1/12
De wekker staat op 6.30 uur. Even douchen en op zolder de doucheboiler uit. Na een half uur bekijk ik op mijn mobiel mijn lijstje: water, coocker, koelkast, verwarming, koffiezetapparaat, TV en WiFi…Check. De rest had ik gisteravond al gedaan.

Verleden jaar lagen we in de haven naast een jong stel uit Australië, die net een zeiljacht hadden gekocht. De boot lag volgeladen met onnozele spullen, tot een grote strijkplank aan toe. En… een gigantische koffer, van binnen was het stofje stuk en er was 1 wiel af…nou die was voor onze terugreis wel handig. Nu had Ronald er in Nederland een nieuw veel groter wiel onder geschroefd. Met resultaat een rollende hinkepoot. Tja, hoe krijg die handig al lopend naar station Sneek Noord. Buurman Arend hoorde mijn verhaal en was zo lief mij in alle vroegte te brengen. Hobbel 1 was genomen, top.

De NSapp gaf aan dat er geen treinen van Amsterdam Zuid naar Schiphol reden, maar Erik wilde mij wel brengen. In de trein appte Erik mij dat ook de A10 dit weekend een wegafsluiting had, dus brengen vanaf Amsterdam Centraal met de auto was niet handig. Hmm…dan maar met de metro en daarna met bus? Maar het liep toch weer anders de trein waar ik inmiddels in zat, reed wel naar Schiphol? Nou ja zeg…haha, mijn avontuur, waarin vaak alles anders loopt dan gepland is gestart hoor.

Ook voor Ronald liep alles anders. Hij vertrok al op 19 november om een aantal klussen vooruit te doen. Bij het eerst beeldbelmoment klaagde hij over de hitte en dat hij zo moe was, niet ala Ronald. Ik vond het een beetje gezeur, want de overgang van de temperatuur van Nederland naar Curaçao is groot, en door een jetlag heb je minder energie. Maar de volgende dag bleek hij echt ziek…Corona…zo balen als je wilt klussen en je voelt je beroerd. Daar kwam bij dat de dozen met al de spullen wel op het eiland aangekomen waren, maar de douane ze maar niet vrij gaf.Toch heeft hij heel wat kunnen doen: de spoed van de schroef zit weer in de goede stand en er zit een nieuwe anode op de schroef. Het buikie van ia zit 2x in de antifouling (laten doen), de windgenerator is er af en staat te koop, de startaccu is vervangen, de lithiumbatterijen zitten erin en zijn aangesloten, de krassen aan de zijkant zijn weer gevuld en geschuurd, de fan is in de hut gemonteerd, hij maakt toch meer lawaai dan verwacht, maar slapen met oordoppen in went. Er is vooral veel tijd in het ophalen van de dozen gaan zitten, formulieren die ingevuld moesten worden op verschillende locaties en elke keer een auto huren en dan toch weer voor een dichte deur van de douane staan, pffff…

Nog een paar uur vliegen en dan ben ik weer bij mijn Kappie. Zo een zin om weer bij hem te zijn.

2/12
Vandaag staat in het teken van het opruimen en het inruimen. Alle kleding ligt weer op zijn plek, ons bedje is verschoond, naast mijn hoofdkussen zat een mierennest, het krioelde van speldenknopgrote mieren, gelukkig bijten ze niet. We doen boodschappen, want vanavond moeten we de auto inleveren. We zwemmen in de Mambobaai, een strandje waar echt alleen de locals komen. Vrolijke Lisa, de autoverhuurster brengt ons terug naar de haven. En om 19.30 uur vallen mijn ogen toe, lekker mijn mandje in.

3/12
Ronald sleept de enorme zeilzak met het grootzeil op het voordek. Tijd om deze in te scheren. De lazybag-vallen had Ronald in maart verwijderd, dus hij moest eerst de mast in. En nu hij toch naar boven klimt, wil hij ook meteen de windmeter in de top van de mast monteren. Ronald de 17 meter lange mast in hijsen is niet zo mijn ding. Ik ben dan altijd blij als hij weer veilig beneden is. Helaas lukt het zelden om 1x naar boven en dan naar beneden te gaan. Er is altijd wat, ook dit keer en de spanning loopt dan altijd bij mij op. Deze keer laat hij twee keer de val los en moet hij opnieuw omhoog, en raakt de derde keer de extra beveiliging los, pfff…maar de vallen zitten er in en de windmeter zit er op. En het grootzeil en de schoten en de German sheeting met de nieuwe klemmen zijn weer gemonteerd. We gaan zwemmen in het centrum van Willemstad op een braakliggend strandje in aanbouw van een hotel en daarna gaan we uit eten bij La Boheime.

4/12
Vandaag zit ik mijzelf een beetje in de weg. Ik wil van alles, maar de hitte verlamd mij. Maar doordat ik er niet aan toegeef en doorzet voel ik mij ‘s middags volledig uitgeput. Ronald stopt mij en stuurt mij onder een koude douche. Huh…het is al 16.30 uur, ik ben dus al 9,5 uur nonstop bezig. Dat ga ik morgen anders aan pakken.

Ronald heeft naast de ankerlier, ook al het beslag op het dek dat vast zat losgemaakt. Lang leve de WD40, gevolgd door veel geweld met een hamer en een breekijzer en heel veel zweetdruppels op een lekker lijf.

