Juli 2021

25 juli
Best gek…vandaag vertrekt Ronald met de ia naar Leeuwarden, zodat Rudolf maandag aan boord kan stappen en zij samen de boot naar Kiel kunnen varen.

Dit plan had Ronald bedacht, nadat ik besloten had mijn vakantieperiode te verzetten, zodat ik Jinte de eerste maand elke week kon bezoeken. Een goed plan, want vanuit Sneek was het tenslotte maar 5 uurtjes rijden naar Kiel.

Maar nu het zover was voelde het opeens vreemd dat Ronald alleen, zonder mij, op weg zou gaan. ‘Waarom vaar je het eerste stuk niet mee, dan eten we een hapje in Leeuwarden en ga je met de trein terug’. Hoe heerlijk om het weekend af te sluiten met mooi zonnig zeilweer en toch al een beetje in vakantiestemming te komen.
Echter op de terugweg tijdens het kleine wandelingetje van station Sneek Noord naar Kapelstraat begon het opeens te hozen en kwam ik als een verzopen katje thuis.

26/7
Rond 9.00 uur stappen Rudolf en Damaris in stadspark de Prinsentuin, hartje Leeuwarden, aan boord. Na een bakkie koffie vervolgen de R’en de staande mastroute richting Lauwersoog. Gelukkig werd naast de vele motoruren ook regelmatig de genua uitgerold, kortom een mooie zonnige dag.

27/7
De mannen starten rustig op, eerst worden wat boodschappen gedaan. Rudolf is zijn jas  vergeten en koopt eerst nog even een zeiljack. De wind staat ongunstig voor Helgoland, dus de plannen worden gewijzigd. Rond 13.30 uur vertrekken de R’en richting de sluis, op naar de Waddenzee. Hier staat een lekker windje, 20-25 knopen. Met een aan de windse koers varen ze naar het laatste eiland. Eenmaal onderlangs Schiermonnikoog heen zeilen ze met een achterlijk windje. Het nieuwe plan is Cuxhaven, maar tijdens de nachtwacht, terwijl Rudolf lekker ligt te ronken, bedenkt Ronald om toch door te varen naar Brünsbuttel. Er volgt een heftige nacht met 4 knopen stroom tegen en een flinke onweersbui, best even spannend allemaal.

28/7
Om 8.30 uur staan Ronald en Rudolf al weer klaar om te vertrekken vanuit Brünsbuttel. Ik ben ook vroeg op om het huis aan kant te maken, mijn reistas in te pakken en nog even in te slaan bij de Lidl. Het is van Sneek naar Kiel inclusief file bij Hamburg 6 uur rijden. De mannen doen iets langer over het Kielerkanaal, zij komen rond 19.30 uur aan in Kiel, nadat ze nog een Duitser met motorpech op sleeptouw hadden genomen. Later bleek dat zijn motor het gewoon deed? Wilde hij soms diesel besparen, haha. Met blossen op zijn wangen biedt hij Ronald een Gammel Danks bitterdram aan, hihi.

Ondertussen doe ik op de kade van sporthafen Seeburg een dutje. Mijn hart maakt een sprongetje als ik onze mast met roodwitblauw in de top zie. Het waren maar een paar nachtjes, maar hoe fijn is het om toch weer Ronald een knuffel te kunnen geven. ‘S avonds gaan we met z’n drietjes om 21.15 uur op zoek naar een restaurantje waar de keuken nog niet gesloten is. Heerlijk gegeten.

29/7
Na het ontbijt vertrekt Rudolf in onze Volvo richting Harlingen, echt fijn dat hij het eerste stuk met Ronald is meegevaren. Voordat wij vertrekken vraag ik Ronald of hij nog even de C-tank wil vullen. Nou even?… De tank blijkt lek, liters water stromen de bakskisten en de bilg in. Al vrij snel zien we het probleem, het deksel linksvoor sluit niet goed, de aluminiumstrip is om een duistere reden omhoog gewipt? Niet de leukste start van een eerste vakantiedag, maar Ronald had na uren klussen zoals gewoonlijk weer een romantisch plan. Na een uurtje zeilen gooide we het anker uit en aten we in de kuip bij ondergaande zon een heerlijk maaltje.

30/7
Op naar naar Fehmam, een eiland aan de noordkust van Duitsland. Wat een heerlijke dag. Met 22 knopen en soms een stoot van
26 knopen wind vliegen we richting de Fehmarnsundbrücke. Volgens Ronald zou het achter de brug vast rustiger zijn, echter niets is minder waar, hier trekt de wind zelf aan tot  28 knopen ( windkracht 7). Om ondieptes te omzeilen, varen we in een ruime bocht naar de vishaven van Burg. Hier willen we diesel tanken. Als Ronald vraagt of hij naast de Bavaria mag aanleggen schreeuwt de havenmeester met een snauwende stem waar we allemaal niet mogen liggen. Later blijkt de man doof te zijn. Het giet van de regen. Niet echt aantrekkelijk om het dorpje te verkennen. Bij het eerste de beste restaurant eten we onder een druipende parasol, binnen was geen plek (onder het genot van de herrie van de grindsilo die het vrachtschip naast onze boot vult) een gebakken haring en een roodbaarsfile.

31/7
Op naar Rostock in Noord Duitsland, met een halfwinds rakje vliegen we naar deze heerlijk stad, echt een aanrader. Mooie gebouwen, prachtige beelden en een goede sfeer. Na een lange zonnige wandeling, begint het te regenen en koelt het snel af. Veel restaurants hebben geen plek meer, maar uiteindelijk vinden we een plekje bij de Italiaan, wat een bof, in tijden niet zo lekker gegeten.

1/8
‘S morgens vroeg zeilen we op één oor de rivier de Unterwarnow af richting de Oostzee. Dat beloofd een heftig dagje. Eenmaal op zee trekt de wind nog iets aan naar soms 28 knopen. Met een achterlijk windje surfen we van de soms wel twee en halve meter rollende golven af. Ik voel gerommel in mijn buik, zelfs nadat ik maag vul met droge crackers blijf ik mij katterig voelen. Ik baal: een heerlijke wind, zonnig weer en hoge golven, waarom werkt mijn lichaam zo tegen, terwijl ik juist zo wil genieten van deze overtocht. Ronald wisselt geregeld van zeilvoering. We starten met 2 riffen in het grootzeil en een ingerolde genua. Gaan over naar een geboomde kotterfok. Halverwege de reis draait de wind en zeilen even zonder voorzeil. De lucht is dreigend, er volgt een korte hoosbui. De wind neemt af en de gennaker wordt gezet, eerst als spi zonder boom, dan met boom en daarna halfwinds.

Het wordt avond, ik geef aan dat ik het niet red om te koken. Ronald maakt pastapesto. De wind valt weg, een stekende hoofdpijn overmeesterd mij als ik met veel moeite met mijn hoofd in mijn nek probeer de gennaker in de slurf te trekken. Onze ia komt nog maar amper vooruit, maar de hoge golven blijven. Dit trekt mijn maag echt niet, ik moet gaan liggen. Mijn wacht is gelukkig pas vannacht om 2 uur. Ronald geeft aan dat hij nog niet moe is, dus dat komt wel goed. Van 2 tot 5 uur pak ik het over. Ik ben blij als Ronald aangeeft dat ik weer lekker mag gaan liggen, wat is het toch een lieverd. 

2/8
Rond 17.00 uur in een heerlijke rustige zee en een halfwinds rakje voel ik mij gelukkig alweer wat beter. We hijsen de Zweedse gastenvlag en varen met onze mooi gekleurde gennaker de gigantische ‘baai/binnenmeer’ van Kalskrona binnen. We kijken onze ogen uit, wat is Zweden prachtig. We zijn blij met de tip van Rudolf om navionics te downloaden op onze tablet, want overal zien we her en der kleine en grote rotsen boven het wateroppervlak uitpiepen. In de haven in het centrum van Kalskrona vinden een fantastisch plekje aan de pier. ‘S avonds smullen we van een verrukkelijk voorgerecht, en een heerlijke tenderbeef bij Vass in de haven.

4/8
De stad Kalskrona bestaat uit vele eilanden verbonden met bruggen. ‘S ochtend maken we een leuke wandeling over het gebied van het marinecomplex met musea en een sobere, maar mooie houten kerk. Vervolgens gaan we op weg naar Sandhamn. Wat een heerlijk zeilwater heeft Zweden. De navionicsstippelt automatisch een route uit, dat is handig. Helaas houdt het dan alleen rekening met onze diepgang, maar onze doorvaarthoogte kunnen we niet invoeren.   Onze mast te hoog, waardoor we beide bruggen in het scherengebied niet onderdoor kunnen varen. Dan maar buitenom over zee. Ongelooflijk hoe vlak het water hier is. Terwijl we samen grappen over mijn lievelingsserie Sandhamn Murders op Netflix, meren we af naast een Hollander in de haven van Sandhamn. Waar blijft Nora Linda op haar klompjes en haar fiets met mandje voorop? Wat een pech, de serie blijkt opgenomen te zijn in Stockholm. Maar geen getreur, het uitzicht in de haven is wonderschoon.

5/8
In de haven staan 10 oude fietsen, die je zonder overleg even mag lenen. Samen maken we een ommetje in het dorp, wat is Zweden toch mooi. Vervolgens vertrekken we naar Kalmar. Alweer is de hemel strakblauw en de zee spiegelglad. We scheren met 9 knopen wind naar onze volgende bestemming. Ondanks dat de wind ‘s middags aantrekt tot 15 knopen komen we later aan dat we hadden gedacht, dus maak ik een smakelijk ovenschoteltje. Keurig tussen de rood en groene boeien door varen we de binnenstad van Kalmar binnen. We leggen aan met voor twee landvasten aan de kade en achter een mooring. Het was even puzzelen, omdat we niet net als de Zweden zo een mooie mooringhaak hadden, maar hiermee waren we een leuke bezienswaardigheid voor de ijs etende toeristen aan de kade. Eenmaal vast aan de wal heb ik uiteraard ook meteen een ijsje gekocht. Omdat ik iedereen voor mij met absurd grote ijsjes weg zie lopen, bestel ik een klein ijsje, pfff…ook dit softijs is zeker 15 cm  hoog?

6/8
Kalmar staat wel boven aan mijn lijstje van mooiste steden, alles ziet er even verzorgd uit. ‘S ochtends maken we een heerlijke wandeling door het stadspark, het is een grote zeer mooi aangelegde tuin met overal vaste planten, dikke oude exotische bomen, watertjes en sculpturen. Daarna lopen we om het schitterende Slott uit 1180, richting de Krusenstiernska Gården, een idyllische tuin uit 1877, waar we koffie met carrotcake smullen en stellopen. Door smalle steegjes met oude Zweedse ‘Pippi Langkous huizen’ lopen we naar de brug en stadswal met de watertoren richting een prachtig winkelcentrum met een oude kerk terug naar de boot. Opvallend hoe Zweden gericht is op het vertier van jonge kinderen, overal staan spelletjes klaar, in de kerk, in het park en op straat. Ook bij trappetjes zie je stroken waar je met de kinderwagen omhoog kan. Om 13.30 uur verlaten we Kalmar en varen we verder noordelijk. We kijken even aan waar we terecht komen, voorlopig hebben we stroom tegen en staat er weinig wind. We belanden in de haven Tibbernammen, een schattig klein haventje in een wonderschone omgeving. Morgen blazen we de dinghy op om naar de overkant naar het Lövö-natuurreservaat te gaan wandelen, ik ben benieuwd.

7/8
Er is regen op komst en Ronald heeft een route door de scheren bedacht, de dinghy wordt dus nog niet opgepompt. Het eerste stuk op zee tegen de wind in motoren vind ik maar saai. Best verraderlijk, het is dat de zeekaart de ondieptes met rotsen vlak onder het wateroppervlak aangeeft, anders zou je toch lekker de boel een beetje afsnijden. Zweedse boeien zijn in vergelijking met in Nederland lastig te vinden, het zijn dunne stokken. Als je vanuit de landzijde richting zee vaart zijn ze redelijk goed te vinden. Maar vanuit zee richting land zijn ze amper te zien. Bij ons zijn de rode, groene en kardinaaltonnen niet alleen qua kleur ook met de vorm te herkennen. In de Zweedse scheren zie je het pas als je heel dichtbij de betonning bent om welke ton het gaat.

We komen in de scheren terecht, de saaie  tocht over zee is meteen vergeten. Sprookjesachtig mooi, maar ook hier zijn de boeien een zoekplaatjes, best een beetje spannend met al die reusachtige keien her en der verspreid in het water. Lang leve Navionics. Dan komen we in een gebied met veel huizen. Heel zachtjes stiefelen we er tussen door. Tot dat we bij een onmogelijke situatie komen: een paal met 2 ballen en daarachter in lijn, rood groene palen. Uhhh…niets van dat al op de zeekaart? De roodgroene palen snappen we, dat wordt slalom ertussen door. Maar die paal met 2 ballen? Moeten we er bakboord of stuurboord om heen? Ik wijs de lijn op de zeekaarten aan, Ronald schud nee, dan varen recht op een rotspartij af. Minutenlang twijfelen we, de dieptemeter geeft 2 streepjes? Ik zeg: laten we navionics volgen, stapvoets nemen we het risico. Beiden houden we ons adem in…zucht gelukt nu het slalomparcours nog, dat gaat goed. Gelukt!

