Rond 11.00 uur vertrekken we met de bus vanaf de Mercado Santa Marta naar Tayrona. Langs de autoweg lopen we de bush in over een enorme houten hangbrug naar Hostel Mama Tayrona. Wauwie, wat een superplek.
De gemeenschappelijke ruimte is groot en schaduwrijk door de prachtige rieten dakconstructie. Her en der staan oude koloniale schommelstoelen met boomstronktafels en je kunt kiezen voor een dutje in een hangmat. Het natuurlijke zwembad met rivierwater uit de bergen is prachtig ontworpen en omgeven met een schitterende bush-tuin. De kamer is zeer eenvoudig, maar het uitzicht meer dan grandioos. Het kijkt uit op het tropisch regenwoud met al zijn groene kleurenpracht. Het dakterras is nog mooier… daar kunnen we rondom kijken naar de imposante groene vallei van het National Park Tayrona en rondom de bergen van de Sierra Nevada. Ik ben er stil van.
Naast ons bed is een grote glaswand met vierkante ramen, die elk apart open kunnen. En dat alles voor €26 per nacht. Zelfs onder de douche hebben we een wonderschoon uitzicht. Daar spotten we een Savanna Hawk. Je adem stokt wel even van bewondering, als hij van redelijk dichtbij met zijn roestbruine vleugels met een spanwijdte van 140 cm de lucht in vliegt. En dat alles terwijl je in je nakie onder de douche staat, haha. Wat heb ik toch een gaaf leven.
We maken een wandeling naar de stroomversnelling in de beek voor een natuurlijke whirlpool. De eigenaresse Fabienne tekent op een klein geel vodje papier hoe we er kunnen komen. Deze hebben we echter niet nodig, want haar drie honden, een dikke buldog met kale plekken, een oude grijze herdershond en het jonge zwart hondje Fief met witte bef dartelt voorop, en wijzen ons de weg. De kleine Fief kijkt steeds even achterom, om te zien of we haar nog volgen.
Verschillende keren moeten we door een enkelhoge rivierbedding naar de overkant. Het koude water en kleine grit onder onze blote voeten voelt fijn. Na ruim een half uur, bij een zeer oude hoge oerboom aan de kant van een best wel woest kolkende beek met enorme keien houden de drie honden halt. Er is niemand te zien, dus de zwemkleding blijft in de rugzak en in onze akie zoeken we een steen waar we ons aan vast kunnen houden. Een stukje verderop stort het water naar beneden, dus we moeten ons schrap zetten om niet mee gesleurd te worden. Och wat een heerlijkheid…ik kan er geen genoeg van krijgen. Terug in de hostel worden we verwend met een groot glas verse mangosap en zien we naast het terras Katoen Top Tamarinde aapjes. Wat een topdag.