Daarna heeft hij op de step boodschappen gedaan en heeft hij met Chiel van de Alani geprobeerd de gasfles te vullen. Dat is helaas niet gelukt, ze hadden een gasnippel nodig.
Ik heb een grote was gedaan, en de roestende bakjes en het rooster van de koelkast wit gespoten, pfff zo een enorme klus.

‘S avonds, terug van uit eten in Willemstad, wil ik de gespoten mandjes ophalen van de werf en vraag ik Ronald ook één mandje vast te houden. Vlak voordat hij de steiger op wil steppen slaat hij over de kop en komt hij met een smak op de grond terecht. Ik schrik mij rot, maar Ronald staat direct op en zegt, niets aan de hand, althans…het ijzeren draadmandje waar ik de hele dag druk mee ben geweest, is plat gebogen en het hengsel ligt eraf.

5/12
Vandaag heb ik de wekker om 15.00 uur gezet, voor een verplichte stop met te klussen. Ik was niet klaar met het schoonmaken van de keuken, dus het was een goede stok achter deur, morgen weer verder en lekker koud douchen en relaxen.

Ronald is met een grote gasfles in z’n rugzak op de step naar de gasvuller gegaan. Eigenlijk was onze gasnippel te lang, maar door de houder extra diep te steken is het toch gelukt. We hebben weer een volle gasfles, zo fijn. Tevens heeft hij aan het koelkastdraadmandje 2 haakjes gemaakt, het ziet er niet uit, maar het is functioneel. En we hebben een afspraak kunnen inplannen met de zeilmaker in Aruba.

We mogen met Chiel en Marleen van Alani meerijden naar Willemstad om uit te klaren. Maar eerst de uitklaarpapieren regelen in de haven anders komen we de Pontjesbrug niet door. ‘S avonds ontmoeten we weer veel zeilers tijdens de BBQ in de haven.

6/12
Om 6.15 uur gaat de wekker, want we willen om 7.00 uur wegvaren naar Aruba. (Zie blog: Nee he)

Ik had nog de wens om in alle rust de prachtige muurschilderingen van Otrabanda in Willemstad te bewonderen. Helaas is dit niet gelukt. In maart zijn we wel door de buurt gelopen, maar ik had hier nu meer de tijd voor willen nemen. Vooral de muurschilderingen van Jhomar Loaiza zijn mijn favoriet. We hebben zelfs even overwogen om een schilderij van hem te kopen en op te sturen naar Nederland. Maar het schilderij van een ‘Caraïbische bejaarde man met sigaar’ was te imposant voor in onze ‘kleine’ huiskamer.

Ronald geeft aan dat het instellen van de spoed (een kwart slag) van de schroef een goede actie is geweest. We draaien nu echt meer snelheid met minder toeren. Om deze handeling te verrichten las Ronald voor het eerst de handleiding van de vaanstandschroef door (duhhh, we hebben deze schroef jaren geleden laten monteren in Ijlst) en las hij dat we eigenlijk altijd verkeerd de motor hebben afgesloten. We zetten voor aanvang van een zeiltocht altijd eerst de gaspook in z’n vrij en zetten daarna de motor uit. En tijdens het zeilen zetten we altijd de gaspook in z’n achteruit, zodat de schroef dan in de vaanstand kwam? Dat moet dus anders…je zet de gaspook in 3 knopen snelheid, draait het contact uit en daarna zet je pas de gaspook in z’n vrij…tja, moet je ook maar weten…

7/12
We zijn gisterenavond in het pikkedonker aangekomen in de baai van San Nicolaas, Aruba. Het is altijd een verassing als je ‘s morgens wakker wordt om te zien waar je nou terecht bent gekomen. ( Zie blog: nee he).

Op naar de paardenbaai, wat een verrukkelijke zeiltocht op enkel het kotterfokje en 15 knopen wind zeilen we in twee uurtjes naar de plek van de zeilmaker.

8/12
Surf Side beach is druk en lawaaierig, om het half uur vliegen vliegtuigen zeer laag over om aan de kant van de baai te landen. Er vliegt één Fregatvogel en één Grijze Pelikaan rond. Taxiboten vol met passagiers van de Cruiseschepen scheren langs en creëren hoge golven, en op het hotelstrand galmt er populaire muziek uit de boxen richting de baai. Het is dat we morgen een afspraak met de zeilmaker hebben, want anders…

Hopelijk lukt het de zeilmaker meteen de genua te repareren, want dan kunnen we dinsdag weer vertrekken.

Ronald leest op internet dat het in- en uitklaren een enorm gedoe is op Aruba, dus dat gaat hij niet doen. Ik voel mij er onzeker over. ‘Hoe zullen ze in Colombia hier op reageren?’ ‘We hebben toch de uiklaringspapieren van Curaçao’. Pfff…hopelijk krijgen we hier geen gedoe mee?

De dinghy is opgeblazen, beiden zijn we benieuwd naar hoe ons nieuwe elektrische motortje het zal doen. Echt superdepuper, zo blij mee. Geen lawaai, ‘starten lopen’ en geen gedoe meer met vieze benzine. Met 1x opladen kunnen we wel 8x op en neer naar de kant, je kunt niet echt snelheid maken, maar het is wel een enorme vooruitgang.

9/12
Om 7.00 gaat de wekker, want om 7.45 uur zal de zeilmaker klaar staan op de dinghy dock om de genua in ontvangst te nemen. De zeilmaker is keurig op tijd en geeft aan dat hij vanavond en anders morgenochtend klaar zal zijn. We gaan dus als het goed is morgen vertrekken naar Colombia. Dat wordt inkopen doen. De supermarkt is ver weg, dus de stepjes gaan mee in de dinghy, want zeulen met 10 liter water plus boodschappen is in de hitte niet te doen. Natuurlijk hebben we maar een klein gedeelte van Aruba gezien, maar onze eerste indruk is schoon, duur en goed georganiseerd, maar daarmee ook een beetje saai, niet een eiland waar we veel langer willen blijven of graag nog eens terug komen.

Ik probeer elke dag 20 rondjes om ia te zwemmen, dat is 40×12,5 meter is een halve kilometer, dat voelt goed. Voordat ik van de boot het water in wil springen, zie ik bij het boeisel opeens iets liggen, het is de bout van het voetje van de windvaan. Als ik de bout aan Ronald geef zegt blij: ‘Wat fijn, nu hoeven we geen nieuwe windvaan te kopen.

Ronald is tevreden over zijn installatie van de nieuwe lithiumbatterijen, ze doen het goed. De nieuwe oplader heeft 2 standen, als de motor aan staat geeft hij aan dat de batterijen opgeladen worden. Als de motor uit is, is het de bedoeling dat het automatisch over gaat tot het opladen van de zonnepanelen. Dit signaal geeft de oplader ook, maar… hij laadt dus niet op. Zucht, dat is wel balen. De verkoper in Engeland neemt de telefoon niet op, dus met iemand sparren is er ook niet bij…Ronald zet de zonnepanelen maar weer terug op de oude oplader van de loodbatterij, deze kan maar 10 ampère aan, terwijl bij volledige opladen de zonnepanelen wel 30 ampère kunnen. Ronald wil in Colombia proberen een nieuwe oplader voor de zonnepanelen in de haven te bestellen. Eerst maar eens kijken of de persoon uit Engeland gaat reageren?

Gisteren zijn we duur uit eten geweest. Ik vind het geen probleem om veel uit te geven aan uit eten, maar dan moet het wel echt lekker zijn en dat was het gisteravond echt niet. Vanavond gaan we bij de AfhaalPeruaan eten. Het was goedkoop en ook nog eens smullen. Voor de eerste avond op zee, hebben we ‘Lomo Saltado’ meegenomen, een Peruaans gerecht bestaande uit biefstukreepjes in een saus van azijn, sojasaus en chilipeper en groente, ik ben benieuwd.

10/12
De zeilmaker wil alleen cash betaald worden, dus tillen we opnieuw een step in de dinghy, zodat Ronald aan de kant kan pinnen. Om 10.15 uur staat de zeilmaker klaar met de Genua. Er staat een puist wind in de baai en het lukt ons niet de Genua te hijsen. Dus stouwen we de zak naar binnen en duwen we ‘m onder de tafel. We zijn er klaar voor, op naar Colombia. Ik neem mij voor alle spannende laatste berichten over piraterij in de golf van Venezuela uit mijn hoofd te zetten en vooral te gaan genieten van de overtocht.

Vertrek 12.00 uur vanuit de Paardenbaai van Aruba. Langs de golf van Venuzuela naar Santa Marta in Colombia. Totaal 283 NM ( 524 KM). Alleen grootzeil met 2 riffen op de windvaan, 22 knopen Ooster Passaatwind. SOG 7 knopen, Stroom mee 1,5 knoop.

11/12
Dagafstand om 12.00 uur 152 NM. We varen met volledig grootzeil en kotterfok, 10 knopen Oosterwind, SOG 5,5/6 knopen, 1,5 knoop stroom mee (zie blog: Santa Marta here we come).

Wat een heerlijke overtocht, echt genieten.

12/12
Oeps, ik ben tijdens mijn wacht het laatste half uur in slaap gevallen en nu zijn we bijna Santa Marta voorbij gevaren, haha. Het laatste  stukje dus niet voor de wind, maar halve wind, genieten, op één oor scheert ia over golven van 3 meter hoog met een dikke windkracht 7 naar het wonderschone groene kustgebergte van Colombia.

We mogen de haven nog niet in. Of we buiten even willen wachten. Hihi, dat zouden in ze Nederland met deze weersomstandigheden niet durven vragen ( zie blog Santa Marta here we come).

Wat is Santa Marta een heerlijke stad, met zijn felgekleurde panden, met overal straatmuzikanten, een supergezellig pleintje waar jong en oud met elkaar staat te keuvelen of meedeinen met de muziek. En her en der kleine karretjes waarop zij hun waar verkopen, van empanada’s tot hoedjes en tassen. Zo te zien is 95% local, de mensen zijn vriendelijk en ik voel mij hier echt veilig. We gaan superlekker en uitgebreid uit eten voor maar totaal €40.

13/12
Vandaag is Fleur jarig. Door het tijdsverschil en ook omdat ik graag Jinte en Fenne wil zien spreken we af om morgen te beeldbellen.

Zowel het kastje aan bakboord als aan stuurboord in onze hut lekt. Alle Tshirtjes van Ronald zijn doordrenkt met zout water, pfff…dan maar even wat wasjes draaien. En gauw een keer de lek op het dek dichten. “Een was draaien’ en ‘het zwembad in het Marriot Hotel’ is in deze haven gratis. Er staat zoveel wind dat het een chloorgolfslagbad is, morgen maar even een zwembrilletje kopen.

Op de steiger komt van alles langs, een man met een kar met grote flessen drinkwater, RVS- en bootpoetsers, wandelgidsen enz. Vanmiddag komt er stoffeerder langs die mogelijk onze kussens opnieuw gaat bekleden.

14/12
We beeldbellen met Fleur, Floris en de meisjes, zo heerlijk om ze weer even ‘te zien’.

Vandaag gaan we aan de slag met de zonnepanelen. Eerst maak ik alle zonnepanelen schoon. Eén voor één meten we ze door en geven de draden een kleurtje. Groengeel: Bakboord klein. Rood: sprayhood. Geel: 4 panelen achter. Blauw: stuurboord klein. Van de 3 nieuwe zonnepanelen doet het er maar 1, mogelijk doordat er 2 in de schaduw van de radar zitten, dus even afwachten tot vanmiddag. Eén kleine oude aan bakboord doet het ook niet, er zit op één punt iets van oxidatie, mogelijk is er zeewater onder het glas gekomen, zou een spraytje WD40 helpen?

De reparatie van het rubber van achterluik is goed gelukt. Na een forse regenbui en opspattende zoute golven is er geen water meer door het luik van de hut gekomen. Vandaag peuter ik de sikaflex-resten van het raam van de hut.

15/12
Vandaag vertrekken Joop en Renita van Bluehemian na een aantal maanden uit de haven en wij maken ons eerste tripje naar het binnenland. Op naar Minca. We wandelen via de markt naar de busstop. Een vers mandarinasapje met veel ijs gaat er dan altijd in.

Het is een heerlijk drukke rommelige Latijns Amerikaanse markt met hier en daar prachtig fruit en groenten, goed om te onthouden voor de volgende overtocht. Het is een uur met de bus. Door de combi airco, zeer smalle, maar lekkere stoelen en mooi uitzicht is het uur zo voorbij. We stappen uit in het centrum met de vele standjes voor motorverhuur. We maken een prachtige wandeling naar de drie watervallen.

We genieten van de gigantische oerbomen en de vele verschillende planten, welke bij de Ranzijn in het klein, voor vele euro’s worden verkocht. Eén ding is minder, vele jongens met een chicky achterop scheuren langs. Het ene meisje heeft nog rondere billen dan de andere. De jonge vrouwen hier hebben duidelijk een ander figuur dan de Europese vrouwen. Ook het crossen met een jeep is kennelijk op dit pad zeer populair. In een nederzetting onderweg zijn Happy Brownies en Paddo’s te koop. Geregeld moeten we onze schoenen uitdoen om via een beek naar de overkant te komen. Bij de laatste waterval gaan we zwemmen. Brrrr…het water is echt ijskoud. Om in te komen hebben we vandaag voor een tocht van 7 KM met een stijging van 180 meter gekozen. Ik ben blij met mijn wandelstokken. Aan het eind van de dag ploffen we neer op een terrasje voor een lekker koud sapje. Opeens voel ik pijnscheuten in mijn heupen. Oh oh, dit lijkt opnieuw op een beginnende slijmbeursontsteking?

‘S avonds smullen we van een Arepa, een Colombiaans gerecht bestaande uit een gebakken broodje van gekookt maïsmeel met een overheerlijke dressing van gestoofd vlees, avocado, tomaat, bananen, chorizo of bonen, echt smullen.

16/12
We willen onze kussens opnieuw laten bekleden en hebben een afspraak met Rafael op Rue 18. Rafael heeft daar zijn stoffeerbedrijfje voor autostoelen. Hij neemt ons mee naar twee stoffenwinkels. We hebben gekozen om ipv wijnrood, toch voor marineblauw te gaan. Ik vond dat rood wel cosy, maar Ronald dacht dat marineblauw misschien toch iets moderner was. We vinden snel een geschikte stof, maar willen graag nog naar een andere winkel aan de andere kant van het centrum. Pfff…het is best wel lastig kiezen. Het is zo goedkoop dat je begint te twijfelen over de kwaliteit. Rafael denkt dat onze keuze goed is, dus daar gaan we dan maar van uit.
Onderweg in een shabby straatje komen we een schoenmaker tegen die zijn naaitafeltje op een smal stoepje heeft staan. Mijn telefoontasje heeft aan de bovenkant 2 scheurtjes. De man heeft het in 2 minuten gemaakt, wauw hij is echt handig. Hij wil er geen geld voor, maar als we hem wel een klein bedragje geven, reageert hij dolgelukkig. Misschien kan hij ook wel de leren band om ons stuurwiel maken?

17/12
Oscar en Co komen om 9.00 uur, ze hebben aangeboden ons RVS te poetsen, samen zijn ze er 7 uur zoet mee en ze vragen er €100 voor, dat is wel heel goedkoop. Onze ia blinkt weer. Deze dagen vertrekken alle Nederlanders op de steiger vanwege het goede weerwindow met zeer weinig wind, zo ook Jan en Erica met de Swan Yulungo.

Ronald koopt op aanraden van Oscar 3 liter Desox €12,00. Wat een wereldspul, je smeert het op de RVS, laat het even inwerken en spoelt het af met water. En…het belangrijkste het is niet dat gevaarlijke zuur waar je huid in de zon van gaat branden ( zie oud logboek).

Vandaag  gaan we op pad voor een nieuw matras voor Ronald. Ik houd van een hard matras. Ronald van een zacht matras. Vanaf de aankoop van de ia zou hij graag een nieuw matras willen. Omdat hij ‘slapende handen’ krijgt als hij op zijn zij ligt. Hier in Colombia is het vast niet al te duur. Gelukt, vannacht wordt het matras gelijmd en op maat gesneden, morgen om 17.00 uur kunnen we het matras ophalen.

