Pfff… onze rugzakken zijn best zwaar. Ik kijk nogmaals wat er uit kan, ik kan niets bedenken. We gaan een paar dagen op ‘vakantie’ en we starten in 32 graden en zullen ook gaan wandelen in 15 graden en misschien wel kouder. We pakken de taxi naar het busstation. De kleine gele taxi’s in Santa Marta zijn vaak oud en gammel. Soms zijn ze zo krakkemikkig dat je bij iedere kuil in de weg denkt dat ze uit elkaar vallen. En ja hoor… na het afrekenen krijgt Ronald voor de zoveelste keer een vriendelijk standje van de taxichauffeur dat hij de deur niet zo hard dicht moet smijten.
We hebben online kaartjes besteld voor de busreis naar Cartagena, waar we oud jaar zullen gaan vieren. De buslijn van Expresso Brazilia heeft echter ruim 1,5 uur vertraging. Ronald zoekt een terrasje uit onder de bomen in de achterbuurt achter het station, het echte Colombia. De muziek knalt uit de boksen. Het is zondagmiddag. Een man heeft zijn voeten op de schoot van zijn vrouw gelegd. De vrouw zingt met de muziek mee. Kinderen aan de overkant zitten achter een muurtje. De tralies voor het raam is hun klimrekje. Een baby kruipt steeds naar buiten en wordt keer op keer door een meisje van 5 jaar naar binnen gebracht. Een vrouw komt aangelopen met een maaltje voor haar man op het terras. De mannen drinken Corona of Aguila. Ze lachen om het verhaal van een man die zichzelf op een lage tak van een boom heeft genesteld. Ze zien er allen verzorgd uit. Ook de straatjes zijn voor Zuid Amerikaanse begrippen echt schoon. Een opa heeft zijn kleinzoon op schoot. Het jongetje moet steeds even giechelen, opa vertelt kennelijk een leuk verhaal. Tussen de bomen zien we een grote groene leguaan die het rommelige stroomnet gebruikt om naar de overkant te komen. Niet te geloven, in Nederland zouden ze deze elektriciteitsvoorziening levensgevaarlijk vinden, hier lijkt niemand zich er druk om te maken. De vrouw naast mij van ongeveer dezelfde leeftijd als ik, met uitgesproken rondingen draagt een zeer strakke rode jurk. Ze springt opeens op haar stoffige motor en rijdt weg. Mooi om te zien dat veel vrouwen tevreden zijn met hun lijf en die ook met trots tonen. Ik geniet van dit zondagmiddagtafereel op deze stoffige straathoek. Soms ben ik ontroerd waar Ronald mij elke keer opnieuw naar toeneemt.
Hèhè…de bus vertrekt in plaats van 13.00 uur om 15.30 uur. Een oud vrouwtje zit op onze zitplaats en ze wil niet van haar stoel. Ze laat ook haar plaatsbewijs niet zien. Hihi, iedereen bemoeit zich er tegen aan. Uiteindelijk besluit de chauffeur dat wij elders moeten zitten, op plaats nr. 13, zou dat de reden kunnen zijn dat ze niet op wilde staan?
We komen rond 20.30 uur aan in Cartagena en houden een taxi aan. De chauffeur geeft aan dat het nog een heel eind rijden is en dat de bestemming in een gebied is waar hij geen vergunning heeft. Tijdens de tocht kijkt hij schichtig om zich heen, hij is bang voor een boete van de politie. We vragen of we misschien moeten overstappen naar een andere taxi? Nee, dat hoeft niet? Het begint te stortregenen en de straten veranderen in rivieren. Nou ja zeg, het water kolkt opeens tussen de hoge stoepen door. Ook deze kleine taxi is oud, de schakelbak is niet om aan te horen en we hebben opnieuw het gevoel dat er elk moment een zijpaneel af kan vallen. De chauffeur ratelt aan één stuk door hoe risicovol hij bezig is. En dan… opeens moeten we snel uitstappen en vraagt hij heel veel geld. Ronald biedt hem het normale bedrag en ik stap uit. Ronald blijft echter zitten, ik baal dat ik al uitgestapt ben. De regen komt met bakken uit de hemel en opeens vliegt de deur open en staat Ronald naast mij. Ik kijk Ronald vragend aan, wat is daar binnen gebeurd? ‘Hij vroeg meer dan 100 euro, maar dat heb ik ‘m natuurlijk niet gegeven’.
In de gietende regen gaan we op zoek naar ons eerste logeeradresje in de kunstwijk Getsemani, onze avontuur in het binnenland van Colombia is begonnen… 
Wil je meer over onze avonturen lezen, ga naar logboek december 2024.