Het is bijna 18.00 uur, waar gaan we ankeren, kunnen we hier ankeren met al die rotsblokken in het water? Ronald ziet een mooi plekje op de kaart. We varen weer stapvoets tussen hoge rotswanden en komen in een soort klein binnenmeertje terecht. Ronald gooit achter het hekanker uit. Voor willen we ia aan een boom op de rots vastbinden. Het is maar 2,5 meter, maar zwemmen is te koud. We blazen op het voordek de dinghy op. Ik ga aan de kant en knoop onze 2 langste landvasten aan elkaar en sla het om de dikke den. Ik plof in de kuip, kijk om mij heen, de zon piept achter een wolk vandaan en belicht de rode rotsen en met een brok in mijn keel zeg ik: schat, waar hem je mij nu weer naar toe gebracht? Achter rotsen aan de overkant horen we de golven op het gesteente slaan, maar om ons heen is het wateroppervlak feeëriek spiegelglad. St Kronoh, ik ga je nooit meer vergeten…

8/8
Op naar Klintemäla, de tocht over zee kunnen we vandaag gelukkig zeilend afleggen. We ontvangen een bericht van Henk, hierin beschrijft hij zijn laatste wil, samen zijn we ontroerd en staren stilletjes over het water richting de schitterende waterkant met gigantische keien en honderden bomen.

Ook hier ervaren we soms weer even spannende navigatiemomenten, het is opletten geblazen in de scheren. Gelukkig maakt het schitterende uitzicht op de woeste rotspartijen, de groene wouden en de warme zonnestralen het weer goed. Klintemäla heeft een piepklein haventje en één blauwe mooringboei met de naam van de yachtclub. We nemen het risico en pakken de mooring en gaan met de dinghy naar de kant. De man op het terras geeft aan dat het officieel niet mag, maar dat hij het niet gezien en gehoord heeft. Het dorp bestaat uit wat huisjes. Bij de yachtclub kopen we wat spek en drinken we iets op het terras. We varen met de dinghy langs de rotsen en zien een zwarte nerts. De wind is geheel weggevallen en we worden omringd door spiegelglad water. We leven even in ons eigen natuurfilm, we zijn er stil van.

9/8
Voordat we afscheid nemen van deze magische plek varen we nog een rondje in onze Löwe. Om de reis te vervolgen naar Västervik. Het gas is op hopelijk kunnen we hier onze fles omruilen. Helaas in Zweden is er een AGAsysteem en nergens kunnen we onze fles navullen. Gelukkig hebben we nog een campinggasflesje op voorraad. De stad vonden we niet aantrekkelijk, op de kerk gemaakt van gladde rode bakstenen na.

10/8
We vertrekken om 7.00 uur, de prachtige scheren hebben onze reis vertraagd, vandaag gaan we even mijlen maken. Helaas staat er amper wind, dus echt opschieten doet het niet. Met deze wind is de ETA om vannacht 3.00 uur, haha, hopelijk neemt de wind nog een beetje toe.
We zetten de gennaker, af en toe moeten we motoren. Opeens begint het te plenzen, de hoosbui houdt na een paar uur op en de zon breekt weer de door. De gennaker wordt gezet en weer weggehaald, pfff…

Ongeveer twee uur voor aankomst varen we richting een brug. Een brug? Ronald bekijkt de doorvaarthoogte op Navionics en ontdekt dat we er helemaal niet onderdoor kunnen. Dat wordt helemaal terugvaren. Wanneer we nog twee maal om moeten varen vanwege hoogspanningsmasten besluiten voor anker te gaan. Het doel om door te varen naar de eerste sluis van het Götta Canal laten we maar achterwegen, na 12 uur navigeren tussen de rotsblokken door gaan voor anker bij Risö. Wat een prachtige plek weer. Aan wal op de rotsen liggen 5 kano’s  van een gezin met 4 kinderen op doorreis.

11/8
Ik loop naar voren om het anker op te halen. Gelukkig is de wind vannacht niet gedraaid, want het baaitje had eigenlijk een te kleine draaicirkel. Makkelijk gaat het niet? Een homp dikke vette lichtgrijze klei plakt aan onze Rocna. Pfff…dit wordt een klusje, met de pikhaak probeer ik stukje bij beetje de klei er af te schuiven. Het laatste beetje maak ik dan wel schoon in de volgende haven.

We appen naar Geert Jan de vraag wat maakt dat ondanks het vele water, waar soms de vissen zelfs uitspringen, toch zo weinig vogels te zien zijn? Mogelijk komt het doordat het water brak is?

Het laatste stuk voor de eerste sluis worden de rotspartijen hoger, zo 50 meter hoog. In Mem gaan we aan land om een ticket voor het Göta Canal te kopen. Ronald heeft thuis gelezen dat na 19 augustus de sluizen alleen nog bediend worden op een afgesproken tijd en je in een konvooi moet varen. Helaas, dit blijkt het morgen al in te gaan? Dit is de laatste dag van het hoogseizoen, dus vandaag zijn de volle pond kwijt en vervolgens moeten we 2 dagen wachten om bij het konvooi aan te kunnen sluiten? Is dat niet wat krom? Dat vindt de student achter de kassa ook, maar zijn baas blijkt nogal rigide te zijn. Tot twee keer toe belt Ronald haar op en ja hoor ze bezwijkt iets onder de charme van mijn Kappie. We mogen met een kleine reductie (nu voor €621) in Söderköpping wachten. We gaan de eerste 3 sluizen door en meren af midden in het centrum aan een langssteiger met restaurantjes. Söderköping is een gezellig Zweeds dorp met een prachtige oude kerk, een bijzondere metershoge klokkenstoel, een museum, waarvan de eigenaar niet kan stoppen met praten tot zijn vrouw aangeeft dat hij echt thuis moet komen, vanwege een avondje cabaret, een ieniminimarkt, waar we veel ste dure parmezaan kopen en…een zeer bijzondere ontmoeting met Midas Verheijden. Bij het aanleggen aan de langssteiger vlak voor een gezellig terras, horen we harde Nederlandse muziek? Heeft de eigenaar soms onze Nederlandse vlag gezien? Ronald reserveert een tafeltje bijna naast de boot, Midas vertaalt voor ons de Zweedse kaart en vertelt zijn verhaal. Hij is chefkok die overal op wereld al gewerkt heeft, maar nu met een Zweedse is getrouwd en op een oude boerderij samen met zijn vrouw, drie kinderen en schoonouders woont. De muren van het restaurant zijn bezaaid met kunst, want het blijkt ook een galerie te zijn. En het eten is…om je vingers bij af te likken. De groente, het vlees en de vis haalt hij bij zijn buren, dus alles is kakelvers, echt smullen.

12/8
Ronald belt drie bedrijven op, we willen een auto huren om onze gasfles te laten bijvullen en Nörkoping te bezoeken. Helaas nergens is meer een auto te huren. Als we het Midas vertellen haalt hij meteen zijn autosleutels uit zijn zak. Wat een luxe, voor €16 euro vullen we onze gasfles en parkeren even later zijn auto in het centrum van Nörkoping. Helaas lukt het ons niet om de parkeerautomaat te bedienen. We spreken een Zweeds stel aan op straat en die staat meteen klaar om voor ons te betalen. Wat een gastvrije bevolking. We genieten van een prachtige wandeling door de industriële stad, bezoeken het werkmuseum en eten smörgåstara, een broodje met roze garnalen een dillemayomaise, jammie.

‘S avonds eten we nogmaals bij Midas, Hall Bar & Kök, geen straf, opnieuw genieten van zijn verfijnde keuken.

13/8
Midas draait hard: ‘ Daar in die kleine café in de haven’ terwijl hij de verse groente van het land in mooi houten kratten op het terras uitstalt, ik koop een komkommer, een bos pastinaken en overheerlijke cherrytomaatjes. Hij zwaait ons uit terwijl we op pad gaan met het konvooi, de organisatie rondom het konvooi is chaotisch en onduidelijk. Tussen iedere sluis moeten we ook steeds aanleggen, dat betekent stootwillen op een andere plek en landvasten klaarleggen en vervolgens weer de lijnen voor de sluis klaarleggen, het doorhalen van de lijnen en maar op en afstappen op de kade of een steiger. Het advies is om de bemanning met een lange lijn van 12 meter vlak voor de sluis op een klein steigertje af te laten stappen, met de lijn de schuine kade en over de sluisdeuren te laten lopen en de lus vervolgens om de ring te borgen. Het andere eind wordt door de bestuurder, bij iedere meter die we stijgen, met een lierhendel aangedraaid rondom de lier. De achterlijn gaat door het kluisgat en de lus wordt ook om een ring gelegd. ‘S avonds kan ik niet meer, ik had niet verwacht dat het zo intensief zou zijn. De 12 sluizen en 9 bruggen van vandaag zijn prima te doen, het tussen iedere sluis ergens aanleggen maakt voor mij een uitputtende dag. Half tien s’ avonds vinden we het mooi geweest, we droppen het anker in Lake Roxen, even bijkomen. Morgenochtend staan we wel vroeg op om om 9.00 uur weer verder te gaan in Mötala.

Het Götta Kanal uit 1810 loopt van Mem naar Sjötorp aan het Vänernmeer en is 190 kilometer lang en heeft 58 sluizen en 48 bruggen. De beroemde ingenieur Baltzar von Platen legde het tussen 1810 en 1832 aan, ook bekend van get Caledonisch kanaal in Schotland. Het hoogste punt is 92 meter boven de zeespiegel.