Opnieuw zijn we zo blij met onze stepjes, het is best warm om hele einden in de smalle straatjes zonder wind te wandelen. Wel is het oppassen geblazen, het wegdek is echt heel erg slecht. Ronald is al een paar keer gevallen, omdat hij dan ook de weg aan het zoeken is. Dus…twee handen aan het stuur en regelmatig door de knieën om een bobbel of kuil te nemen zonder dat je valt. Opeens word ik van achteren door een motor benaderd. Ik voel dat de man naar mijn telefoontasje grijpt. In een split second overweeg de opties: Is er een gat in de weg? Kan ik even met 1 hand steppen? Zal ik hem een trap  geven met kans dat ik zelf val? Of duw ik hem van mij af? Ik doe kennelijk het laatste? Hij trekt nogmaals aan het tasje, het touw van mijn tasje striemt even om mijn nek. Ik schreeuw ‘lul en klootzak’ en duw hem nogmaals opzij en man rijdt door. Wat een wonderlijke ervaring…het duurde hooguit een paar seconden en ik had kennelijk geen tijd om bang te zijn? Ronald hoorde mij wel schreeuwen, maar was te ver weg. ‘Goed opgelost Lies!’ Tja…dit kan ook in Amsterdam gebeuren…volgende keer maar mijn telefoontasje onder mijn Tshirt dragen.

18/12
Ik ben de tel even kwijt, maar onze Nederlandse vlag is weer stuk gewaaid. Elke keer knip ik er een stuk af en zoom ik ‘m met de hand weer om tot dat de vlag zo kort is dat we een nieuwe moeten kopen.

Jaja, het is weer zover, Ronald gaat de mast weer in. Eerst maakt hij de windmeter vast, gelukt. De afgelopen dagen heeft de houder van de windvaan gelijmd in de bankschroef gedroogd, dus deze kan ook weer in de top gemonteerd worden. Opnieuw hoor ik boven mij een enorm gevloek, de punt van de windvaan is in de tas afgebroken. Wat een pech. Hopelijk kunnen we een nieuwe bestellen op Amazon? De bestelling is gelukt, samen met een nieuw klein zonnepaneeltje en zwembrilletje.
Het is het 4e jaar dat wij onze 8 meter hoge kerstboomverlichting aan de achterstag hijsen. Een succesnummer, we krijgen veel complimenten op de steiger. Tijd om de matras op te halen.

19/12
Rond 11.00 uur vertrekken we met de bus vanaf de Mercado Santa Marta naar Tayrona ( zie blog: douchen met uitzicht).

Langs de autoweg lopen we de bush in naar Hostel Mama Tayrona. Wauwie, wat een superplek.De kamer is zeer eenvoudig, maar het uitzicht meer dan grandioos. Het dakterras is nog mooier… daar kunnen we rondom kijken naar de imposante groene vallei van het National Park Tayrona en rondom de bergen van de Sierra Nevada. Ik ben er stil van.

Naast ons bed is een grote glaswand met vierkante ramen, die elk apart open kunnen. 

We maken een wandeling naar de stroomversnelling in de beek voor een natuurlijke whirlpool ( zie blog: douchen met uitzicht).

20/12
De eigenaresse Fabienne adviseert ons om rond 6.00 uur ‘s ochtends op het dakterras de apen en de vogels te bewonderen, want om zeven uur komt de zon op en dan trekken de dieren zich weer terug in de bush. We spotten een boomkikker, hele kleine zwarte vleermuizen, kleine rode eekhoorntjes en prachtige gekleurde vogels, zoals de Kroonbosnimf, de Kuiforopendola en de zwarte gier, maar helaas geen apen. 
Ik geef bij Fabienne aan dat ik graag de Kogi zou willen bezoeken, is dat mogelijk? Fabienne belt en regelt een rondleiding met een Spaansprekende Kogi-indiaan, hij wil ons een rondleiding geven van anderhalf uur in zijn nederzetting, echt cool ( zie Blog: Het een kan echt niet zonder het ander).

Wij bezoeken een plek waar 12 families van ongeveer 30 personen verspreid over een groot gebied wonen. Het droge zand is in cirkels aangehaakt, ik durf er bijna niet op te lopen. De eerste grootste hut is het stadhuis waar alleen mannen komen, de iets kleinere hut ernaast is voor de vrouwen, en de hut daarnaast is een schooltje, waar de kinderen sinds een aantal jaren ook Spaans leren.

We lopen achter de vriendelijke man aan (ik ben helaas zijn naam vergeten). Ik schat hem rond de 30 jaar. De bevolking is klein van lengte. Zowel de vrouwen als de mannen hebben allen prachtig glanzend lang ravenzwart haar.

