig met ze uit eten. 

14/1 We zijn weer de hele dag bezig met de stellage voor de zonnepanelen, pfff, het is echt wel een hele klus. De windmeter is binnen. De invoerrechten kosten meer dan €80, dat valt wel een beetje tegen.

15/1Het is zondag, we kunnen niet verder met de zonnepanelen. Ronald wil vandaag de software voor de windmeter op de Rasp Berry Pi instaleren. Wat een pech, Ronald dacht dat hij het eenvoudig gratis kon downloaden, maar dat blijkt niet zo te zijn. De hele dag zit hij achter te computer te zoeken naar een oplossing, ‘s avonds heeft hij pijn in zijn nek.

16/1 We gaan weer verder met de zonnepanelen, het grootste gedeelte staat en is geïnstalleerd, maar we hebben nog niet het idee dat onze stellage stormvast is. De windgenerator en de radar, beiden best wel zwaar, staat namelijk ook op de palen. We instaleren twee extra RVSstangen en yes… nu hebben we er een goed gevoel bij. Ondertussen bedenkt mijn Kappie, hoe hij het ‘oude zonnepaneel’ ook nog kan monteren. Haha, ik ben elke keer zo trots op wat ‘Mijn Uitvinder’ dan weer bedenkt. Dit paneel komt onder de andere panelen te hangen en kan dan uitgeklapt worden. Leuk bedacht, maar de materialen die je in Nederland dan zo in de bouwmarkt kan kopen hebben we hier niet. Morgen maar weer verder… 

17/1 Vandaag staat in het teken van het opklapbare zonnepaneel. In ons ‘schuurtje’ in de punt hoor ik Ronald zagen, vijlen, bonken, boren en dan opeens heeft hij een prachtig draaisysteem in elkaar geflanst. Nu nog gaten boren in de lijst van het zonnepaneel. Terwijl Ronald boort houd ik een houten pollepel ertussen, zodat de boor niet in het paneel zelf komt. Ronald staat op een gammel trapje, ik houd mijn arm hoog gestrekt. Omdat ik geen aluminiumvijzel in mijn oog wil krijgen houd ik mijn ogen dicht. Eén keer houd ik de pollepel niet goed tegen de rand en boort Ronald heel licht in het paneel. Nee hé, is het paneel nu stuk? Ronald stelt mij gerust, niets aan de hand. Het glas is zo hard, daar boor je niet zo maar door heen hoor. En dan begeeft onze boormachine het, maar gelukkig mogen we de boormachine van onze Duitse buurman lenen. We hebben nu 5 grote en 2 kleine zonnepanelen aan boord. In totaal geven ze een vermogen 600 Watt. Afhankelijk van de zon leveren ze maximaal 20 ampère aan stroom. De nieuwe panelen zijn van Victron en de oudere van Solara. Volgend jaar is het plan om naar Gambia, Senegal en de eilandjes van Guinee-Bissau te zeilen. De voorzieningen zijn daar sober en dan is het fijn als je geheel zelfvoorzienend bent. Ook kunnen we te maken krijgen met windstiltes en dan is het handig als de zonnepanelen de stuurautomaat kunnen bolwerken en we niet steeds diesel hoeven te draaien.

18/1We staan vroeg op, want we willen vandaag vertrekken naar Gran Canaria, Mogan. Ronald wil nog snel een nieuwe boormachine kopen. We hebben nog wat onderdelen nodig voor het zonnepaneelstellage en ik wil nog boodschappen doen. Pfff…het duurt allemaal langer dan we gepland hadden. Dus Mogan gaan we niet meer redden. Toch vertrekken we en gaan we gewoon op zoek naar een baaitje eerder. Ach, wat is het toch een heerlijk zeilgebied. Zo fijn om weer onderweg te zijn. ‘S middags droppen we ons anker in de baai van Puerto Blanco. Hoog op de rotsen is een golfbaan met vele palmbomen, we zijn in een dure villawijk beland. 

19/1 Vandaag opnieuw een heerlijke zeildag, op naar Mogan. We gaan overstag en twijfelen even welke koers we zullen varen in verband met een rood vissersbootje. We horen de schipper joelen, kennelijk heeft hij een grote vis gevangen? Ronald joelt mee, applaudisseert en geeft de visser een compliment. De visser ziet dat we Hollanders zijn en begint enthousiast terug te roepen. Hij wenkt dat hij ons een vis wil geven. We gooien de genua los, starten de motor en ik houd ons schepnet in de buurt van het rode scheepje. Wauwie, we krijgen zomaar een barracuda van hem cadeau. dat wordt smullen vanavond.

Het is een feest van herkenning, de gigantische hoge rots, de haven, de straatjes en de winkels. Mogan is natuurlijk supertoeristisch, maar we hebben er goede herinneringen aan toen Luc en Hilde bij ons aan boord kwamen logeren. 

20/1 Vannacht was er veel swell in de baai, dus vanochtend hijst Ronald het oranje stormfokje in de mast. Wat fijn, het scheelt echt, ia rolt aanzienlijk minder dan de andere boten in de baai. Ik snorkel naar de kant. Ik neem voor de zekerheid een witte stootwil mee, want het stikt hier van de jetski’s. In de enorme rots naast ons, rond de 80 meter hoog, zit een een soort grot. Ik ben nieuwsgierig en flipper er naar toe. Het water is prachtig blauw, maar er zijn amper vissen te zien, jammer.

Ronald sluit het 4e zonnepanel aan, gelukt. Even later geeft hij aan dat hij de mast in moet. Een leuver van het stormzeiltje heeft zichzelf ter hoogte van de top van de mast aan de achterstag vastgeklemd, dat bedenk je toch niet. We besluiten het morgen op te lossen, omdat er nu nog wel veel swell staat.

21/1 Ik hijs Ronald de mast in om de leuver van het stormfokje los te haken, gelukt. we gaan op weg naar Tenerife. Langs de kust moeten we nog even motorsailen. Ronald doet nog even buiten een dutje in de zon. Bij de onderste kaap van Grancanaria wil ik de genua erbij trekken, maar Ronald geeft aan nog even te wachten. En dan uit het ‘niets’ komen we in de acceleratiezone terecht en begint de wind te loeien, mijn god… dit had ik even niet verwacht, de wind trekt aan tot een dikke windkracht 7, met vlagen van rond de 35 knopen (windkracht 8). De goven zijn onrustig en hoog. Ronald en ik genieten, wat een spektakel. Wat is ia toch een comfortabel en krachtig schip! Als de wind nog meer aantrekt besluiten we te gaan reven. De rolgenua-val zetten we op de lier, dat gaat nog niet zo makkelijk, cm voor cm rollen we ‘m op. Nu nog het grootzeil, maar ja…in deze hoedanigheid gaat dit echt niet lukken, de golven zijn te hoog en het is niet veilig om nu naar de mast te lopen. ‘Weet je wat’: zegt Ronald, ‘We gaan gewoon bijliggen, we hebben dat nog nooit gedaan, nu wil ik dat wel eens uitproberen’. Ik lier de Genua naar de andere kant, maar echt lekker gaat dit niet, vanwege de kotterfok die dan in de weg zit. De volgende keer moeten bij vertrek er al aan denken de kotterfokhoes te verwijderen, zodat we met de kotterfok kunnen bij liggen. Nu bolt de genua in twee helften om de kotterfokstag. Maar het werkt, we liggen een soort van stil midden op zee, met hoge golven en een dikke windkracht 7, vlagen 8. Ronald haakt zich in, loopt naar de mast en legt 2 reven in het grootzeil. Ik voel mij altijd onrustig bij dit soort handelingen. Ik ben blij als Ronald weer bij mij in de kuip zit. We vervolgen de reis met een halve windse koers. De golven spatten hoog op tegen de romp en kletteren soms over ons heen de kuip in. Wat een fantastische overtocht. We gaan als een tierelier, de speed loopt soms op naar 8,6 knopen, kickkuuuuhhh!

Half 6 komen we aan in haven van San Miguel, Tenerife. We krijgen een mooie plek en vragen ons af of dit misschien een goede plek is om de ia 8 maanden te laten liggen. Nee, dan is Lanzerote toch wel veel goedkoper.

22/1 We blijven nog een dag in San Sebastiaan om even bij te komen van de storm van gisteren. De hele boot zit onder het zout en we zijn ook best wel moe. De omgeving van de haven van San Sebastiaan is niet aantrekkelijk, het is een soort appartementen-resort gekoppeld aan een gigantisch golfpark. Overal lopen Engelse bejaarden in golfkleding, haha. Als we in een goed Italiaans restaurant zitten, bestelt een Engels stel bruin fruit met patat. Huh…? De meest verrukkelijke gerechten staan er op het menu, haha…

23/1 Op naar La Gomera, zo een zin in. Het is maar 27 NM en de wind aan die zijde van Tenerife is zeer rustig volgens Ronald. We gaan met vol zeil weg, maar de voorspelling van Ronald en Windy kloppen helemaal niet, de wind trekt aan tot dikke windkacht 6 vlagen 7. Toch maar weer reven. Opnieuw genieten we van een heerlijke zeildag. Eenmaal dichterbij La Gomera begint de wind nog harder te gieren. We komen rond 17 uur aan bij de haven van San Sebastiaan. Met de marifoon op channel 9, vragen we om een plaastje in de haven. Ze geven aan dat zij geen plek hebben en dat we om het hoekje kunnen ankeren. Oeps, dat is even een tegenvaller, mogelijk hebben ze morgen wel plek. 

Om de hoek is er inderdaad een baai. De navily-app geeft het de kleur geel, de ankergrond is dus voldoende. De wind giert echter door het want en over de enorme hoge rotsen staan enorme harde valwinden van soms wel 40 knopen. Ik heb zo mijn twijfels, kan ons anker dit wel aan? Maar ja, het wordt al bijna donker en we moeten toch wat…Ik laat het anker zakken, het water is zo helder dat het zilverkleurige anker als een blauw fluortje naar beneden zakt. Pas na ruim 15 meter zie ik het anker niet meer. Wauwie, wat is het water hier helder. We doen er voor de zekerheid nog ruim 30 meter ankerketting bij en zetten de ankerwacht aan. Bij iedere valwind schudt de boot als een gek heen en weer. Als we door de boot lopen moeten we ons goed vast houden om niet ergens tegen aan geslagen te worden. De baai zelf is schitterend mooi, maar die valwinden maken het wel spannend. Tja, na een paar uur toont de ankerwacht dat ons Rocna anker het prima houdt, dus daar moeten we maar op vertrouwen. We gaan naar bed, maar van slapen komt het niet. Ook in bed worden we alle kanten op ‘gesmeten’. 

24/1 Wat een nacht…beiden hebben we geen oog dicht gedaan. De zon komt op en eenmaal buiten zie ik hoe wonderschoon de baai is. Boven de hoge rotswand scheren Jan van Genten hoog in de lucht. Op het strandje staat een heel klein huisje. Ik bak een eitje met spek voor Ronald. De eieren zien er vreemd uit van binnen, haha, ook die zijn door de golfslag heen en weer geklutst. Ronald belt de haven, hopelijk kunnen we snel naar binnen, zodat we even kunnen bijkomen.

Trots kijk ik naar ons zonnepaneel-stellage, nou dat is wel duidelijk, die is stormproof. En wat een veilig gevoel is het toch dat zelfs in deze omstandigheden met zeer harde wind ons anker gewoon netjes op zijn plaats blijft. Rond 13.00 uur mogen we eindelijk weg uit onze zeer hobbelige baai. Achter de betonnen muur van de haven van San Sebastian staat geen zuchtje wind, het water is vlak. We doen boodschappen, gaan onder de douche en rond 15.00 uur zijn we zo moe dat we onze ogen niet meer open kunnen houden. We duiken ons heerlijk rustige mandje in en vallen beiden meteen als een blok in slaap.

25/1 We maken er een heerlijk relaxed dagje van. Ronald gaat naar de kapper. Ik maak een filmpje met Spriet voor onze kleine Jinte. Zo trots dat zij al een paar woordjes kan praten en haar passieve taalgebruik al zo ver is.  Ronald gaat op zoek waar we een auto kunnen huren, zodat we de komende dagen mooie wandelingen kunnen maken. In 2018 waren we op Gomera meer bezig met de overtocht naar Kaapverdië en met het regelen van de administratieve rompslomp na het overlijden van pap en hadden we geen tijd meer om het eiland zelf te verkennen. Later hoorde we van een ieder hoe mooi de binnenlanden van La Gomera zijn.

