Ronald kijkt voetbal en ik hang lekker cosy tegen hem aan een boek te lezen. Bijna tegelijk strekken we onze nek een beetje schuin de lucht in. ‘Hoorde jij dat ook? Wat is dat voor een geluid?’ De boeg van ia heeft de hik en we horen een schrapend geluid. We liggen al een paar dagen in de baai van Cascais, wat kan er opeens veranderd zijn?

Ronald pakt de zaklamp en loopt naar de punt. ‘Nou, de snobber zit nog goed hoor. En de positie is ook in orde. Loos alarm’.

Toch zijn we er niet helemaal gerust op als we naar bed gaan. De wind is flink aan het draaien en ia doet een dansje om het anker. Dat is op zich normaal, maar het wonderlijke hupje gecombineerd met een schurend geluid is nieuw voor ons. Ook ‘s nachts hebben we het gevoel dat onze dansende oude dame, geregeld met de boeg iets omhoog schiet en dan vervolgens lijkt te struikelen. Hier klopt iets niet.

De volgende ochtend besluiten we voor de zekerheid meteen na ons bammetje het anker te lichten om ergens anders te gaan liggen. En prompt tijdens het ontbijt komen we opeens wel heel dicht bij een nabijgelegen trimaran.

En wat we vermoedden blijkt waarheid. Het anker zit vast. Nou, je kunt wel zeggen muurvast. Aan wat? Dat is een raadsel? En nu…? Ronald belt de verzekering met de vraag: ‘Laten we het anker gaan of huren we een duiker in? Het wordt een duiker.

Toch weer een goed leermoment: ‘Als we voor anker liggen en onze ia probeert te steigeren als een shetlandpony en gromt als een beer met keelpijn, altijd meteen je anker ophalen, want dan maak je nog kans dat het anker niet volledig vast komt te zitten’.

Maar probeer maar eens een duiker te pakken te krijgen. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig te zijn. En ja hoor, eindelijk hapt er één toe. Paulo komt morgen na de lunch, want de Zweed in de baai is als eerste aan de beurt. Huh? We zijn dus niet alleen met dit probleem. We verzoeken vervolgens de trimaran een ander plekje te zoeken, omdat we anders elkaar constant in de gaten moeten houden. Tja…en nu maar hopen dat de duiker het kan oplossen, anders wordt het best wel een duur grapje. Opnieuw komt de vraag of het toch niet handig is om zelf een duikerssetje te kopen?

Het is zaterdagochtend en we worden verwend met heerlijk zonnetje. Het is een drukte van jewelste in de baai. Verschillende klasses: Opties, Finnen, Lasers/ilca en SB20 hebben een wedstrijdje. En daar tussendoor scheren surfplanken met foiles. Genoeg te zien dus.

Maar onze blik is gericht op de boeg van de Zweedse boot. Het wordt een spannende dag, wat kan de duiker voor ons betekenen? Met de verrekijker houden we ieder handgebaar in de gaten. Verschillende keren zien we de zwarte kap van de duiker bovenkomen. En dan opeens vraagt hij…om een zaag. Oeps, dat ziet er niet goed uit. Even later zien we de Zweed richting haven varen.

Ronald haalt het kleine gespierde Portugeesje in de haven op. Paulo vertelt dat dit hem nog noooooit is overkomen, hij heeft zowel het anker, als de ketting van de Zweed niet kunnen redden. Ronald en ik kijken elkaar bezorgd aan. Maar het duikertje stelt ons gerust met dat het zicht bij onze boot echt veel beter is.

Samen staan we op de boeg. Verwachtingsvol turen we naar het water. En ja hoor, tussen de grote bellen komt een koppie naar boven. Chips…aan zijn blik zien we al dat hij niet veel goeds te melden heeft. De zeebodem onder ia ligt bezaaid met ankers, ankerkettingen en andere troep. Het is onmogelijk om onze ankerketting te volgen naar het anker zelf. Paulo vraagt om de zaag. Ook wij varen even later teleurgesteld naar de haven. Weg Rocna-anker, weg 50 meter ankerketting. Zo balen.

Eenmaal in de haven smeden we een nieuw plan en besluiten we dat dit soort pechmomenten bij de reis horen. Soms lig je op de ‘mooiste plek ever’…soms loopt het anders. Ondanks het mooie weerwindow zullen we morgen niet naar Madeira vertrekken. In Lagos is er een Rocna te koop. Dus op naar het zuiden. Op naar de speeltuin van de orka’s…