Hun zelfgemaakte kleding is gemaakt van grof gewoven spierwit katoen. De mannen dragen een broek met wijde pijpen aan de onderkant in een brede rand omgeslagen en een wijd uitlopend jak tot halverwege de bovenbenen. Veel mannen dragen rubber kaplaarzen, wat ik zelf wel een grappig gezicht vind. Vrouwen hebben een soort lap van hetzelfde grof geweven katoen om zich gewikkeld met een ketting van vele rode kraaltjes om hun hals. Jongens die 16 jaar worden zijn volwassen en ontvangen tijdens een ritueel van de Mamo’s een tas die zij altijd zullen dragen. De oersterke tas is gemaakt van de vezels van een Agave-achtige vetplant. Een intensief zwaar proces dat door de mannen wordt gedaan. Ronald mag het ook even proberen. Het is verbazingwekkend hoe sterk de draden zijn die uit de bladen met een platte houten lepel worden geschraapt.De tocht loopt over honderden stenen treden naar plateaus met stenen muurtjes omringd door de prachtigste medicinale en eetbare planten en bomen. Opeens horen we een slepend geluid en komen er drie gigantische bossen palmbladen voorbij gelopen. Tussen de bladen zie je de witte kledingstof van drie mannen. Het is materiaal voor een dak voor nieuw huis.
Op een hoog plateau zien we een vader en zijn zoontje bij een houten apparaat staan. Het is een maalmachine om suikerriet te persen. Zo bijzonder hoe dit volk volledig zelfvoorzienend is. Maar het meeste indruk op mij maakt toch wel de met duizenden eeuwenoude gestapelde stenen tot trappen en plateaus. Ik koester deze bijzondere ervaring. Wat kunnen wij in het westen nog veel leren van dit volk.

Op de terugweg wil ik even langs Rafael, ik ben nieuwsgierig hoe ver hij al is met de eerste kussens. In het eerste keer zo keurige bedrijfje is het nu opeens een grote puinhoop? Kennelijk had hij alles op 1 hoop bij elkaar geveegd? Op de tafel ligt een zeer grote spierwitte plastic tas. Rafael begroet ons vriendelijk en wijst naar de tas en knoopt de tas open. Wat een schrik, hij heeft de verkeerde stof gekocht? Rafael heeft de bon met staalstof ingeleverd bij de winkel en dit ontvangen. Rafael stelt ons gerust. ‘We ruilen de 24 meter stof gewoon om, komt goed’ . Pfff…hopelijk is hij op 12 januari klaar als we willen vertrekken.

21/12
Vandaag doen we een klus die we lang hebben uitgesteld. Het is een laatste poging om de zeer complexe watermaker te repareren (zie Blog: Gepriegel). 

22/12
Om 6.30 uur gaat de wekker, want we hebben om 7.00 uur een afspraak bij Caribbean Pro Centro Diving. We maken twee prachtige duiken met divemaster David. De eerste bij Punta Grande. Het was een super relaxte duik, met veel gekleurd koraal en één echt hoogtepunt, iets wat we nog nooit gezien  hadden: drie grote gevlekte egelvissen. We hebben wel vaker egelvissen gezien, maar deze waren wel 60 centimeter groot. Ze bleven heel dichtbij, ik had ze kunnen aanraken, maar dat heb ik niet gedaan. Ik had echt het gevoel dat ze met hun grote vriendelijke ogen mij aan het observeren waren.

De tweede duik was een drop off, echter supercool, met als hoogtepunt het zwemmen door een zeer smalle tunnel met daarin een school oranje grootogen. Alles was perfect georganiseerd, met zeer vriendelijke geduldige professionele divemasters en apparatuur. En dat voor maar €25 per duik. Eén klein dingetje was minder bij iedere ademteug piepte mijn automaat, maar als dat alles is.

Terug in de boot probeert Ronald de 2 membranen uit de watermaker te halen. Lang leve you tube, gelukt. Nu kunnen we ze via Amazon bestellen en hoeven we niet tot Panama te wachten. Het zou toch wat zijn als we het voor elkaar kregen om zelf de watermaker weer te maken.

23/13
In het centrum van Santa Marta is een Goudmuseum over de geschiedenis van de Tayrona, museo del Oro. Helaas is het museum rond de kerst gesloten. In de bibliotheek zijn wel verschillende exposities, we nemen een kijkje. Daarna vluchten we naar het zwembad, het is vandaag een windstille en daarmee bloedhete dag. Jammer van de knalharde muziek, na een uur trek ik harde geluid niet meer en zoek ik een iets stiller plekje op. Kennelijk hebben ze hier een compleet ander idee over de stand van de volumeknop.  Ook in een aantal straten in het centrum staat bij de ingang van iedere winkel keiharde muziek te knallen. Gisteren kwam er een ambulance door di e straat, die zijn sirene nog luider liet loeien om weer boven de knallende muziek uit te komen. In die straten moet je ook tegen elkaar schreeuwen wil je elkaar verstaan. Pfff…wat een herrie.

24/12
Tot nu toe had ik het steeds uitgesteld. Ik had gewoon geen zin om achter de computer te zitten. Maar vandaag schrijf ik 5 blogs. Tja, het is natuurlijk niet leuk om ze allemaal tegelijk te versturen. Dus de komende dagen elke dag één.

Ronald ontdekt aan de stroomrekening dat ik thuis de verwarming niet heb uitgezet. Ik heb kennelijk zijn instructie verkeerd begrepen. Wat hebben we toch een mazzel met onze buren. We vragen Arend om onze verwarming op 6 graden te zetten, echt super, dat scheelt ons een hoop geld.

We repareren aan zowel bakboord als stuurboord de lekkage van de beide kastjes in de hut. We peuteren de randjes om de achterstag en de rvsplaat voor de backstag open en vullen die opnieuw met sikaflexs. Wat is het toch vies spul, het komt altijd op plekken waar je het niet wil hebben. Morgen kunnen we zien of het gelukt is.

