‘Puzzeltijdddd…!’ We zeilen in het paradijselijke gebied van de Archipel Bijagos van Guinee Bissau, bestaande uit 81 kleine en grotere eilanden. Een waar waddengebied, maar dan zonder betonning. Ronald vraagt of ik de genua wil inrollen om vervolgens de motor te starten. We zijn weer bij een ondoorgrondelijke doorgang met zandbanken terecht gekomen.
Een paar dagen geleden kregen we bijna kibbel om de navigatieroute, totdat we ontdekten dat de dieptes op de BoatingApp letterlijk voor geen meter klopten. Elke keer als ik aangaf welke koers we konden volgen, gaf Ronald aan dat hij zo niet ging varen, omdat het niet klopte. ‘Nou moe…doe het dan lekker zelf’. Maar al snel kwamen we erachter dat de digitale kaart inderdaad niet klopte en was het weer gezellig in de kuip. We gingen over op de Satellietfoto van Google Earth en het peilen van de kleuren van het water in combinatie met de cijfers op de dieptemeter. Dit werkte iets beter, maar het bleef een gepuzzel, waarbij we soms toch weer even vastliepen. We namen ons voor dit gepuzzel alleen te doen met laaglaag water, zodat als we vast kwamen te liggen, we altijd met wachten toch weer los konden komen.
Ik moet opeens denken aan de tijd dat er op de eettafel van mijn oma altijd een grote legpuzzel klaar lag. En hoe we dan samen puzzelden op die ellendige blauwe lucht. Altijd hopend op een wolkje, zodat je toch weer een stukje verder kon komen. Nu turen we met de verrekijker de vele tinten blauwgroen en lichtgeel af met echt minuscuul kleine nuanceverschillen. Waarbij de rimpeling op het wateroppervlak of juist een blak stuk, laat staan een overfall ( gebied waar meerdere stromingen bijeenkomen en je gekke golven en draaikolken ziet) je inschatting weer compleet in de war kan schoppen.
Eergisteren onderweg naar ihle Keré lukte het uiteindelijk ook niet en gingen we voor anker op een zandplaat. Mijn gevoel van vrijheid is dan extra groot als we ons poedelnaakt in het heerlijk verkoelende water kunnen laten glijden. Laat in de middag was het water hoog genoeg en kwamen we aan bij het honeymooneiland Keré. Het was werkelijk een ware cultuurshock na het arme Gambia. