Ik zucht…er staat geen wind en het is snikheet in de boot en denk: moeten andere vertrekkers nou ook zoveel klussen?
Ik ben dol op lijstjes, want die kun je afvinken, daar krijg ik een goed gevoel bij. Maar vanaf de start van de aanschaf van onze ia, vink ik geregeld 1 ding af en komen er meteen weer 3 bij. Soms word ik er tureluurs van en denk ik: ‘verkoop die boot’ Opnieuw stel ik de vraag aan Ronald: ‘Moeten andere vertrekkers ook zoveel klussen?’, waarop ik altijd hetzelfde antwoord krijg: ‘Of je een nieuwe of een oude boot, kleine of een grote boot, een dure of een goedkope boot hebt, klussen zijn er altijd’.
Ik friemel met rechterwijsvinger in een veel te klein gaatje een glibberige O-ring in een randje. Pfff… nog rond de 70 O-ringen te gaan. Grommm…het lukt niet. Alle klussen die we doen, doen we voor het eerst, dus keer op keer ben je zoekende hoe het handig kan. Ook het juiste gereedschap hebben we zelden voor handen. We zijn in Colombia, daar heb je geen Gamma waar je even met je auto naar toe rijdt. Ik zoek in het kleine keukenlaadje. Uhhh…het lobstervorkje? Nee die gaat niet. De grote platte pincet? Nee die beschadigd het rubber. Mijn kleine nagelvijltje dan? Bingo…daar zit een puntje aan die niet het rubber ringetje beschadigd en welke je ook een beetje kan buigen. En warempel, na een half uur word ik er iets handiger in.
Ondertussen haalt Ronald de watermaker volledig uit elkaar. Soms verbaasd het mij hoeveel lef hij heeft, echt zo knap. Elke keer als ik denk dat het ringetje bijna in het gleufje wipt, roept hij mij, duhhh…of ik een foto wil maken, zodat hij straks terug kan zien hoe het zat.
Wat maakt dat we dit nu doen? In maart tijdens de oversteek van West Afrika naar Zuid Amerika is de watermaker midden op de Atlantische Oceaan stuk gegaan. Een lastig moment, omdat we nog weinig drinkwater aan boord hadden en we nog niet aan de overkant gearriveerd waren. We zagen onze urine alsmaar iets bruiner worden, omdat we per dag veel ste weinig dronken. Maar eenmaal in Suriname waren we snel de mankementen tijdens deze overtocht vergeten en keken we terug op een mooie oversteek.
Ook in Suriname probeerde we de watermaker te maken, maar daar hadden we niet de juiste onderdelen. De 80 verschillenden maten O-ringen hebben we nu uit Nederland meegenomen. De twee membranen konden we niet meenemen, omdat deze een beperkte houdbaarheidsdatum hebben. ‘Wat een gedoe…kunnen we niet gewoon een nieuwe kopen?’ ‘Nee schat, een nieuwe kost rond de €7000, we proberen het gewoon en als het niet lukt zit er in Panama een servicemonteur die ‘m mogelijk wel kan maken”. Ik zwoeg door en droom van een koude douche die ik straks ga nemen. Na 9 uur schoonmaken van de onderdelen en gefriemel en gepriegel met rubber ringetjes is de klus geklaard. Het zweet gutst met druppels van onze lijven op de vloer. Het is gelukt. Althans…ik heb nog een aantal O-ringen over. IKEAgevalletje? ‘Nee, ik heb een paar buizen niet los gekregen, dus die heb ik even zo gelaten”.
Ronald zet de watermaker weer in elkaar en zoekt op internet…’We kunnen de membranen via de Amerikaanse Amazon op 9 januari laten afleveren in de haven’. Wauw, het zou toch wat zijn als we de watermaker dan samen gemaakt hebben. Pfff…daar zou ik best trots op zijn.
Wil je meer over onze avonturen lezen, ga naar mijn dagboek/logboek december 2024.