We gaan naar de avond(middag)mis, maar vluchten snel weg, dit is niets voor ons, we kunnen het niet verstaan en niemand zingt mee. In Suriname vond ik de Creoolse mis met zang en dans wel heel leuk. De kerk was ook erg leeg, er zaten maar een paar bejaarden mensen?

25/12
Zouden onze kastjes in de hut lekvrij zijn, de ultieme test. Twee plekken zijn gelukt, eentje nog niet.

We willen naar Playa Inca Inca. We starten met de step, maar boven aan de eerste berg is Ronalds stepje bijna leeg (de batterij van zijn step is duidelijk slechter en Ronald is natuurlijk zwaarder, hihi). Dus we besluiten rechtsomkeert te gaan en een taxi te nemen. De wandeling  van ruim een uur naar het strand is zwaar, het is windstil en we beklimmen de steile heuvel van 200 meter hoogte in de brandende zon. De heuvel af gaat beter, dit pad loopt gedeeltelijk in de schaduw. En dan is de beloning groot, we duiken de zee in. Het familiestrand is alleen lopend of met de taxiboot te bereiken. Ik geniet van alle Colombiaanse gezinnen van jong tot oud die  eerste kerstdag op het strand vieren. We krijgen koffie, bier en zure worst aangeboden, zo lief.

‘S avonds vieren we kerst met 20 zeilers uit Engeland, Nederland, Duitsland, Frankrijk, Amerika, Australië en Polen. We gaan met ze allen uit eten bij Donde Chucho Gourmet. Het was echt gezellig.

26/12
Fleur beeldbelt met Fenne op schoot, ze laat haar nieuwe boek met dieren zien en zwaait bij afscheid. Ik kan hier zo van genieten. Daarna bel ik mijn lieve dinnetje Lijn om te vertellen over de Kogi. Ik weet dat zij weet hoe bijzonder deze ontmoeting voor mij is.

We bezoeken Museo del Oro Tairona, een prachtig museum over de geschiedenis van Santa Marta en ook de Kogi. Ik ben diep onder de indruk van de afdeling over de gouden sieraden en ornamentjes. Hoe hebben zo pieterpeuterig kunnen werken in die tijd (rond 900 na Christus)?

Ik snap de uitleg van de verloren was methode, maar de ornamententjes van goud zijn zo fijn en gedetailleerd dat het monnikenwerk moet zijn geweest. Naast sieraden voor het lichaam en op de kleding werden deze objectjes ook in de bomen gehangen. Misschien komt hier wel ons ritueel van de kerstballen vandaan?

Men weet nog altijd niet waarvoor de steenhouwen gereedschapjes van Jade werden gebruikt. Alle objecten zijn heel klein, behalve de gigantische potten van klei, die ook gebruikt werden als urnen. De potten zijn onder de rand versierd met een gezicht en op de buik van de potten van klei zijn 2 armen en 2 beentjes gekleid. Veel gezichten hebben de bladachtige neus van een vleermuis. Mogelijk maakte indianen zelf ook gebruik van hoge fluittonen?Tevens is de symboliek van veel diersoorten gebruikt, zoals de jaguar, apen, adelaar, uilen, kikkers, vleermuizen en slangen. De Kogi hechten veel waarde aan de Cocaplant, het sabbelen op het blad in combi met gemalen schelpen zorgt voor meer uithoudingsvermogen en minder hongergevoel. Ook zit er veel vitamine C in het blaadje. Het is ook het blad waar cocaïne van wordt gemaakt, maar de sterkte die Kogi ervaren is te vergelijken met een sterke bak koffie.

27/12
Op de step gaan we op zoek naar een motorverhuurbedrijfje, pfff…het is best lastig iemand te vinden die maar voor 1 dag een motor wil verhuren. Om 12.00 uur vinden we er eindelijk één. Is het nog de moeite? Laten we het doen. We gaan naar Minca en overal zien we aan de kant van de weg aangeklede poppen. Bij de eerste dacht ik: iemand heeft zeker Abraham gezien? Maar het zijn er te veel. In Minca vragen we wat de betekenis is? De man glimlacht: ‘Met oud jaar steken we ze in de fik’.Minca is heel toeristisch plaatsje, dit gevoel krijg je in Santa Marta totaal niet. Overal lopen jonge backpackers. Op een terrasje waar ze magic mushrooms verkopen, drinken we een smoothie en delen we een burger, beiden zonder simsalabim, maar wel heel lekker.

We moeten stijl omhoog wandelen om bij een vogelkijkplek te komen. Een bijzondere dame komt uit haar kleine huisje en begroet ons. In haar tuin heeft zij een plek gecreëerd met twee zeer goede verrekijkers. Ze legt wat fruit en zaden neer en de meest prachtige vogels, inclusief een goudhaas en een eekhoorntje komen op 2 meter afstand op het lekkers af. We zien Buffonkuifkolibries, een zwerm Papagaaien, Bontkeelsaltator, Caraïbisch Troepiaal, Roodbuiktangare, Palmtangare, Azuurbisschop en de Eekhoornkoekoek.
‘S avonds eten we superdepuper bij Casa Magdalena. Zo lekker heb ik het afgelopen jaar nog niet gegeten. Het restaurant is half open (geen dak), staat vol met gigantische planten en er speelt ook nog een fantastische band.

28/12
Voordat we onze 100cc scooter inleveren moeten we hem natuurlijk wel eerst aftanken. Kosten€1,50, hihi.

