1/2
Ach wat een pech, de vlucht van Geert Jan en Suus had door mist vertraging en nu hebben ze de overstap in Parijs misgelopen. We ontmoeten elkaar nu pas morgen. We kunnen onze kamer bijboeken, mits we overmorgen om 9.00 uur onze kamer verlaten, zodat Marwich de kamer nog kan schoonmaken. We leggen uit dat onze vrienden euro’s zouden meenemen en of hij weet hoe we aan Cubaanse Pesos kunnen komen? En je gelooft het of niet, maar zijn antwoord is: Ík kan het wel aan jullie lenen, dan brengen jullie morgenavond de euro’s aan mij’. Ongelooflijk wat een vertrouwen.

Ronald heeft voor vandaag een leuk programma samengesteld. We lopen langs de waterkant. Een man vraagt hoe laat het is en begint een gesprek. Hij is dokter en onderweg naar een vrouw met kanker. Het is een leuk gesprek. Hij vraagt of we even meelopen naar het ziekenhuis. We begrijpen hem niet helemaal als hij vraagt aan de overkant even te wachten. Na 5 minuten komt hij naar buiten met een plastic zakje. Hij vraagt mee te lopen naar de apotheek en om de hoek gaat de plastic tas opeens open. Het zit vol met Medicatie Naturalis voor Obesitas om Ronalds buik weg te krijgen (een jaar lang elke dag één pil) en tientallen miniflesjes voor menstruatiepijn voor mijn dochter. Hij duwt de tas in mijn handen en vraagt om €120? Wij geven aan dat wij niet zoveel geld hebben. Hij zegt, maar ik heb ze net voor jullie gekocht. Wat kunnen jullie wel geven? Ronald vindt het naar dat de dokter onkosten heeft gemaakt en geeft hem €20. Het voelt niet goed, dit is echt een raar gedoe. De man geeft aan dat het te weinig is, hij heeft het hele bedrag voorgeschoten. Ronald stelt voor met z’n drieën de medicatie terug te brengen, zodat hij het geld terug kan krijgen. En dan is de man opeens verdwenen. Daar sta ik met een tas vol met 365 pillen en zeker 30 flesjes. Ik voel mij zo raar. We besluiten terug te lopen naar het ziekenhuis en te vragen of zij de betreffende dokter kennen.

In de ingang zitten 2 zusters en een broeder in het zonnetje pauze te houden. De zuster met een dik opgemaakt gezicht is transgender, zij spreekt Engels. We leggen de situatie uit. En ons vermoeden klopt. Alle drie  hebben ze nog nooit van de dokter met deze naam gehoord. De medicatie kloppen echter wel waar ze voor bedoeld zijn? Ik geef de zak aan haar en zeg wil je het geven aan de mensen die het nodig hebben? Haar ogen worden even nat en ze bedankt ons hartelijk. Zucht…zo voelt het toch weer goed. En die €20…daar komen we ook wel weer overheen.

We lopen richting de Chinese buurt met de vlooienmarkt. De straten liggen vol afval en ik kan de armoede lastig aanzien. Ook de winkelstraat is bijzonder. Het is zaterdag en druk met mensen zittend op de middenbankjes. We komen langs de supermarkten waar je alleen met CUC kan betalen. Er staan lange rijen voor deze winkels, ze mogen er per twee naar binnen. Cubanen kunnen dollars op een soort staatsbank storten en dan met een pasje daar inkopen doen. Er zijn dus wel pinautomaten in Cuba, maar daar kun je  alleen CUC’s opnemen, waarmee je vervolgens in specifieke winkels met bijna lege schappen iets kan kopen. Als buitenlander moet je dus goed opletten dat je CUP’s in je portemonnee hebt ipv CUC’s. De CUP’s kun je dus niet pinnen, deze zijn alleen te verkrijgen door cash Euro’s of Dollars in te wisselen. De koers van geldwisselaars op straat zijn gunstiger. Ronald is een kei in het onderhandelen, zo trots op.

‘S avonds gaan we met de taxi, een heuse turquoise oldtimer Chevrolet met wit dak, naar ‘Club 1830’ waar we een hapje eten, waarna we vervolgens naar ‘Fabrica de Arte Cubano Fac’, een kunstcentrum met veel beeldende kunst en drie muziekzalen, lopen. Na twee concerten laten we ons om half één weer naar het oude centrum terug rijden.

2/2
We staan om 10.00 uur voor museum National de Belles Artes om een concert bij te wonen, maar dan blijkt dat we ons een dag vergist hebben, het was gisteren. Het is zondag en we wandelen door het oude centrum en langs het water. We hebben alle highlights gezien en zijn een beetje zoekende wat we nog kunnen doen. Vanavond komen Geert Jan en Suus aan. Hopelijk verloopt het nu wel goed. Ze zouden de 30e aankomen, maar die vlucht werd gecanceld.

En ja hoor, 2 straten achter ons adres staan onze lieve vrienden op hun balkon te zwaaien. We drinken nog een drankje op ons favoriete terras en dan is het bedtijd, morgenochtend zullen we met de taxi naar het adres van de huurauto gebracht worden en ons nieuwe rubber bootje zal voordat het het zoute water proeft eerst een lange reis over land maken in de achterbak.

3/2
Geert Jan en Suus hebben via een reisbureau een auto van de Staat gehuurd en wij mogen met ze mee reizen, gezellig. Hopelijk krijgen we geen probleem met benzine tanken. Op naar Viñales. Er zitten veel gaten in de snelweg, maar Suus rijdt als Max om alle oneffenheden heen.

Bij een Casa lunchen we met een zeer smaakvol warm diner. Nieuw voor mij is de gekookte Yuca/Cassave, een smaakvol zetmeelproduct. Ik ken het alleen van de Cassave chips. De paella zonder vlees en vis voor Suus is verrijkt met witte wijn en bier, echt lekker. Kip eten met scharrelde kippen met kuikentjes om mij heen is voor mij even confronterend. Toch smaakt deze lunch meer dan voortreffelijk.

Na 3,5 uur komen we aan bij een uitkijkpunt met info over de flora en fauna van het gebied. We vragen of er een wandelpad is en krijgen het aanbod om een wandeling van 2 uur te paard te maken in de vallei die tevens op  UNESCO-werelderfgoedlijst staat. Eerst maar even onze bagage naar de Casa. De dinghy blijft uiteraard in de auto. Ik was vergeten hoe leuk het is om paard te rijden,  wat een prachtige tocht.De Viñales-vallei strekt zich uit over een gebied van 132km² en kenmerkt zich door steile en grillige, dichtbegroeide, rechtopstaande kalkstenen rotsen, mogotes genaamd. Tijdens de tussenstop bij een kleine boerderij, krijgen we iets te drinken aangeboden.Waarna er aan de picknicktafel een college volgt over een drank uit de streek. Guayabita met 40% alcohol is gemaakt van een kruid wat alleen in de vallei in het wild groeit. En dat alles in het Spaans, maar we hebben onze privétolk Suus bij ons. In de drank heb ik niet zo veel interesse hihi, maar de honing smaakt echt super. Helaas hadden we te weinig tijd om het grottenstelsel ‘Cuevas de Santo Tomas’ van ruim 45 kilometer lang, in de honderden begroeide grillige karstheuvels te bezoeken.

4/2
Geert Jan daagt Ronald uit de dag te starten met hardlopen, gevolgd door een zeer uitgebreid ontbijt. Op naar Soroa, waar we voor het eerst op dezelfde Casa gaan slapen. Helaas, er is sprake van een dubbele boeking, maar Casa Lara ernaast heeft wel plek. We bezoeken de Orchideeëntuin en maken een wandeling naar de Mirador. Het is een flinke tippel rechtdoor omhoog, met aan beide zijden bos. Na drie kwartier gaat de weg met een haakse bocht naar rechts en is de verassing groot, een zeer wijds uitzicht van zeker 30 km richting de zee. Roodkopgieren scheren vlak in de buurt voorbij. Daarna is het tijd voor een frisse duik bij de waterval, na vele treden (274) kleden we ons om achter een boom en genieten we van het verfrissende water. Het halfronde ‘afdak van rotsen’ maakt deze waterval extra speciaal.

5/2
Voordat we naar Playa Larga vertrekken wil Geert Jan nog zijn queeste doen. We hebben een vogelgids gevonden die ons daarbij wil helpen en ons de prachtige omgeving van het loofverliezend tropisch bos van Soroa wil tonen. Het is nog vroeg en we moeten over het hek klimmen om van het terrein van onze Casa te kunnen komen. Geert Jan hoopt de Cubaanse Todie te zien. Een 10 cm groot vogeltje met mooie kleurtjes en spits snaveltje. Joepie gelukt, GJ kan zijn geluk niet op. We kunnen ‘m niet alleen spotten, hij vliegt zeker 10 meter met ons mee om zijn territorium te verdedigen.De gids vertelt ons dat deze vogeltjes ook wel eens gevangen en in een kooitje gestopt worden. Er is zelfs een verhaal dat een Todie in de kooi dagelijks gevoed werd door zijn maatje die nog vrij rond vloog. Naast de wonderschone Todie spotten we ook nog: de Bahamaspecht, de Cubaanse zwarte Troepiaal, de Bahamas Koningstiran, de Cubaanse Koningstiran, de Cubaanse Tragon en de Mangrovekoekoek. We klimmen langs de vele treden naar de top en hebben ook hier weer een prachtig uitzicht.

Omdat de stroom steeds uitvalt en we dus onze mobiel niet konden opladen, had Ronald voor de zekerheid zijn mobiel uitgezet. Oeps, het kaartje met de toegangscode van de Cubaanse Sim ligt in de boot. Ronald baalt, best lastig om geen bereik te hebben. Op de hotspot van GJ proberen we zo snel als mogelijk, want hier valt het internet ook steeds uit, een AirB&B te boeken. Chips, we boeken iets in een compleet andere plaats, weg geld.

Gisteren kwamen we bij een tankstation waar er geen benzine beschikbaar is. Het reisbureau in Nederland van GJ en Suus had nu een adres opgegeven in een dorp waar het wel beschikbaar zou zijn, gelukt.

Eenmaal in de Casa van Playa Larga besluiten we niet meer op pad te gaan, maar  lekker te chillen op het dakterras. Al hoewel… Suus doet wel even een handwasje.

6/2
Ronald, Geert Jan en ik hebben een afspraak met een divemaster. Er zijn veel divespots in Playa Larga, allen vanaf de kant te bereiken. Voor mij is shore-diving een nieuwe ervaring. De divemaster doet aan de scherpe rotskant onze flippers aan, want bukken met vest en fles is onmogelijk en dan kun je met een grote stap voorwaarts het water in springen. En wauwie…het cyaankleurige water boven de zandgrond met zicht van zeker 25 meter ver heeft het effect alsof je in een aquarium zwemt. Ik heb te weinig lood in mijn vest en kan lastig trimmen. De divemaster pakt twee rotsbrokjes van de zandbodem en schuift ze tussen mijn vest, dit helpt. Na ongeveer 75 meter van de kant af is er een oneindig diepe drop off, zo gaaf. We zwemmen door rotstunnels en zien veel koralen en prachtig lilapaarse sponzen. In verhouding zien we weinig vissen, maar we genieten alle drie van deze fantastische duik.

‘S middags bezoeken we Parque National Ciénaga de Zapata. Een natuurpark van 136.890 hectare groot met mangrovebossen gemengd met loofbomen en zeegrasvelden.

Je kunt het alleen bezoeken met een gids. Onze gids reed mee in de auto en vertelde wanneer we even uit mochten stappen. We zien Flamingo’s, de kleine blauwe Reiger, de Witbuikreiger, de grote Zilverreiger, de witte Pelikaan en de witte Ibis. De volwassen Flamingo’s zijn prachtig fluorescerende oranjeroze en de jongen nog grijswit.Wat een prachtig uitgestrekt gebied, omdat het allemaal laagland was kon je zeer ver kijken. Bij het afrekenen is er even verwarring. Wij dachten dat €15 kostte en de gids vroeg opeens €60.

7/2
Op naar Cienfuego, vanavond slapen we weer op de ia, zo fijn. Maar eerst gaan we op zoek naar queeste twee van Geert Jan. Naast de grootste vogel (de struisvogel) zou hij ook graag het kleinste vogeltje op aarde willen bekijken. In Palipite zou een plek zijn waar we dit wondertje kunnen bezichtigen. Ergens achteraf, midden in een dorpje is een tuin met één boom waar het krioelt van de kolobrietjes, zo ook de Zunzuncito, het kleinste kolibrietje van 5 cm groot. Echt hilaris dat je ze van zo dichtbij, ze vliegen echt langs je gezicht, kan bekijken. Foto is van internet.Eenmaal op ia wacht mij iets waar ik minder blij mee ben. We hebben bij vertrek de koelkast uitgezet in plaats van aan. De 15 eieren zijn gaan rotten ( echt, dat meurt zo goor) en de mand met lekkere dingen zoals kaas is gaan schimmelen. Tja, even poetsen dus.

Samen met de havenmeester bezoeken we de school van zijn dochtertje. Van te voren moesten we aangeven wat er allemaal in het pakket zat. In de hal hangen grote foto’s van Fidel Castro. We mogen een kwartier voordat de school uit gaat in groep 2 kijken. De leerkracht laat een schriftje zien met voorbereidende schrijf- en leesoefeningen. Het ziet er priegelig en niet uitdagend uit. Nergens is speelgoed te bekennen? De kinderen zitten keurig op hun stoeltjes achter hun bankje. Ik had gehoopt om met de materialen van het pakket een tekenles te geven en dan de tekeningen mooi tentoon te stellen, maar helaas is hier geen ruimte voor. Er mogen geen foto’s genomen worden, dat snap ik wel. Willen de kinderen iets aan ons vragen? Ja, waar komen jullie vandaan? Suus vertelt dat het bij ons heel koud is? Er is een kort gesprekje over voetbal. Ik vraag of de kinderen iets willen zingen voor ons. En dan is het kwartier voorbij. Ik vraag aan Suus of de leerkrachten mogelijk ons hebben bedankt? Nee, mogelijk voelde zij zich ongemakkelijk bij ons bezoek?

