Shit…ik grijp mis…mijn lichaam krijgt een zwieper en ik stort nog net niet met mijn heup tegen de kaartentafel. Hebbes, mijn vingertoppen klauwen om een klein houten randje. Even alert blijven Lies…

We zeilen midden op de Atlantische oceaan richting Suriname. Nu we de Warme Golfstroom en de Tradewind te pakken hebben, zorgt de voordewindse koers met de zijwaartse hoge deining en golven met soms een top van 3,5 meter hoog voor een vervelende Swell (deining die de boot over de lengte uren lang ritmisch heen en weer laat kiepen). Tja, onze ia zwiept dus al een paar dagen haar oude maar nog kwieke body naar een dal van 2,5 meter diep aan stuurboord, waarna zij met een compleet onverwachtse en korte zijwaartse hups over een rollende golf met 30 graden naar bakboord overhelt. Soms is ia het spoor even bijster en pakt zij de golf onder een onhandige hoek, waardoor je lijf naar de andere kant van de boot wordt gekwakt en je binnen een oorverdovend geluid van gerommel in de kastjes hoort. Volgens de WindyApp worden zondag de golven lager? Pfff…dus nog vijf dagen Lunapark Extra Complex aan boord.

Ik klim de trap op, want ik ben onderweg  naar de kuip waar mijn plasemmertje staat. Door de hoge golfslag kunnen we onze koninklijke pot in de natte cel namelijk niet doorspoelen. Plassen op een emmertje, terwijl je je met twee handen vast moet houden aan een houten randje en ondertussen je heupen heen en weer moet wiegen, zodat je billen op het speels schuivend potje blijven is wel een dingetje, gelukt.

Na m’n ontbijtje van yoghurt met muesli en een kopje koffie maakt de hoge bewolking plaats voor een heerlijk zonnetje in de kuip. Terwijl ik Ronald binnen hoor rommelen, geniet ik van het warme windje langs mijn wangen. Zittend kan ik de hoge Swell beter aan. Een enkele keer moet ik wel even een stang beetpakken om te voorkomen dat ik niet van mijn stoeltje wip. Turend over het water, voel ik mijzelf rustig worden door de geur van de zilte lucht en het oneindig kunnen kijken naar de intens blauwe kleur van de oceaan. Ik bewonder de immense golven met spierwitte schuimkoppen met daaronder een cyaankleurig doorzichtig glas, het effect van de zon die door een golf heen schijnt. Ik volg met mijn ogen de vlucht van de vele vliegende vissen. Het verveelt niet. De babyblauwe visjes versierd met zilveren schubjes en doorzichtige vlinderachtige vleugeltjes zweven soms wel 50 meter vlak boven het wateroppervlak, ongelooflijk. Soms eindigen ze op ons dek en liggen ze tegen de binnenkant van het boeisel aangeplakt. Een Jan van Gent met zijn citroengele oogmake-up en ‘melkwitte vleugels eindigend met pikzwarte slagpennen’ vliegt als een vriendelijke begroeting een rondje om onze ia.

Ik mijmer een beetje voor mij uit…Wat een rijkdom om onbeperkt de natuur van zo dichtbij te ervaren. Wat heeft het ritme van de oceaan ons toch veel te leren…golven komen en gaan… de golven brengen mij uit evenwicht, ze dwingen mij tot het zoeken van balans. Soms grijp ik mis, dus alertheid is geboden. Je VOELT dit gedoe gaat voorbij. Je WEET dit gevoel gaat voorbij. En stap drie, de meest ingewikkelde voor mij om je over te geven en te verdragen dat het is zoals het is. Thuis zou je kunnen vermijden of ontkennen. Maar de oceaan heeft hier geen boodschap aan. Tegenstribbelen kost energie. Irritatie brengt je in een frustratiemodus. Je moet het gewoon ondergaan. Of te wel berusten… En gek…dit is nu precies waar het ook in het leven over gaat…als je de dingen omarmt (ook de lastige), je gevoelens niet wegdrukt, maar gewoon laat zijn, omdat je weet dat je de situatie toch niet kunt veranderen, is je leven een stuk aangenamer of zelfs meer…kun je genieten van schijnbaar intens kleine dingen. Dank voor deze levensles wonderschone oceaan.