14/8
Om 7.00 uur gaat de wekker weer, de route van vandaag heeft veel trapsluizen (16 sluizen en 10 bruggen). Fijn dan hoeven we niet steeds tussendoor aan te leggen en kan ik met de voorste lijn gewoon doorlopen naar de volgende sluis. We starten in Berg. Dat beloofd een rustig dagje, niets is echter minder waar. We worden ingedeeld met een Duits jong gezin met een baby aan boord. Hun motor heeft kuren en gaat op een gegeven moment stuk, we slepen ze in en uit de sluizen, pfff…wat een gedoe, maar ja we willen ze ook graag helpen. Het waait echter rond de 25 knopen, dit maakt het niet makkelijker. We vinden eindelijk een langssteiger, helaas wel aan lager wal en Ronald maakt samen met Mike de motor, beiden zijn ons zeer dankbaar. Ze kunnen weer zelf verder. Maar 2 sluizen verder slaat hun motor weer af, nu is er echter sprake van een ander probleem, met gevolg dat we ze ruim 3 uur voort slepen in de stromende regen en inmiddels 28 knopen tegenwind. En als bonus moeten we heel vroeg opstaan in Börensberg om het konvooi weer in te kunnen halen.

15/8
Vandaag gaat de wekker om 6.30 uur. We vertrekken om 7 uur op Lake Bören, op naar Möntala (6 sluizen en 7 bruggen) richting Kalsbörg. We moeten over Lake Vättern tegen de wind in kruizen met windkracht 7, met 2 riffen in het grootzeil en de kotterfok hakken we tegen de golven op om de brug van 18.00 uur in Kalsbörg te redden. Helaas we redden het net niet, we zijn tien minuten te laat. Ondertussen komt het met bakken uit de hemel, pffff…Al die regen beïnvloed wel hoe ik deze tocht dwars door Zweden ervaar.

Gisteravond ontdekten we vlak voordat we naar bed wilde gaan dat de drukschakelaar van de waterpomp stuk was gegaan, tussendoor probeerde Ronald ‘m te maken, ook wordt nog de oude drukschakelaar die stuk was gegaan op Antiqua aangesloten, hierdoor hebben we opnieuw veel water in de bilg. Morgen kijken of we in Mariestad een nieuwe kunnen kopen.

16/8
‘Een nachtje er over slapen’ werkt altijd, Ronald weet opeens de oplossing voor de kapotte waterdrukmeter, mogelijk heeft het te maken met corrosie door zoutwater? Tadaahhh, schoongemaakt en de schakelaar doet het weer. Wat is hij toch een toppertje.

De eerste sluis bij Forsvik is de oudste en spannendste sluis van het kanaal. Beide wanden bestaan uit ruwe rotsen met scherpe uitsteeksel, welke lastig met de stootwillen zijn op te vangen. Dit keer is het advies om zowel de voor- als de achterlandvast met een lier aan te trekken. Na de sluis varen we over een feeëriek riviertje met aan beide kanten rotsen en bos. Er worden filmopnamens gemaakt, waardoor we nog een half uur moeten wachten in één van de sluizen. Het stroompje gaat over in Lake Viken, wat een schoonheid. We raken niet uitgekeken, we zijn nu op het hoogste meer van Zweden en ieder plekje is even schitterend. Hier had ik graag wat langer willen blijven, maar het konvooi zorgt er voor dat we door moeten. Tijdens de vakanties is Engeland klaagde ik wel eens dat we regelmatig de wekker moesten zetten voor het getij, nu zijn het de wind en de sluizen die ons steeds vroeg op laten staan.

Ondertussen genieten we intens van de smalle doorgangen in bosrijke omgeving van Forsvik, soms lijkt het wel of we in een sprookje terecht zijn gekomen. Veel plekken hebben ook iets weg van de scheren aan de oostkant. Samen spreken we uit dat
we misschien ook wel eens in de winter hier willen gaan schaatsen, wat een wonderschoon meer. We komen aan in Töreboda, een beetje saai dorp met een heerlijke douche. Het was een heerlijk relaxte dag met maar 2 sluizen en 11 bruggen.

17/8
Op naar Sjötorp (17 sluizen en 10 bruggen) het einde van het Göttakanaal en het begin van Lake Vänern. Het komt met bakken uit de hemel. Dit keer moeten in de sluizen steeds omlaag, wat betekent dat ik eerst aan de kant moet springen op de gladde stenen van de kade, de zeiknatte landvasten door de ringen moet doorhalen en weer aan boord moet klimmen. Er staat een flinke wind opzij, wat in 1 sluis een lastige situatie oplevert. Ronald meert niet genoeg bij de kant af, ik spring nog niet omdat de kade veel lager, te ver en te glad is en zie ondertussen ook onze punt aan stuurboord, waar geen stootwil hangt richting een andere boot gaan. Wat te doen? De boot afhouden of springen, ik schiet tot drie keer naar stuurboord om de boot af te houden en Ronald begint te schreeuwen: ‘Zet de punt nou vast! Ik kan niet springen want het is te ver, maar Ronald blijft schreeuwen: ‘Ik regel wel dat hij niet tegen die andere boot aan komt, zet die voorlijn vast’. De ia komt dichter bij de kant en ik spring en haal de landvasten mokkend door door de ringen. Het doet mij pijn als Ronald zo boos tegen mij schreeuwt. De sluisdeuren gaan open en ik loop mopperend naar achter en zeg tegen Ronald dat ik niet wens zo aangesproken te worden en begin te huilen, pfff…ik ben opeens ben ik zo klaar met het Göta kanaal. We zijn op het grootste meer van Zweden ( ter grootte van België) aangekomen, met windkracht 6, vlagen 7 en in de stromende regen hakken we naar Mariestad. ‘S avonds voel ik mij nog sip, het is mijn dag niet. Ronald vertelt dat hij een heerlijk restaurantje heeft gevonden. ‘Tandorie Mariestad’, bij de eerste hap van Tikie Chicken voel ik het geluksgevoel weer terugkomen, het ene gerecht is nog lekkerder dan de ander, echt smullen.

