Terwijl een aantal Nederlanders nog aan het bijkomen zijn van dat Wilders zo een grote groep mensen heeft kunnen aanspreken met voor mij zeer wonderlijke gedachten over hoe het verder moet, zeilen wij midden op de Atlantische oceaan voor de kust van West Afrika.

De eerste dagen na de verkiezingen, voelde ik nog geregeld verbazing over hoe één persoon zo een impact kan hebben. Hoewel ik vanuit mijn beroepsgroep ook zou kunnen kiezen voor aandachtsgebieden als zorg en onderwijs, staat sinds onze lange zeilreis de zorg om het klimaat boven aan mijn lijstje. Van dichtbij hebben we gezien dat op een strand met vele kuilen bedoeld voor schildpadeieren bezaaid lag met plastic. Ik huilde onder water bij het zien van de witte dode koraalvelden, waar een paar jaar geleden nog een schitterend kleurenpalet je te gemoed trad. Weersystemen die compleet veranderd zijn. Waarbij de wereld te maken heeft gekregen met extreme droogte, verschrikkelijke bosbranden, slinkende ijskappen, smeltende gletsjers en gigantische overstromingen. En waarbij we als zeilers geregeld zagen dat de straalstroom het weerbeeld verstoorde, waardoor hoge drukgebieden uit bleven, de wind vaak uit een compleet andere richting kwam met meer windstiltes en in andere werelddelen juist weer meer orkaangeweld, enzovoort. Het kan mij echt boos maken als ik mensen hoor zeggen dat het wel mee valt met de verandering in het klimaat. Hoe moet onze geliefde en wonderschone natuur ons nog meer duidelijk maken wat er gaande is? Tja…en toch doe ook ik zelf niet genoeg om de kentering te stoppen. Waar gaat dat heen…

Het fijne van onze reis is echter dat we nooit echt weten waar we heen gaan. Er is natuurlijk wel een soort plan, maar elke dag weer is het één grote verassing met hoogtepunten, met soms een baalmoment.

Zo ver weg van alles wat in Nederland door de media wordt uitvergroot als belangrijk nieuws, leven wij hier in “the middle of nowhere’ in een schitterende omgeving, waar onze vergevingsgezinde natuur ons de hele dag het ene mooie cadeau geeft na het ander. Wat ben ik toch een mazzelkont dat ik samen met mijn stoere Kappie en deze keer ook met onze vrolijke levenslustige Juul zoveel bijzondere momenten mag beleven.

Ik moet denken aan het kleine dappere bruinwitte Bont Stormvogeltje wat in z’n eentje al fladderend midden op de oceaan een tijdje met ons mee vloog. De majestueuze spierwitte Jan van Genten en de jonge bruine die soms nog wat onhandige neerkomen op het water. Het moment dat we een Grootoog-tonijn vingen met ‘s avonds een superheerlijk maaltje. De humor, het samen lachen en de fijne samenwerking tijdens het veranderen van een zeilstand. Het heerlijke rustgevende geluid van de golven en het oneindig ver kunnen kijken. De warmte van de zon op je huid en de schitterend gekleurde luchten. De soberheid aan boord die aanvoelt als een gigantische rijkdom, omdat je de tijd hebt je veel bewuster te zijn van alle zintuiglijke ervaringen.

Met dit keer als hoogtepunt het magische natuurfenomeen Zeevonk, welke door de lichte bewolking en daarmee donkere nacht beter te zien was als ooit. Drie avonden bracht het ons kippenvelmomenten, waarbij je het gevoel kreeg te beschikken over ware Harry Potter Formules. Letterlijk niet te filmen en met geen enkele pen te beschrijven.

Toch maar een probeersel…Terwijl het dek in de schemering langzaam nat wordt door de avondcondens, wordt het zicht om de boot een beetje mistig. De lichte bewolking veroorzaakt dat de golven in de omringende zee pikzwart kleuren. Door het minder goede zicht ben je je nog meer bewust van het heerlijke rustgevende geluid van de ruim twee meter hoge rollende golfslag. De kont van ia sleurt een brede lichtgroene zeevonkbaan door het zwarte water. Met een achterlijk windje van rond de 18 knopen, een gereefd grootzeil en de genua te loevert scheert ia met gemiddeld 6 knopen door de golven. De Zeevonk laat het opspattende water twinkelen als fonkelende sterretjes op het zeeoppervlak. We vertoeven ons in één groot lichtgroen glitterparadijs. Naast de romp van ia horen we gesnuif, we worden opeens omringd door tientallen Dolfijnen. De vliegensvlugge wezens toveren de zee om in een magische wereld door meterslange fluorescerende banen te trekken door het zwarte water. Een heuse vuurwerkshow van een half uur, maar dan met vuurpijlen op het zeeoppervlak.

De volgende avond heeft eenzelfde start, maar nu worden we verwelkomd door andere Dolfijnen die ons verrassen met een avondvullende discovloer. Zeker dertig Dolfijnen komen om ste beurt met hun vinnen net boven het wateroppervlak, waardoor de Zeevonk de zwarte zee versierd met ronde verlichte stapstenen ter grote van een voetbal. Met z’n 3tjes op het voordek zitten we met open mond te kijken. Het lijkt wel of de plotseling oplichtende en meteen weer uitdovende lichtjes ons betoveren en we in een soort sprookjeswereld zijn beland.

De derde avond belanden we in een levend schilderij als Tonijnen flinterdunne kronkelende fluorescerende lijnen in het water trekken. En wordt Ronald  betoverd doordat niet alleen het wateroppervlak, maar de volledige Dolfijnen door de Zeevonk in de nacht worden verlicht. En deze van het ene op het andere moment ook weer verdwijnen in de donkere nacht, zonder te weten waar heen.

Wil je meer lezen over onze belevenissen, ga op onze site naar het tabblad ‘Logboek’ en lees mijn persoonlijke verhaal in november en december 2023.