26/1 De bus naar Paljarito vertrekt om 10.30 uur. De reis duurt een half uur en het uitzicht is wonderschoon. We zijn onderweg naar het Nationaal park Unesco World Heritage La Gomera. We rijden langs rotswanden met 100den Cactussen en Vetplanten en Palmbomen. Eenmaal hoger veranderd de vegetatie in Naald- en Loofbos. Wij kiezen voor route 16. Het is een wandeling van rond de 3 uur naar Ajugal en terug. Echt een aanrader. Naast de prachtige vergezichten, bloeien er heel veel bloemen, een soort grote gele paardenbloemen en oranje Goudsbloemen, velden vol met witte Margrieten en grote struiken met paarse Lupines.  We zien vlinders, hagedissen, grote sprinkhanen en een konijn. We zien een buizerd bedelen in de lucht. Zo op de top van La Gomera voel je je opeens zo nietig klein. Hopelijk kunnen we deze week ook nog een autootje huren, want ik wil ook nog graag de oude oerbossen bewonderen. Maar deze dag nemen ze al niet meer van mij af, ik ben er stil van…

27/1 Duco en Marjolein van ‘de blauwe zwaan’ komen vanavond bij ons aan boord een hapje eten, gezellig.

Ik heb groene kleine banaantje gekocht, ze zijn heerlijk en heel goedkoop. De banaantjes mogen alleen op het eiland worden verkocht, want voor de Europese markt zijn ze te klein? Echt een domper voor de Canarische boeren.

Het waait hard, opnieuw is er sprake van valwinden. Ronald wil de nieuwe windmeter installeren. Het werkt op bleu tooth. Ik ga op de steiger staan om te kijken of het werkt. Ronald vraagt of ik hem de mast in wil hijsen. Gadsie, we zijn het niet eens, Ronald zegt dat de wind wel mee valt, ik voel mij bang. Ik ben zo blij als Ronald met al zijn gereedschap weer naast mij op het dek staat. Wat een domper, de windmeter doet het niet. De lengte van de mast is te hoog voor een goed bereik met de bleu tooth. Ook de koppeling met Open CPN is ronduit slecht. We hebben een hele dure miskoop gekocht…Ronald belt Rol Naurics op Gran Canaria, maandag kunnen ze pas weer Calypso bellen. We hopen zo dat we ons geld terug krijgen?

28/1 Ik loop de stad in om boodschappen te doen en zie een man op een bankje voor een heel oud kerkje in avocadopitten kleine hartjes snijden. Ik ga gezellig naast hem zitten en maak een praatje. Hij vertelt dat zijn vriend een tentoonstelling heeft met houten sculpturen. Maandag gaat de bieb weer open, ik ben benieuwd.

In Nederland had ik hele leuke schoenen gezien, die ik niet heb gekocht  omdat ik ze duur vond. En nu in San Sebastiaan zijn ze 1/4 van de prijs. Die kon ik natuurlijk niet laten staan, zo blij mee.

We ontmoeten Marcel en Anne en hun lieve jonge hondje Kuna van ‘Zeezout’ op de steiger. Ze nodigen ons uit op een terrasje, gezellig. Ze waren ook onderweg met hun zeiljacht, maar zijn verliefd geworden op La Gomera en hebben nu hier een huis gekocht.

29/1 We hebben een auto gehuurd en gaan de binnenlanden verkennen, zo een zin in. We rijden via de GM2 Raso de la Bruma en maken een wandeling door het oerbos op 1080 meter  hoogte, de wandeling is 3 km lang en duurt 1,5 uur. Wij doen er echter veel langer over, omdat we steeds even stil staan om ons te verwonderen over de schoonheid van dit woud. Het tropische regenwoud is mistig en de loofbomen zijn van onder tot boven begroeid met allerlei mosjes. Dit geeft zo een sprookjesachtig gevoel dat het mij niets zou verbazen een kabouter tegen te komen, hihi. We klimmen langs smalle rots-paadjes en drinken water uit een klein stroompje uit het woeste gesteente. Ik krijg soms het gevoel dat ik midden in de set van de filmopnames van ‘in de ban van de ring’ terecht ben gekomen.