18/8
We starten de dag met een wandeling naar het centrum van Mariestad, waar een domkerk staat uit 1593 met een imposante rechte toren van wel 82 meter hoog. In de kerk is er een tentoonstelling van 4 smeden, er zitten prachtige artistieke objecten  bij.

Het is de hoogste tijd om weer eens diesel te tanken, in Mariestad lukt het niet met mijn creditkaart? Dus is het plan om naar Låckö te zeilen. Opnieuw moeten we met 23 knopen wind afkruisen, dit keer met een heerlijk zonnetje, ik doe een dutje in de kuip met mijn snoet in de zon, genieten. Dan slaat het weer om en komt het weer met bakken uit de hemel storten. Na uren lang kruizen en hakken tegen de wind en de golven in veranderen we de plannen, we ruilen Låckö om voor een heerlijke ankerplek midden op Lake Vänern.

Heerlijk even bijkomen, ik kruip in een hoekje van de bank met een glas thee en mijn boek ‘De wind liet ons de wereld zien’ van Ada Kerkstra en Akko Kalma. Terwijl de regen op het luik klettert en Ronald een jazzmuziekje heeft opgezet, maak ik een heerlijk stampotje met de pastinaken van Midas.

19/8
Het ankeren geeft mij goed gedaan. Om 7.00 uur halen we onze Rocna op, dit keer geen vette klei, maar wit zand, dat scheelt weer poetsen.
We zijn opnieuw vroeg opgestaan omdat vanmiddag de wind weg gaat vallen en we graag vanmiddag willen aankomen in de buurt van Götenberg. Op naar de volgende 6 sluizen, dit keer op The Trollhätte Canal. Om 12 uur valt zoals verwacht de wind weg, we moeten verder motoren. Als troost breekt een heerlijk zonnetje door.

We tanken maar 60 liter diesel in Vanersburg, omdat de diesel in Zweden best wel duur is (€2 pl). Daarna volgt al snel de eerste sluis, deze gaan ongeveer 7/8 meter per keer naar beneden.

Na 1 sluis leggen we aan in een park met een paar havenplaatsen. Aan de overkant in het centrum van Spikön eten we heerlijk op een terras met uitzicht op de ia.

20/8
Op naar Götenberg, de vijf sluizen gaan elk rond de 7 meter naar beneden, dat schiet lekker op. Een Duitse boot gebruikt een pikhaak bij het trappetje, ik probeer het ook even uit, maar het is niet echt mijn ding, geef mij maar een landvast die ik af en toe even verplaats naar een paar treden lager.
Een student komt namens de sluiswachter geld innen, we geven aan dat we al betaald hebben in Mem en er vanuit gingen dat het voor alle sluizen ging. Ik laat de bon zien, wat een bedrag, hij denkt dat het wel klopt wat we zeggen. Later blijkt dat we toch apart nog hadden moeten betalen, wat een mazzel.

Ik geniet van de rivier de Göta. De zon schijnt, we varen door een wonderlijke betonning van aan weerszijden een paal over het water met stuurboord wit en bakboord een gele driehoek. Na uren motoren wordt het wel een beetje saai, maar de zon schijnt heerlijk en dat maakt veel goed. Jammer dat we dit weer niet op het Göta Canal hadden.

Rond 17.00  uur komen we in Götenberg aan, een dure haven (€50). ‘S avonds eten we superlekker bij Simba, een Ethiopisch restaurant.

