Vol goede moed vertrokken wij uit Den Helder voor een overtocht van 3 dagen en nachten richting Inverness. We hebben inderdaad 3 dagen en 3 nachten gevaren maar Inverness hebben we nog niet gezien. Terwijl wij onze garderobe toch hoofdzakelijk hadden samengesteld met tropische oorden in gedachten, bleken de nachten onder een heldere hemel op de Noordzee stervenskoud. Liesbeth die ,als ik het woord Spitsbergen in de mond nam altijd wit wegtrok, wist het nu helemaal zeker: “Ik snap niet dat er mensen zijn die dat leuk vinden, ik ga definitief nooit naar Spitsbergen.”.  Op de ‘drukke’ Noordzee is wachthouden ’s nachts aan te bevelen. De manier waarop we dan slapen is anders dan thuis. Om te beginnen met de tijd dat je geen wacht hoeft te houden dan slaap je dieper dan diep. We hebben de boot ‘rammelvrij’ gemaakt en onder het zachte geruis van de boeggolf val je in een peilloos diepe slaap. Dan begint de wacht en verandert je slaap in een AFREMslaap.  Hierbij zorg je ervoor dat je nooit langer slaapt dan 10 minuten. Om hier zeker van te zijn zet je een kookwekkertje in op 10 minuten. Je valt in slaap en net op het moment dat de eerste droom zich aandient gaat het wekkertje. Dit voorkomt dat je in je gebruikelijke REMslaap vervalt. Je kijkt dan even om je heen voor de vorm, er gebeurt namelijk nooit iets op die ‘drukke’ Noordzee, en die routine herhaalt zich 24 keer. Misschien als er wind had gestaan was de Afremslaapfase wat functioneler, we gaan het zien. We hadden nu geen zucht wind en duidelijk niet genoeg diesel om ook maar in de buurt van Inverness te komen.  We hebben wel een groep dolfijnen vermaakt met onze dwaze armbewegingen, ohh en ahh geroep , gefilm en gefotografeer. Uiteindelijk kregen ze genoeg van ons gedoe en vertrokken weer. Ik had mezelf belooft nooit een filmpje van doflijnen te plaatsen, ik werd er altijd een beetje weeïg van als ik dat op elke zeilreisblog zie. Maar ik weet nu waarom, het is toch bijzonder en dat wil je delen. Dus “bear with me”.