Gisterenmiddag zijn we nog even bij Rafael langs geweest. Hij had de eerste twee kussens af en ze zien er echt mooi uit. Vandaag komt hij alle kussens ophalen, in totaal 22, want we gaan morgen elf dagen op ‘vakantie’.
29/12
We pakken de taxi naar het busstation. De Expresso Brazilia naar Cartagena heeft ruim 1,5 uur vertraging. Ronald zoekt een terrasje uit onder de bomen in de achterbuurt achter het station, het echte Colombia ( zie blog Busje komt zo). Tussen de bomen zien we een grote groene leguaan die het rommelige stroomnet gebruikt om naar de overkant te komen. Niet te geloven, in Nederland zouden deze elektriciteitsvoorziening levensgevaarlijk vinden, hier lijkt niemand zich er druk om te maken, haha.We komen rond 20.30 uur aan in Cartagena en houden een taxi aan. Hij geeft aan dat het nog een heel eind rijden is en de bestemming in een gebied is waar hij geen vergunning heeft ( zie blog Busje komt zo).

Onze hostel Casa Tia Aida is in het hartje centrum van wijk Getsemani, in een straat vol vertier en bars met knallende muziek. We eten een arepa, bezoeken een tentje met life muziek en gaan naar bed. Maar van echt slapen komt het niet, het bed is te kort, zo hard als een plank, dat ik het zelfs niet lekker vind, en de muziek knalt de kamer in. Boven het bed trillen de ruiten met iedere bas van de muziek mee. We zouden hier 2 nachten blijven, maar morgen gaan we op zoek naar een andere slaapplek.

30/12
Ronald heeft een nieuw hotelletje geboekt met de naam ‘Stil Cartegena’, haha. Het is er inderdaad stil, maar daar is ook alles mee gezegd, armoediger kan niet.

Wat is Cartagena een prachtig architectonische stad, echt genieten. We bezoeken veel highlights, zoals…Las Bovedas, een oud Spaans gebouw met gele poorten; het Centrum historici met de oude vestingmuren aan de zeekant met Puerto de Santo Domingo;. Plaza de Santo met het Domingo Paleis van de Inquisitie en het rijk met lichtjes versierde park Cetenario, waar we twee luipaarden spotten en Ronald een Spaans boekje koopt van de wereldberoemde schrijver Gabriel Garcia Marquez, ‘Doce cuentos peregrinos’.

‘S avonds bezoeken we café Havanna, waar 2 bands de bar plat spelen en stelletjes in de smalle ruimte tussen de tafeltjes de samba dansen. De eerste bigband was goed, maar de 2e met 4 dansende en zingende mooie meiden geven een show weg waar je u tegen zegt. We staan vlak voor het podium en zwingen lekker mee.

31/12
We gaan op zoek naar een plek waar we vanavond oud jaar kunnen vieren. Op het grote plein in het oude centrum zijn honderden tafels met witte, rode of groene tafelkleden neergezet. De bewoners van Cartagena nemen daar zelf snacks en drinken mee om de avond met hun geliefden te vieren. Wij gaan op zoek naar een restaurant. Bij San Nicolas wordt een diner met life muziek aangeboden. Eerst gaan we naar ‘ons pleintje’ voor de Kathedraal, Plaza Trinidad. Op de smalle stoep staan 3 tafeltjes met 6 stoelen en een barretje op de stoep. Een heerlijke plek in de schaduw om alle mensen op het plein vanaf de kant te observeren.

Gatsemeni, de plek waar wij logeren, is een wijk met smalle straatjes, welke rijk versierd zijn met ‘plafonds’ met gekleurde vlaggetjes of vele gekleurde parasolletjes. Iedere muur is versierd met de prachtigste muurschilderingen, vooral portretten van Caribische/Colombiaanse schonen met alle kleuren van de regenboog. De ene muurschildering is nog mooier dan de ander.Er zijn vele galerietjes, helaas met allemaal dezelfde schilderijen. Het is erg toeristisch. Op ieder terrasje wordt je continu lastig gevallen door mensen die armbandjes of andere waar aanbieden. Wat een verschil met onze ‘thuisbasis’ Santa Marta, met voornamelijk locals en amper toerisme.

Ons derde AirB&B Casa Christi met gezellig en stil binnenplaatsje is echt fijn. Op de kamer oefenen we de Samba, zodat we vanavond mee kunnen doen. Lang leve You Tube. Het eten bij San Nicolas is okee, de band is okee, de dansers zijn fantastisch, maar de avond is prijstechnisch eigenlijk te duur, maar dat mag de pret niet drukken, want we hebben een leuke avond. We blijven niet tot het einde, want we willen in het historische centrum op het grote plein voor Torre del Rejol, de gele kerktoren met de klok, het nieuwe jaar verwelkomen. Het plein is één groot lichtfestijn, meer dan indrukwekkend. Om het vuurwerk moeten we een beetje giechelen. Volwassen schieten met kartonnen buisjes in de hand kleine sterretjes de lucht in. Het ziet er allemaal gezellig en saamhorig uit, totdat de menigte uiteen wijkt om vier paramilitairen in vol ornaat met geweren paraat op de motor door te laten. Ik bekijk de gezichten van mijn omstanders, een jonge man knikt mij geruststellend toe. Als ze iets verderop zijn gaat het feestgedruis gewoon weer verder alsof er niets gebeurd is. We lopen nog even naar ons kleine pleintje, drinken een drankje en schieten om 2.00 uur ons mandje in. Welkom 2025.