Het is even dubben, gaan we nog met GJ en Suus mee naar Trinidad? Nee, de tijd vliegt en we hebben eigenlijk wel heel veel zin om weer te gaan zeilen. ‘S avonds eten we aan het strand. De ober verontschuldigd zich dat hij geen servetten geeft en toont trots een heel klein schijfje limoen naast de vis. Eenmaal aan boord schrikt Ronald, zijn mobiel zit niet meer in zijn zak. Nee hè, het zal toch niet waar zijn? En…opeens weet hij het weer, het was pikkedonker op het strand en hij had de zaklamp op zijn mobiel onder het rieten afdakje geplaatst, zodat we het eten op onze borden konden zien. Gelukkig, zijn mobiel zit nog opdelfde plek onder het afdakje geklemd.

8/2
Ronald heeft Windy bekeken en dinsdag of woensdag is een goede dag om te vertrekken naar de Cayman islands. Dat betekent dat we maandag moeten bunkeren en we vandaag gaan voorbereiden waar dit kan. Pfff…de schappen in de supermarkten zijn overal leeg. En bij de groenteboer met verpieterde groente staat een lange rij. De havenmeester geeft aan dat er vandaag markt is. Wauw, wat een gigantische markt. Het krioelt van de mensen met piepkleine tafeltjes waar hun waar is uitgestald. De mensen zijn duidelijk trots op hun waar. Om zoveel mogelijk mensen te goed te komen, maar ook te kunnen kiezen voor de groenten die vers is zonder beurse plekken kopen we alles bij verschillende stalletjes. We kopen 2 grote pompoenen, de batterij van de weegschaal is op, dus leent de buurman zijn ulster uit. We kopen sjalotjes geweven in zo een strovlecht, pepertjes, knoflook, bietjes, penen, uien, 4 kleine ananassen, een tros groene vingerbanaantjes en limoenen, zo blij mee.9/2
Ik vouw de was en ruim ons ‘schuurtje’ op, voorheen zat alles redelijk gesorteerd in bakken. Maar na een jaar was het wat rommeliger geworden. Op zich geen probleem, maar als je midden op zee, snel iets nodig hebt, kan het van belang zijn snel een stuk gereedschap of reserveonderdeel te kunnen vinden. Ronald spuit het zoute dek schoon. Met zo een pisstraaltje is het nog een hele klus. Ondertussen helpt Ronald Juul met een goedkope taxi vanuit Havanna naar Cienfuegos een een slaapadres in het oude centrum, zodat Juul toch nog even kan genieten van Havanna.

Ronald heeft trek. ‘Op calle 37 zit Pizza Dino, dat is vlak bij de marina…zullen we ieder een halve pizza nemen? Dan kunnen op terugweg kijken waar we bronwater voor in de tank van ia kunnen kopen en onderzoeken waar de panaderia zit’. We maken onze step vast aan het verzorgde terras van Pizza Dino. De man heeft echt zijn best gedaan met het creëren van schaduw, mooie zitjes en plantenbakken. Op het bord lezen we dat er maar één soort Pizza verkrijgbaar is: Pizza Queso, tja we zijn in Cuba. Ronald ziet flessen wijn in de koeling liggen en besteld 2 glazen witte wijn. De man kijkt droef, hij heeft wel wijn maar geen kurkentrekker. Ronald stept terug naar de haven om een kurkentrekker te halen, wij hebben er namelijk twee. En och, wat is de man er blij mee.

Onze buren van een Franse boot lopen langs in zwemkleding, ze vragen of ik mee kom zwemmen bij het strandje naast de haven, gezellig. Ondertussen heeft Ronald de terugreis geboekt op woensdag 26 maart van Pannema City met overstap in Madrid. We komen dan op 27 maart laat in de middag aan op Schiphol.

10/2
We steppen langs de panaderia, maar die gaat pas om 16.00 uur open. Door naar de winkel voor eieren, bier en frisdrank. Gelukt. Juul komt straks en dan willen we met de tuktuk naar het centrum om houdbare boodschappen te doen en water te halen. Ik ruim de punt op en creëer een slaapplekje voor Juul. Ronald probeert de USBaansluiting in de kuip te maken, gelukt. We willen morgen vertrekken en zullen vaak gaan snorkelen, dus maakt Ronald een derde duikbril voor Juul.

En ja hoor, daar horen we de vrolijke stem van Juul op de steiger. We pakken met z’n drieën een tuktuk naar het centrum om de laatste houdbare boodschappen te doen. Pfff…dat valt echt tegen wat er te koop is. We besluiten 20 liter water extra te kopen en verdelen het over onze rugzakken. De rijst is uitverkocht. De tuktuk brengt ons naar een ander adres aan de andere kant van de stad. Nu nog naar de panederia waar we 6 smalle zachte witte bollen kopen. De bewaker bij de poort vraagt of we zijn zelfgemaakte yoghurt willen proeven. De yoghurt is heel dun, maar zeer smaakvol. We kopen twee flessen. In het havenwinkeltje ligt in de vriezer diepbevroren kip, hmmm…ik krijg het vlees niet meer voor vanavond ontdooid, dat wordt morgenochtend vroeg opstaan.

11/2
We verdelen de klusjes voor vertrek, Juul is een echte aanpakker, zo fijn. Mijn zwemvest heeft zich opgeblazen in de kast, we vervangen het zouttablet en de CO2patroon. Om 9.00 uur gaan we met z’n drieën naar het kleine kantoortje van immigration. Onze paspoorten krijgen geen stempel, daar zijn we blij mee. Ronald laat Juul nadenken hoe ze weg kan varen. Welke trossen moeten met deze wind in deze situatie in welke volgorde los? Meteen goed. Ronald vraagt Juul of zij weg wil varen, dat wil Juul wel. Met een beetje afduwen vertrekken we, dag Cuba.

Overtocht van Cienfuegos Cuba naar Caymaneilanden. Vertrek 11.00 uur. 182 NM naar Rumpoint Bay West Cayman Island. Zeilvoering: Grootzeil en Genua op de windvaan. Wind 7-18 knopen Oost. Koers: aan de wind. SOG 5.8-7 knopen.

Het eerste stuk moeten we aan de wind motorsailen. Er staan lage onrustige golven. Het is lekker weer en de windkracht is wisselend. De happy hour slaan we over, de buiken van Juul en mij rommelen en we willen naar de horizon kijken. Ronald kookt heerlijk, rijst met Curry, pompoen, wortel en paprika. Ronald heeft er voor zichzelf ook nog kip aan toegevoegd. De maaltijd doet ons goed. Het rare gevoel in mijn buik is weg. We besluiten steeds 3 uur wacht te lopen, dat betekent 6 uur achter elkaar slapen, wat een luxe.

Het doel was om het kleinste of het middelste Caymaneiland te bezoeken, maar helaas is het teveel pal tegen de wind in en kruizen daar doen we niet aan. Ongeveer 40 NM opzij ligt het grootste eiland met hoofdstad George Town, dit eiland redden we wel.

12/2
‘S nachts valt de wind weg en zet Juul de motor aan. Als mijn wacht start, draait de wind iets en trekt hij weer aan en kan ik na een half uur weer met ruime wind zeilen en gaan we 5,8 knopen. Ronald heeft uitgerekend dat als we 6,5 knopen gemiddeld varen we nog voor het donker in de lagoon kunnen aankomen. Voor de kust zijn veel koraalriffen en ondieptes. We dubben een beetje wat te doen, want dat gemiddelde gaan we op dit moment niet halen en een nacht voor een eiland hangen tot het licht is is ook niet aantrekkelijk. En je gelooft het of niet, na een half uurtje trekt de wind aan en krijgen we stroom mee. Wauwie, we gaan het redden in het licht. Ronald leest dat als we voor 9.00 uur en na 17.00 uur aankomen 50 dollar extra moeten betalen bij het inklaren, dus we zetten onze AIS uit. In principe willen we niet inklaren, tenzij de politie of douane ons spotten.

Ronald gooit een hengeltje uit met zijn grote paarse verjaardagsfeestje-loer. Als hij binnen een dutje doet, begint de hengel te ratelen. Juul schiet naar het achterdek. Ik schiet naar binnen om een vismes, een bakblik met snijplank en rum (om de vis mee te verdoven) te pakken en ondertussen Ronald wakker te maken. Helaas, het dikke visdraad ging over in het dunne visdraad en knapte, jammer.

Door de onrustige golfslag is een koppelstuk van een RVSbuis van het zonnepaneel los gelaten. Ronald vraagt mij om op het wiebelige achterdek een andere buis aan te duwen, zodat hij de buis weer terug in het koppelstuk kan krijgen, gelukt. Het imbusschroefje zit echter op een plek dat je het niet aan kan draaien, en nu? Na wat gepuzzel heeft Ronald een oplossing. In de punt horen horen we allerlei boorgeluiden en getik. De kastjes met gereedschap zitten aan de hoge kant, dus met deze golfslag moet dat een gedoe zijn. Wauw, het is Ronald gelukt, samen zetten we de buisconstructie op het achterdek met golven weer in elkaar, gelukt, zo trots op mijn Kappie.

Happy hour, we zetten de muziek aan en doen een potje Qwixx. Er is te veel deining om het spel op de buitentafel te doen, dus geven we het doosje door.

Om 16.00 zien we de kust van het grootste Cayman eiland. Voordat we kunnen ankeren in de baai, moeten we eerst een puzzeltocht doen tussen de koraalriffen en ondieptes door. Ronald stuurt en navigeert, Juul navigeert op mijn mobiel mee en ik noem hardop de cijfers van de dieptemeter op en geef de structuur van bodem door. Op de digitale kaart staan rode en groene boeien, wij zien echter alleen maar hier en daar wat paaltjes. Dan maar op de GPS en de kleur van het water navigeren. Gelukt, bij twee catamarans gaan we voor anker. Ronald maakt Lasagne, Juul snijdt alle groenten en ik maak het binnen aan kant. De Lasagne met pancakemeel en verse ananas, pompoen, wortel, ui en knoflook is apart, maar lekker.

Opeens valt het licht uit en ook weer aan, huh…wat is dat nou weer. Morgen eerst klussen, want de twee bilgpompen doen ook raar en daarna lekker snorkelen.

13/2

We starten met yoghurt, ananas, muesli en kaneel.
Terwijl ik met Juul 20 rondjes (40×12,5 meter= halve KM) rond de boot zwem start Ronald met het maken van de twee bilgpompen. Eén bilgpomp is gelukt, maar er is…zucht…een nieuwe klus bijgekomen. De zoutwaterpomp van de motor lekt. Met z’n tweetjes gaan we aan de slag. Ronald demonteert de pomp, ik maak de bouten roestvrij en ga op zoek naar een nieuwe rubber ring. Helaas, we hebben niet de goede maat, dus dan maar de oude zo schoon mogelijk maken. Ronald mompelt: dit is de zoveelste keer dat ik een poelietrekker nodig heb, ik krijg het tandwiel niet los. Ronald zoekt een oplossing, er komt een hoop lawaai uit ons ‘schuurtje’. Yes, gelukt. ‘Zoek jij een YouTubefilmpje hoe we hem weer kunnen monteren?’ Helaas, er is geen geschikt filmpje. Dan maar op hoop van zegen. Ook gelukt, de motor draait weer.

Ik heb een lange waterslang in het reservekastje gevonden en Juul hevelt ondertussen bronwater uit de grote vijf literflessen in de literflessen voor in de koelkast. We pompen onze nieuwe dinghy met de hand op, want de sigarenaansteker voor de elektrische pomp in de punt is stuk. Dit stond ook op het kluslijstje van Ronald.

Terwijl Ronald verder klust, verkennen Juul en ik de landtong van het eiland. Toeristenbootjes met soms wel 40 personen tegelijk varen af en aan. De mensen staan met z’n allen pootje te baden en staren naar hun voeten. Wat is daar te zien? Zeesterren! Een uitje van €100 per persoon. Bij het spierwitte strand met helblauwwater is ook een openbaar toilet en een douche met…drinkwater! Juul en ik besluiten de 5 en 6 literbronwaterflessen te legen in de Atank en ze te vullen met drinkdouchewater aan de kant. Joepie, we hebben 190 liter schoon drinkwater erbij.
14/2
Vandaag gaan Juul en ik nog een paar keer heen en weer om bij de douche drinkwater te tanken. In totaal hebben in de twee dagen 425 liter getankt, hihi, wij hebben onze workout met het zwemmen mee wel gehad.
Windy geeft aan dat we in verband met de harde tegenwind pas maandag kunnen vertrekken. We bedenken een alternatief plan. Een ander tripje voor de toeristen van het eiland is roggen aaien. Er staat een harde wind en het is op de plek tussen de koralen erg ondiep. Met z’n drieën van de boot op deze plek met deze wind is echt niet handig, dus we varen door naar George Town. Het roggen aaien gaat dus niet door. Het inklaren vergaat soepel. De mooring is gratis. De skyline is verre van romantisch, flats en gebouwen in aanbouw en gigantische cruiseschepen die naast je voor anker liggen. Dan was Rumpoint Bay toch heel wat leuker, maar helemaal terugvaren is geen handige keuze.

Als we terugkomen met een doggybag met Hindoestaans eten en de dinghy instappen zien we dat de wind is gaan liggen. Oh nee hè, dat betekent swell (een korte deining net onder het zeeoppervlak).

15/2
Ik word gebroken wakker, de hele nacht swiepte mijn lichaam 1 seconden links en 1 seconden naar rechts, ohhh…ik heb zo een hekel aan Swell. Rond 6.00 uur neemt de wind weer toe en ligt de boot weer redelijk rustig, met een paracetamol lukt het om nog een paar uurtjes te slapen.

Voordat we boodschappen doen gaan we eerst nog even naar het centrum van George Town. De straat aan de kust is volledig ingericht voor de Jetsets en de gigantische Cruiseschepen, alleen maar juweliers, dure kleding en luxe auto’s in de straat Pfff…best confronterend en een scherp contrast na het arme Cuba. De supermarkt is zo duur, dat we alleen het noodzakelijke kopen. Met als delicatesse van de dag: bruin brood met pindakaas, ohhh…wat is dat smullen. Ennn…bij de Burger King een softijsje, jammie.

In de baai naast ia ligt een koraalrif, het water is cyaanblauw en kraakhelder. We mogen er alleen niet snorkelen, vanwege de waterscooters. Met een gele buis over mijn snorkel en een stootwil aan mijn pols wagen we het er toch op. We spotten vele vissen, waaronder een Egelvis en we bewonderen van heel dichtbij 6 Tarpoens van 1,5 meter. Wat een beauties met hun zilveren schubben. Steeds controleer ik even of er geen waterscooters onze richting op komen. Eenmaal aan boord zien we zelfs speedboten met raceautocamouflage, je moet toch wat om de Jetsets te vermaken.

16/2
Als Juul en ik weer baantjes willen trekken worden we halverwege verrast met kwallen. Vlug spoelen we aan boord het prikkelende gevoel van ons lijf.

Even verderop in de baai ligt een wrak, vast een mooie snorkelplek? We maken onze dinghy aan de punt van het wrak vast en worden verrast op een aquarium vol vissen. Pfff…sinds tijden niet zo mooi gesnorkeld. Juul kan al zelf de achteroverkoprol om  vanuit het water in de dinghy te komen. Ronald en ik hebben bij het laatste stukje van de duikel nog hulp nodig, haha.

17/2
Het uitklaren verloopt soepeltjes. We kopen nog 1,5 brood. Juul haar mobiele kabeltje is stuk, ze betaalt de hoofdprijs.

Van Cayman islands naar Providencia, Colombia, 375NM. Vertrek: 12.00 uur. Zeilvoering: Ruime wind/halve wind op grootzeil en genua op windvaan. Wind: 7-18 knopen.
SOG:6-7 knopen.

Het is een fijne overtocht met weinig bijzonderheden. Een heerlijke zeildag.

18/2
Het is een rustige overtocht. We varen met volledig tuig, Dagafstand 142 NM. We gaan sneller dan verwacht. Het gas is op en Ronald vervangt de butaanfles voor een campingfles. Nog één keer gooit hij zijn hengel uit met een kleine loer en dun visdraad. Als we beet hebben en weer het draad knapt, geeft Ronald aan niet verder te vissen, eerst maar eens extra dik visdraad kopen. Ronald bakt voor de lunch een pannenkoek met stroop, jammie.

19/2
Het is een rustige overtocht met niet echt hoge golven. Rond de lunch is er regen op komst met soms harde windstoten. We besluiten twee riffen te zetten. Dit heeft amper effect op de snelheid, we varen alsnog 6,2 knopen.

Opnieuw raakt een koppelstuk van het zonnepaneel los. De onrustige golfslag wrikt de constructie los. We zijn er bijna, dus binden we het vast met een touw, dit klusje doen we wel als we voor anker liggen. De hele dag door vliegen er vliegende vissen aan dek, die we zo snel mogelijk terug gooien, hopelijk blijven ze leven.

De golven worden in de middag hoger en  onrustiger, dit maakt koken best lastig, zeker omdat de keuken aan de hoge kant zit.

We zijn er bijna en varen veel te hard. We hopen dat de maan ons een beetje zal bij schijnen, maar deze komt pas 12.15 uur op. We draaien daarom de genua in om een beetje langzamer te varen ( zie blog Sea You). Op de digitale kaart moet er voor ons een lichtboei zijn. Ronald en ik turen over het water, niets te zien. Ik kruip naar binnen, volgens openCPN varen we er nu tegen aan? Nou ja, misschien klopt de kaart niet of is er geen boei? Om 2.00 uur gaan we bij het Noordelijke rif voor anker.Hoogste tijd om naar bed te gaan. Helaas is er weer zeewater van onder het dek in het kastje boven mijn matras gelopen. Grrr…ik trek de matrashoezen eraf en plaats een schone hoes erop, truste.

20/2
Wauwie, wat liggen op een gave plek. Rondom cyaanblauw zeewater. En iets verder op is een halve cirkel om ons heen met kleine golfjes die wit overslaan op ondiep licht zand. Dicht bij de boot is een donkerblauwe plek met mosgroen in het midden. Hopelijk kunnen we daar met z’n drieën snorkelen. De wind is redelijk hard en er zou wel eens te veel stroming kunnen zijn en dan is het te gevaarlijk. En aan bakboord…ahum…staat een gigantische roodwitte paal, een soort vuurtoren midden op het rif. Waarvan mogelijk de lamp kapot is of niet aangedaan? Het kan niet de boei zijn die we gisteravond zochten, want die was op de digitale kaart in diep water geplaatst, zodat je ruim om de ondieptes heen kon varen. We willen snorkelen, Ronald twijfelt of hij mee zal gaan. Hij is nog niet echt wakker en misschien is het handiger als iemand op de boot achter blijft. Ik haal Ronald over, we liggen hier al 7 uur goed en het lijkt een unieke plek om te snorkelen. Ronald gaat mee. Het valt tegen. Het water is aquariumhelder, er is veel zandgrond en het rif is te diep. We gaan terug.

Op naar Old Town Bay om in te klaren. De baai is werkelijk prachtig omgeven met hoge bergen begroeid met tropisch regenwoud in alle kleuren groen. Juul en ik genieten op het voordek van het uitzicht.Er liggen 8 vertrekkers in de baai. We gaan voor anker en varen terug naar de brug tussen Providencia en Santa Catalina om in te klaren. De onkosten voor Providencia en St Andres zijn €250. Ronald heeft het opgezocht op internet, anders zou ik het niet geloven, want we zijn tenslotte ook al ingeklaard in Colombia en de eilanden behoren tot Colombia, nou ja het is niet anders.

21/2
Er wordt hard op de boot gebonkt. Er volgt een luid geschreeuw. ‘Nou ja zeg, wat wil de Coast Guard zo vroeg van ons?’ Ronald springt uit bed en roept nu ook. Huh…wat is er aan de hand? Ik schiet in mijn kleding en kom op het trappetje ook Juul tegen. Ohhh shittt…we zijn van het anker afgeslagen en liggen tegen een andere boot aan. De man van de andere boot is vriendelijk en rustig. Hij heeft voor zo ver hij weet geen schade. We duwen af en stoppen stootwillen er tussen. Juul zit achter het stuur, Ronald haalt de ankerketting omhoog. Ik roep dat we bijna in de ankerketting van de andere boot verstrikt raken. Ronald zit weer achter het stuur, Juul pakt het weer over, ik houd de boot af en Ronald haalt het anker omhoog die net op tijd over de ankerketting van de andere boot heen floept. Gelukkig, we zijn los, gelukt. Nu op zoek naar een andere ankerplek en de man van de boot zullen we een ander moment met de dinghy bezoeken.

Het is het laatste uur hard gaan waaien. Tussen de berg op St Catalina en de berg van Providencia is een tochtgat ontstaan. Daarnaast zijn er een soort valwinden die over de bergen in de baai blazen. Hierdoor blijft de boot minder goed in de wind liggen en zwiept ia heen en weer achter het anker.

Ronald vaart terug naar dezelfde plek en wil daar weer voor anker gaan. Is dit wel handig? Ronald denkt van wel, gewoon meer ankerketting geven. Helaas na een half uur slaan we weer van het anker. Het is hier geen goede ankergrond. We zoeken een nieuwe plak. Ronald laat het anker zakken en ik mopper, hier wil ik niet liggen…het is te dicht bij het goudkleurige zeilschip, dan moet ik steeds kijken of we niet te dichtbij komen. Ronald moppert, hij denkt dat het wel meevalt, maar haalt wel het anker op. We zoeken een plek meer aan de kant in ondieper water en slaan na een paar uur weer los. We ankeren opnieuw met nog meer ankerlijn, nu ruim 40 meter. Ronald en ik wilden aan de kant op de step het eiland verkennen en onze paspoorten bij Bernardo ophalen en dan in de middag met de dinghy met z’n drieën aan de andere kant van het eiland gaan snorkelen. Dit gaat nu niet door, het voelt niet goed. Ik blijf hij Juul aan boord. Ronald activeert zijn Colombia Simkaart, zodat hij bereikbaar is en gaat met de dinghy en de step naar de kant.

Er komen 3 vertrekkers in een dinghy bij ons langszij. Het zijn Australiërs en willen, omdat het hun laatste dag op Providencia is, in de bergen gaan wandelen, maar durven het niet aan, omdat ze hebben gezien dat we een aantal keer zijn losgeslagen. Ik geef aan dat we aan boord blijven, dat stelt hun gerust, dan kunnen ze gaan.

Ik word gek van de mieren, vanaf 1 december houden deze minuscuul kleine beestjes mij bezig. Ze zitten in het eten, maar ook op rare plekken als in het bed. Soms spuit ik gif, maar liever zou ik er achter willen komen waar hun nest is. Mierenlokdoosjes kennen ze hier niet. Van aluminiumfolie vouw ik twee bakjes, waar ik jam en gif in stop. De mieren lopen er straal langs. Ze lijken meer belangstelling te hebben voor rijst, meel en brood. Juul heeft op internet gelezen dat als ze bakpoeder eten, hun magen ontploffen. Tja, dan gaan ze wel dood, maar ze nemen dan geen gif mee naar hun nest. Helaas pancakemeel met bakpoeder werkt ook niet, zucht…

Juul en ik zwemmen om ste beurt onze rondjes om de boot, zodat we ieder ankerwacht kunnen houden. Ronald komt terug van land. Het uit eten in de oude stad wordt ‘m niet. Dit gedeelte van de stad is sinds de orkaan in 2020 niet echt meer hersteld. Hij heeft allemaal lekkere dingen mee voor op de BBQ, zin in.

Ronald heeft aan land ook verschillende personen gesproken. Een man die hem een mooi wandelpad de bergen in wees en onderweg vertelde dat zijn zoontje geopereerd moest worden, maar niet voldoende geld had. Ronald dacht dat hij hem een biljet van €1,40 gaf, maar hij had hem €14,00 gegeven. Haha, vandaar dat de man zo dolgelukkig reageerde. Ook heeft hij een Guide gesproken die ons wel naar de andere kant van het eiland naar een onbewoond eiland wil varen om te snorkelen en ons dan ook weer thuis wil brengen op de ia. En hij heeft uitgezocht waar we een scooter kunnen huren om het eiland rondom te verkennen. En dan nog een dagje klussen om vervolgens naar St Andres te varen. Strak plan, eerst maar lekker BBQen.

22/2
We varen met de dinghy naar de kant om een wandeling in de bush te maken. Ik had even niet verwacht dat we via de rivierbedding met keien de berg op zouden lopen. Mijn Birkies zijn glad en ik val ook een keer. Gelukkig doe ik mij niet pijn. Het is een prachtige wandeling, waarbij het niet altijd duidelijk is hoe we moeten lopen. Geregeld zijn de paden afgesloten met prikkeldraad. Onderweg spotten we een grote wandelende tak en een blauwe regenboog hagedis.

Mister Brown komt keurig op tijd met zijn bootje langszij om ons naar Crab Cay te brengen waar we kunnen snorkelen. De tocht naar dit onbewoonde eiland aan de andere kant van Providencia is op zich al een ware attractie. Mister Brown scheurt met 50 km per uur over de golven onder de brug door. We moeten ons goed vasthouden, want het bootje stuitert bij iedere golf op het water. De verrassing is groot als we de kaap ronden, het eiland is omgeven in cyaankleurig water.We snorkelen om het eiland, het koraal is dood en het aantal vissen is schaars. Het uitzicht op de top van het eiland is echter wonderschoon.We hebben alleen nog drinkwater in tank A. We vragen mister Brown of hij aan de kant even wil wachten, zodat we 60 liter drinkwater kunnen kopen welke we dan in zijn bootje kunnen vervoeren. Dat wil hij wel, geen probleem.

23/2
Wat een topdag, beter kan echt niet. We varen om 10.00 uur met de dinghy naar de kant met drie grote lege 20 liter watertanks. Hilarisch, drie volwassen personen met watertanks, een vuilniszak en 2 rugzakken in een heel klein bootje. Gelukkig staat er weinig golfslag in de wonderschone baai. Aan de kant leveren we de flessen voor het statiegeld in en gaan we langs Bernardo om te vertellen dat we morgenochtend uitvaren. We huren twee scooters en gaan op pad. Het eiland heeft één ronde kustweg in een goede staat, met hier en daar een doodlopend zijweggetje naar een paar huizen. Providencia heeft maar 5.000 inwoners en er is Zero Criminaliteit. De paar auto’s en vele scooters hebben geen nummerplaten. Als je ergens iets gaat drinken kun je de sleutels en je spulletjes in je scooter laten.

Ik heb trek in koffie en we stoppen bij een houten bouwseltje aan de kant van de weg, direct aan de kust. Uit de boksen komt een heerlijk muziekje. Van allerlei ‘sloop’materialen is het schuurtje in elkaar gezet tot een soort uitkijkpost. Het is tijd om verder te gaan, wat een unieke plek met een superlekker sfeertje.

Ik heb op internet gelezen dat schilder Juis Antonio Howard zijn atelier aan de kant van de randweg heeft. Ik ben nog altijd op zoek naar een schilderij van de zee. Juis Howard woont met zijn familie in een klein gekleurd huisje. Opa zit binnen in een schommelstoel met zijn benen omhoog. In het hoekje zit een volwassen man half onder de tafel, mogelijk is er sprake van een verstandelijke beperking. Oma benaderd deze man liefdevol. Juis Howard de schilder is een rustige zeer vriendelijke man. Hij stelt ons veel vragen en geeft aan dat hij interesse heeft in topografie. Hij kent veel Nederlandse schilders en laat trots foto’s zien van huiskamers over heel de wereld waar zijn schilderijen hangen. Ik ben verliefd op één schilderij van de zee en vraag wat het kost. Howard geeft aan dat het schilderij nog niet af is, maar als ik echt interesse heb, hij het vanavond wel klaar kan hebben. Ik geef aan dat ik er even over na wil denken.

We rijden verder en komen langs Playa Manzanillo. Een klein paradijsje op aarde, met maar 7 mensen op het strand, waar we afkoelen in het heerlijke blauwe water en smullen van conchkroketjes.

We maken een korte wandeling op het eiland St Catelina wat met een lange brug verbonden is met Providencia en ploffen neer bij een gezellig barretje aan het water. Hier besluit ik dat ik het schilderij graag wil kopen. Ronald belt Howard op, het schilderij is klaar. Bij Bernardo halen we onze uitklaringspapieren op en gaan we op weg naar Howard. Ohhh…ik ben zo blij met het schilderij. Howard heeft het van het frame gesneden en opgerold in een harde koker, zodat ik er thuis een mooie lijst om kan kopen. Howard vraagt of ik een foto van het schilderij wil maken als het hangt en deze dan aan hem wil zenden. Uiteraard wil ik dat. Ronald vraagt om een certificaat. Howard knipoogt en zegt: ‘Als ik beroemd ben, kun je de foto met mij er op laten zien, dat is een beter bewijs dan een papiertje.We pakken een terrasje aan het water met de ondergaande zon en gaan uit eten bij het lekkerste restaurant van het eiland ‘Caribean Place Donde Martin’. Bij de ingang van het restaurant ligt een haag van honderden gestapelde flessen. Op meerdere plekken op het eiland hebben we fantasierijke oplossingen gezien van afval. We bestellen alle drie Barracuda op een andere manier bereid. Ohhh…sinds tijden niet zo heerlijk gegeten, echt een toprestaurant. Het personeel is zeer vriendelijk en geeft trots bij alles uitleg. Ook vragen ze een kleine bijdrage voor de muzikanten. Twee zangers, de ene speelt op een gitaar en de ander tinafono. Wat een mirakel. Een tinafono bestaat uit een omgekeerde wasteil met in het midden een gat waar een dun touw uitkomt, welke is vastgeknoopt aan een stok. De stok wordt op de rand geplaatst en onder een bepaalde hoek gehouden om een toonhoogte te creëren. We raken niet uitgekeken op dit prachtige ‘contrabas-intrument’. Wat een heerlijke avond.

In het donker rijden we terug en parkeren we de scooters met het sleuteltje onder de zitting voor de winkel van de ferreteria. Providencia, I love you!

24/2
Van Providencia naar San Andres, 55 NM. Zeilvoering Grootzeil met Gennaker als halfwinder en als spi met boom. Wind 6/10 knopen. SOG 5/7,5.

Vandaag is Juul dagschipper. Er staat in de ochtend nog een redelijke wind dus we vertrekken zodra het licht is. Ik roep op de marifoon de Coast Guard op dat we vertrekken. Geen gehoor, ze liggen kennelijk nog te slapen. Vandaag is een feestelijke dag, want we gaan voor het is eerst onze gloednieuw gennaker zetten. Op het voordek, eenmaal uit de zak horen we de parachute-stof bij iedere aanraking knisperen, ohhh…wat heerlijk dat geluid. En dan staat ie bol…wauwie, hij is nog mooier dan ik had gehoopt! Helaas hebben we golfslag van voren, wat maakt dat ia onrustig ligt. Bij het eiland moeten we afkruisen om een beetje snelheid te maken. Hopelijk kunnen we straks de koers aanhouden, anders komen we dik in het donker aan.We gaan lekker. We hebben gennaker uitgeboomd als spinaker en lopen nu ruim 6 knopen. Ronald vraagt of ik de lijschoot iets wil aan trekken. Even later zien Juul en ik dat de boom opvallend buigt, bijna gelijke tijd vragen we aan Ronald of dat wel oké is en dan horen we een knal. De manchet van uitschuifboom is gebroken. Pfff…duur grapje. We weten niet of een losse manchet te koop is en een nieuwe boom is zeer prijzig. En…het betekent ook dat we de laatste 20 NM moeten gaan motoren, want er staat te weinig wind voor het grootzeil en de genua. Voor de kust van St Andres moeten ruim buitengaats om een koraalrif heen en aan de andere kant weer langs het koraalrif terugvaren naar de baai. Als we langs het rif varen zien de woeste golven met witte schuimkoppen hoog opspatten. Lang leve de digitale kaart waar ook de vele scheepswrakken op staan aangegeven.

Ronald heeft op de Noforeignland App gelezen dat in de marina drinkwater en diesel te koop is…ahum, de haven met wat vissersboten is 50 cm diep, dus diesel tanken wordt ‘m niet. En de diesel in Panama is nog goedkoper. En…drinkwater is er niet te koop en een douche is er nergens te bekennen, dus we gaan ook niet voor de pontoon betalen. We moeten namelijk per persoon al genoeg betalen aan The Agent René.

25/2
We brengen op de step de was weg, deze kunnen we morgen weer ophalen. We doen boodschappen en zoeken uit waar we water kunnen kopen.‘S middags gaan we met de dinghy naar een wrak op het rif om te gaan snorkelen. Er staat een flinke stroming, en de golven op het rif is woest, dus het is niet handig om het wrak te bezoeken. Op de terugweg met de stroom mee zien we een pijlstaartrog, zo gaaf, ik had deze nog nooit van zo dichtbij gezien.

Ronald probeert de boom te maken. Hij maakt een mengsel.van polyester en ijzervijzel. Morgen een tweede laag.

‘S avonds eten we de lekkerste pizza ooit, ze zijn echter zo groot, dat we een hele pizza mee naar huis nemen.

26/2
Ronald en Juul halen 120 liter drinkwater en ik doe wat klusje aan boord. Ik maak de bilg leeg (restwater van de bilgpompreparatie), repareer twee scheurtjes in onze oude sprayhood, plak tape op het stuurwiel en handgrepen in de kuip. Ronald doet een tweede laag ijzervijzellijm op het manchet van de boom. En samen proberen we op het dek de spinaker kleiner op te vouwen. De drie eindpunten zijn nog zo stijf dat het lastig vouwen is, gelukt.

In de baai liggen een paar vertrekkers. De Canadees naast ons komt even buurten. De man is al 40 jaar met zijn vrouw onderweg. Hij geeft aan dat sinds bijna iedere boot starlink van Ilon Musk heeft, het een stuk ongezellige is geworden. Voorheen ging iedereen buurten in de baai, nu ziet hij in de namiddag de mensen turen naar hun mobiel.

