Ik had echt nog nooit van het eiland gehoord. San Adres was ons reisdoel en bij het inzoomen op de digitale kaart zagen we het opeens liggen: Providencia (of te wel voorzienigheid). Was dit onmiskenbaar een lotsbestemming? Men zegt dat toeval niet bestaat. Voor ons was het een onvoorzien tropisch cadeautje verpakt in alle kleuren azuurblauw van de zee.
De overtocht van Cayman island naar Providencia verliep kalm op de redelijk lage maar onrustige golfslag na. Het effect voelde als een kermisattractie waarbij je lichaam omhoog werd opgetild, waarna je lijf vervolgens in het luchtledige naar beneden viel, een soortement van Langnek van de Eftelingeffect, maar dan 24/7 om de paar minuten. Hierdoor was koken en klussen aan de zonnepaneelconstructie geen sinecure, maar Ronald was niet voor één gat te vangen.
Onze ia had verder nergens last van en scheerde over de golven alsof het niemendalletjes waren, waardoor we ‘s nachts aankwamen in plaats van in de ochtend. Op de digitale kaart zien we dat er rondom het eiland een rif ligt van 30 KM lang en ten noorden, ongeveer 17 KM van de kust, er een ankerplek is welke we veilig in de nacht kunnen aanvaren. Het was alleen pikkedonker en de maan zou pas om 12.15 uur opkomen, dus we draaiden de genua iets in om onze enthousiaste ia iets af te remmen, zodat we op zoek konden naar de lichtboei. Vervolgens tuurden Ronald en ik over het water: ‘Niets te zien?’ Ik kruip naar binnen en roep naar boven: ‘Volgens OpenCPN varen we nu tegen de lichtboei aan?’ Nou ja, misschien klopt de kaart niet of er is geen boei? Ik blijf binnen achter de kaartentafel en overleg steeds de bearing van OpenCPN met Ronald die achter het stuur zit, waarna hij op de Boatingapp kijkt of hij zich er in kan vinden.
We zijn bijna op de ankerplek, dus maken we Juul wakker, zodat ze met ons mee kan kijken. Er komt steeds een wolk voor de maan, waardoor we weinig licht van de maan ontvangen. Juul stuurt, Ronald staat op de punt, ik navigeer binnen op OpenCPN. Ik kruip steeds het trapje op om de dieptemeter, de bodemstructuur en de kleur van het water te bekijken. We willen ankeren op 5 meter diepte. Juul ziet op Boating dat daar een wrak ligt en ik zie dat de bodem inderdaad onregelmatig is. Dan maar terug naar de 11 meter, daar had ik zandgrond gezien, althans de kleur van het water leek erop. Ronald dropt het anker in het zand, laat 35 meter ankerketting lopen en vraagt naar onze GPSsnelheid. Juul antwoordt: ‘Tussen de 0 en de 0,7’. Ronald stelt de ankerwacht in. Het is inmiddels 2.00 uur en de hoogste tijd om onze mandjes op te zoeken.
Als ik de volgende ochtend mijn hoofd door het luik steek zit Juul op het voordek in het zonnetje. Wauwie, wat liggen we op een gave plek. Onze ia ligt in cyaanblauw zeewater met iets verderop een grote halve cirkel met kleine spierwitte overslaande golfjes boven ondiep licht zandgrond. Dicht bij de boot is een donkerblauwe plek met mosgroen in het midden, een mooie plek om straks te gaan snorkelen. Aan bakboord midden op de zandbank staat een gigantische roodwitte paal, een soort vuurtoren waarvan het licht stuk is of niet aangedaan. Ahum, deze paal hebben vannacht dus over het hoofd gezien. Het kan niet de lichtboei zijn geweest, want deze had juist in diep water moeten liggen, zodat je ruim om het rif heen kon varen. Opnieuw zijn we de enige zeilboot, althans…een klein vissersbootje vaart met hoge snelheid onze richting op en maakt dan opeens rechtsomkeert.
Op naar Old Town Bay, de plek waar we kunnen inklaren bij Agent Bernardo. De baai is omgeven met hoge bergen begroeid met tropisch regenwoud in alle kleuren groen, het is werkelijk een plaatje. De ankergrond is echter minder geschikt, we slaan een paar keer van het anker af voordat we een goede ankerplek kunnen vinden.