21/8
Heerlijk om weer eens wakker te worden zonder een wekker. We nemen de tijd om te ontbijten met een eitje in de zon. We starten met een gratis boottochtje door de grachten van het centrum van Götenberg.  Wonderbaarlijk op hoe veel plekken in de wereld de Nederlanders een belangrijke rol hebben gespeeld in de geschiedenis. Vervolgens lopen we door naar het Museum of Art. Meteen bij de ingang worden we al getrakteerd door een levensgrote sculptuur van Moore. Ik wist niet van het bestaan, maar mogelijk is de collectie in dit museum groter dan het Moma in NY. Je kan zo niet gek bedenken of zij hebben 1 of meerdere exemplaren van alle Europese grootheden die er maar zijn. Och, wat had ik hier graag nog wat langer blijven hangen. Ik wil zeker nog eens terug, al is het maar om ook ook het Museum of Design te bekijken. We doen voor de drie nachten op zee, boodschappen bij de Lidl en vertrekken naar het eiland Källö Knippla. Daar tanken we vol, want de diesel is hier opeens  weer goedkoper dan in Nederland en vinden een laatste plekje in het kneuterige piepkleine haventje. Overal op de kade staan gaat BBQ’s klaar, waar Zweedse families en vrienden hun vlees op braden, wat een gezellig sfeertje hangt hier. ‘Onze buurman’ vertelt dat hij op het eiland is grootgebracht en adviseert ons voordat we op het terras neerploffen nog even een wandeling over het eiland te maken. Wat een heerlijk dorp, overal hutje mutje tussen de reusachtige keien staan gekleurde Pippi Langkoushuisjes. In de kuilen van de keien is aarde gestort, waar de prachtigste planten groeien. Soms loopt een slingerpaadje dood en sta je aan de kust met schitterende vergezichten over een rustige zee met vele eilandjes. De schittering van de grote oranje ondergaande zon maakt het schilderachtige dorpje nog mooier. Wat had ik graag hier wat langer willen blijven. Ook op dit eiland kom ik graag nog eens terug. Nu nog lekker eten en dan op tijd naar bed, want ik wil graag morgen uitgerust de zee op. Grappig eigenlijk, een paar jaar geleden vonden we de reis naar Denemarken nog spannend en gingen we voor de zekerheid door het Kielerkanaal, nu zijn we van plan gewoon bovenlangs varen.

22/8
Het wordt mogelijk redelijk koud onderweg, Ronald koopt nog snel even wat soep bij de Coop en dan vertrekken we. Het is heerlijk zonnig weer. Nadeel is echter wel dat er weinig wind staat en we het eerste stuk moeten motoren, dag mooi Källo Knippla. Ik nestel mij in de kuip met mijn boek, heerlijk zo een rustige start.

Rond 11.30 uur kunnen we de gennaker erbij trekken en rond 13.00 het grootzeil. Na een maand op de ia, kan ik weer in 1 keer het grootzeil hijsen zonder tussendoor uit te rusten. Rond 14.00 zetten we de gennaker, wel balen dat we één knoop stroom tegen hebben, maar 16.00 draaide de stroom en zeilen we voorbij het eerste kaapje van Denemarken. De wind draait iets en valt een beetje weg, op naar het 2e kaapje en dan kunnen vanuit de Skagerrak in één koers naar Nederland varen. Zouden we nog dolfijnen tegenkomen?

23/8
Het is 22 uur, mijn eerste wacht is voorbij, ik mag mijn bedje in. Ik kan de slaap niet vatten. Er staat amper wind, dit maakt dat ik elk golfje met mijn lichaam moet opvangen. De hele dag stond er zeer weinig wind. Motoren, grootzeil, genua, gennaker worden geregeld verwisseld. Bij ieder nieuw zeilplan haken we na een kwartier weer af, zucht… te weinig wind. Wel schijnt de hele dag de zon, we lezen veel en genieten van het uitzicht over de vlakke zee. Hopelijk komt er morgen iets meer wind, zodat we wat mijlen kunnen inhalen.

24/8
Opnieuw schijnt de hele dag de zon weer, maar dit keer met geen enkele wind, dat wordt de hele dag motoren. We moeten er maar in berusten. Uiteraard halen we verschillende keren de gennaker uit de slurf, maar helaas…dat wordt ‘m niet. Hopelijk komen we wel redelijk op tijd in Sneek aan, zodat we nog even wasjes kunnen draaien, voordat we naar Vinkeveen gaan voor een weekendje Spankeren.

Om 22 uur, bij de start van mijn bedtijd wakkert de wind iets aan en kunnen we eindelijk het grootzeil hijsen en de gennaker zetten. Het houdt niet echt over, maar de motor kan eindelijk uit.

Rond 1.30 uur strijkt Ronald tijdens mijn wacht de zeilen. Hij had mij laten slapen en wekte mij rond 2.30 uur. Rond 4 uur moest ik een waterweg oversteken, gelukkig vieren en geen vrachtschepen. De GPS op de stuurautomaat zette ik op kompas, hij pakte namelijk niet het volgende waypoint, dan maat even handmatig de bewaring aanpassen.