27/2
Het heeft vannacht hard geregend en mijn matras is bij mijn heup weer nat, grommm… Gelukkig is het nu zoet water. We hebben de lekkage op het dek nog niet kunnen vinden. Mogelijk zit de lek ergens onder de Flexateak? Toen we de boot kochten heb ik de sierrand onder het kastje weg geschuurd, zodat ik met mijn beide knieën op elkaar in zijligging onder het kastje paste. Nu smeer ik met Sykaflex het kastje aan de binnenkant en de wandputtingranden in het kastje dicht. Het klusje loopt niet lekker, ik word er mopperig van. Ik heb het heet en wil zwemmen om af te koelen. Omdat we zuinig moeten doen met water, is het tussendoor even koud douchen geen optie. Ik ga verder met de reparatie van de sprayhood. Er zaten twee kleine scheurtjes in. Gisteren had ik er lapjes op gelijmd, vandaag naai ik het vast met de Easy Stich. Het lukt niet goed, ik heb mijn dag niet. Opnieuw zou ik willen zwemmen, maar eerst moeten we boodschappen doen en de overtocht voorbereiden. Om half vier kan ik eindelijk het water in plonzen. Het water doet mij goed, ik heb er weer zin in.

Ondertussen is Ronald voor een tweede keer naar de kant gegaan om uit te klaren bij The Agent René, een raar systeem wat alleen in Colombia van toepassing is. Vreemd omdat je moet betalen aan een persoon die niet voor de overheid werkt, eigenlijk amper iets doet, maar vervolgens wel veel geld vraagt. Helemaal gek is het als Ronald aangeeft dat René op de eerste afspraak niet was komen opdagen en dus apart weer naar de kant moest komen en toen het bedrag van €90 overging naar €50. Geen zuivere koffie dus.

Ronald gaat verder met de reparatie van de uitschuifboom, ook dat lukt onvoldoende met de middelen die hij heeft. Hopelijk kan hij in Panama losse onderdelen bestellen, want een complete nieuwe boom is een duur grapje. Juul helpt Ronald met de boom en maakt vervolgens een heerlijke Pasta Puttanesca, hoerenpasta, jammie. Juul kan echt heerlijk koken.

Om 17.00 zijn we eindelijk klaar om te vertrekken, op naar Bocas del Toro. De hoofdstad van eiland Colon, Panama. Het is ons niet duidelijk of alle eilanden Bocas del Toro heten of dat het alleen om een stadje gaat. Het is ook verwarrend dat het eiland Colon heel ergens anders ligt dan de stad Colon op het vaste land van Panama.

Van San Andres naar Bocas del Toro, hoofdstad van island Colon, Panama. 194NM, maar mogelijk meer, omdat we door de stroming met een ruime bocht er naar toe moeten zeilen. Zeilvoering: volledig Grootzeil en Gennaker. Koers: Ruime wind. Wind OostNoordOost. 9/14 knopen. SOG:5,8/7,5.

In de supermarkt ligt veel onbekend fruit. Ik neem Lulo, Granadilla en Tomate de Arbol en Avocado National mee om te proeven. Een Jugo Naturalis met Lulo vind ik echt lekker, het fruit Lulo is best zuur, de zaadje binnenin zijn wel heerlijk zoet. De Granadilla is een zeer aparte ervaring. De vrucht heeft een dunne keiharde schil en zit vol met zeer glibberige zaden die lijken op kikkerdril. De slijmerige zaden voelen heel apart in je mond en als je er op bijt hard knisperen in je oor. De eerste happen zijn zo apart dat Juul en ik een vieze bek trekken. Eenmaal gewend concluderen we beiden dat het echt een lekkere vrucht is. De Tomate de Arbol bewaren voor een andere keer. Volgens een dame in de supermarkt is die heerlijk met een beetje zout.

28/2
Wauwie, een betere overtocht bestaat er niet. Ik had een fijne wacht met een prachtige sterrenhemel en wat kan ik genieten van de nieuwe gennaker. Het voordeel van met de gennaker zeilen is dat ia een soort van wordt op gelift, waardoor zij smooth over de golven heen glijdt. De stroming zette ons wel een klein beetje weg en de wind draaide iets, waardoor ik wel constant even moest bijsturen. Maar dat gaf niet, want ik was wakker genoeg. Naast de boot spat het water op met de prachtige lichtgevende fluoriderende zeevonk.

Als ik wakker wordt douche ik één minuut, echt lekker, en maak ik voor ons drietjes een bakje met heerlijk zoete vingerbanaan, dikke yoghurt, rozijnen, muesli en kaneel klaar.

Ronald heeft gisteren dik visdraad gekocht, 100 meter 0,6 mm met een trekkracht van 24 kg. Zou het vandaag gaan lukken? Er vliegen jonge Jan van Genten, een goed teken. Er ligt ook Sargassumgras in de zee, dat is weer ongunstig. Regelmatig komt iets langsdrijven van plastic tot een grote boomstam. Het is de eerste keer deze maanden dat we afval zien midden op zee.

Ronald komt met slecht nieuws. We hebben een boete…..De hengel sist, beet!!!…Omdat onze dinghy in de davids hangt, heeft Ronald de hengel opzij van ia in het water hangen. Extra oppassen met de haak en de dinghy dus. Terwijl Ronald de hengel opzij van de verstaging houdt en de molen opdraait, schuif ik het schepnet uit. Juul gooit ia in de wind om de snelheid te vertragen. Ik schiet naar binnen voor de RVSbak, de broodplank, het fileermes en de rum. Hebbes…een dikke Tonijn. Maar ach, zijn staart is compleet aangevreten, mogelijk door een Barracuda die hier veel zwemt. Ronald fileert ‘m op het dek, dat wordt smullen vanavond. En hoe zit het met die boete? Omdat we onze auto niet gebruiken had Ronald de auto voor 4 maanden uit de verzekering gehaald, tsjakka…pfff, dat is een flinke boete. Vlug weer verzekeren, de boete betalen, lang leve Starlink… en zo vlug mogelijk vergeten…!

Party!!! Wat is de vis van de dag meneer? Tonijn, supervers, net gevangen. Ik maak sla en Ronald maakt knoflookspagetti met tonijn, smullen.

Het is donker en we zien in de verte onweer. Ronald denkt dat wij geen last zullen hebben van het onweer, voor de zekerheid kijkt hij nog even op de radar. Nee hoor, niets om je zorgen over te maken. Het windstille gebied komt later dan verwacht. We halen de gennaker naar beneden. Het grootzeil laten we staan voor de stabilisatie en we varen verder op de motor.

Om 4.00 uur kunnen we eindelijk naar bed. In de baai liggen heel veel schepen, allemaal vertrekkers. Er is geen hoogbouw, mogelijk weinig toerisme en het ruikt lekker in de baai. Elke keer als we een plek vonden, voldoende weg van een ander schip, bleek de ankergrond niet geschikt. We hoorde het anker dan letterlijk schrapen over de rotsen. Ook liggen er veel wrakken en is het lastig zoeken in het pikkedonker. Maar we liggen nu goed, er is geen deining, slaap lekker Bocas del Torro.