Met de dinghy varen we naar de lange brug die de kleine eilanden Povidencia en St Catalina verbindt. Agent Bernardo ontvangt ons in zijn winkel, want zijn kantoor boven is te warm. De ruimte lijkt meer op een magazijn. Tussen de vele kledingrekken met honderden kledingstukken, ieder apart verpakt in plastic folie, staan 5 plastic stoelen in en klein kringetje. Bernardo spreekt bijna onverstaanbaar Engels. De voertaal op het eiland is Spaans en Engels. Ik kijk verbaasd om mij heen, de plek is hilarisch. Bernardo ziet dit en zegt: “Je kunt bij mij alles bestellen, het is mijn handel’. Ik zie nu ook dat er aan de andere kant van de winkel van alles staat opgestapeld van toiletpotten tot roze kinderfietsjes. De vrouw van Health komt binnen en neemt plaats in het kringetje en moet schaterlachen als we melden dat we alleen een beetje landziek zijn. We hoeven niets in te vullen, Ronald moet alleen een handtekening zetten. We moeten even wachten tot de Coast Guard komt. Ondertussen brabbelt The Agent door, ik merk dat ik lastig mijn aandacht bij zijn verhaal kan houden. In een hoekje staat een klein tafeltje met een stoeltje met een jongetje van een jaar of zes schoolwerkbladen te maken. Voor hem op de grond zit een vrouw die hem liefdevol aanwijzingen geeft. De Coast Guard in prachtig uniform komt binnen, hij vraagt ook aan Ronald om enkel een handtekening te zetten op zijn mobiel. Klaar, we kunnen het prachtige eiland verkennen.
We maken een wandeling naar de top over grote keien van een rivierbedding met een klein laagje water. Mister Brown vaart ons naar een onbewoond eiland voor de kust om bij Crab Bay in aquariumhelder water te gaan snorkelen. De tocht er naar toe in zijn vissersbootje is een waar spektakel, we moeten ons goed vasthouden, want we scheuren zeker met 50 km per uur stampend over de golven. We lopen naar de top van dit eilandje met het adembenemende uitzicht op de bergen en rondom cyaan en turquoise gekleurd water. We rijden met een scooter het eiland rond. Bij kunstschilder Juis Antonio Howard koop ik een schilderij van de zee, iets waar ik al heel lang naar op zoek was. We bezoeken een lang strand met spierwit zand omgeven met palmbomen met maar 4 badgasten en dompelen ons onder in het koele heldere water. Wat een heerlijk eiland met zero criminaliteit. Auto’s en scooters hebben geen nummerplaat en je kunt je sleutel gewoon in je huurscooter laten zitten.
Als ik achterop bij Ronald op de scooter aangeef dat ik trek heb in koffie stoppen we aan de kust bij een houten bouwseltje aan de kant van de weg. Uit de boksen komt een heerlijk muziekje. Het schuurtje is van allerlei ‘sloop’materialen in elkaar gezet tot een soort uitkijkpost. De mannen zitten naast elkaar richting de zee en heten ons van harte welkom om er bij te komen zitten. Maar eerst moet het plastic zeil tegen de zon als een soort douchegordijn weggeschoven worden. Het bouwsel zou ook een vogelkijkhut kunnen zijn. Als we plaats nemen zie ik dat het houten raamwerk er goed uit ziet, maar de muren en het dak van allerlei vindsels aan elkaar getimmerd is, tot en met een plaat asbest en vangrail aan toe. Juul en ik krijgen twee keurig schone appelgroene kopjes met heet water waar met een houtje stokje de oploskoffie door wordt geroerd. Ronald vraagt om een cola, dat duurt even. Ik heb het vermoeden dat één van de mannen het thuis is gaan halen. Beneden op de grillige scherpe rotsen staat een visser op zijn blote voeten wiegend te swingen op de muziek. Af en toe roept hij even iets naar boven naar zijn vrienden. De visser klimt naar boven om triomfantelijk op zijn mobiel de foto’s van zijn vangsten te laten zien. Waarna de jonge man naast ons trots zijn freedive flippers van wel een meter lang laat zien, hij duikt op conches. Hij vraagt waar we voor anker liggen en ik vertel dat we de eerste nacht ‘midden op zee’ bij het Noordelijke Rif voor anker waren gegaan. Hij reageert enthousiast met: ‘Dan heb ik jullie gezien! Ik had het die ochtend koud en overwoog om aan jullie een warm kop koffie te vragen’. Ronald antwoord met ‘Had dat gedaan, je was welkom geweest’. De freediver glundert even. Hij vertelt dat de orkaan van 2020 alles verwoest heeft, inclusief zijn huis en dat hij nu een nieuw huis aan het bouwen is met hulp van een donatie van Colombia. Op een rij naast elkaar turen we met zijn allen over de prachtige blauwe zee, wat een uitzicht. Zo blij met mijn schilderij, zo kan ik dit prachtige moment nog heel lang blijven koesteren.
Ben je benieuwd naar meer avonturen? Ik schrijf elke dag een stukje in mijn logboek/dagboek, klik op de link Logboek februari 2025 – De reis van de ia orana