We rijden verder en drinken koffie in Macayo bij een wegrestaurant met een prachtig uitzicht over de vallei en de zee. Daarna vervolgen we onze rit naar Valle Hermoso, waar we smullen bij het restaurant El Carraca van Viejo Ropa (vertaalt ‘oude kleding’), een soort prutje van draadjesvlees, kikkererwten en andere groenten. We toeren over de vele keurige asfaltwegen met de ene haarspeldbocht na de andere, wat is La Gomera toch een plaatje, zoooo groen!
El Pajal de Bento staat bekend om mirador de Abrante, een balkon met een glazen vloer, supertoeristisch natuurlijk, maar we willen er toch even een kijkje nemen. De groene heuvels veranderen in terracottakleur en de weg is rood van het stof. Het uitzicht is indrukwekkend mooi en we zijn bijna de enige die het balkon bezoeken. Ik giechel een beetje om de mensen die de smalle ruimte van glas betreden, voetje voor voetje lopen ze naar het eindpunt. Totdat ik zelf aan de beurt ben en bemerk dat ik hetzelfde doe, het is gewoon heel erg onnatuurlijk om boven een afgrond te lopen, ondanks dat je weet dat de constructie van glas uiteraard volledig veilig is. Op naar  Agulo. We stappen even uit de auto om van het uitzicht te genieten. Aan de kust staan gigantische stenen pilaren in het water. Hierop stonden in het verleden enorme hijskranen, zodat de gekweekte bananen en tomaten verscheept konden worden, want de kust van Agulo is zo woest met hoge golven die op de rotsen slaan, dat schepen toen der tijd niet aan land konden komen. Duco en Marjolein hadden ons getipt dat het bananenmuseum in Hermigua echt een aanrader was, maar we waren inmiddels zo moe van alle indrukken, dat we via Hermigua met de vele bananenplantages meteen richting San Sebastian zijn gereden. Wat een superdag, wat mij betreft is La Gomera de mooiste van alle Canarische eilanden.

30/1 Tijd voor een klusje op het voordek, want het is windstil dus we kunnen de UVflap van Genua naaien. Ik zie er een beetje tegenop, want de vorige keer brak aan één stuk door de naald of de draad. Ronald stelt voor dat hij het voetpendaal met zijn hand indrukt en dat ik de stof transporteer. Wauwie, dat gaat lekker. Haha, best gek om Ronald zo te instrueren met ‘stop’ en ‘ga verder’ enz.  Het gaat zo goed dat we ook meteen de hoes van de kotterfok onder handen nemen. Eerst plak ik alle gaten en daarna naaien we verschillende delen weer aan elkaar. In de toekomst zou ik ook graag een UVflap op de kotterfok willen, dat is zoveel makkelijker in het gebruik. Ik wandel in mijn eentje naar de top van San Sebastiaan en bezoek de tuin van luxe hotel met schitterend uitzicht op Tenerife.

31/1 We gaan met de bus over GM2 naar Pajarito, maar stappen nu 1 halte eerder uit bij Degollada de Agando bij de hoge puntige kale rots. Ronald heeft op Komoot-app een wandelroute samengesteld, zodat we op de GM1 weer de bus terug kunnen nemen. De wandeling gaat eerst 100 meter omhoog en vervolgens 600 meter naar beneden. Op de wandelkaart lopen we gedeeltelijk over route 1, 15 en 11. Volgens de Komoot-app is het een zwaar parcours en zal de wandeling ruim 3 uur duren. Het is wat mij betreft mijn mooiste wandeling ooit, zeer afwisselend en ontroerend mooi. Verschillende keren stond ik met een brok in mijn keel te genieten van de sprookjesachtige omgeving. Van kleine rotspaadjes, tot oerbossen, watervallen, wilde bloementuinen, stromende beekjes met stapstenen, uitzicht over de groene vallei met een doorkijk naar zee, langs vele palmbomen of velden met vetplanten. Het laatste stukje moeten we via de autoweg een stukje omhoog lopen naar de bus. Het is niet duidelijk voor ons wanneer de bus gaat, dus steek ik mijn duim op voor een lift. De 6e auto stopt, twee Engelse zwagers rijden ons tot voor de haven. We nodigen ze uit voor een biertje in de kuip.

‘S avonds worden we uitgenodigd door Duco en Marjolijn om te komen eten, zo gezellig. Het zou leuk zijn als we ze op Tenerife bij het Carnaval in Santa Cruz nog een keer tegen komen.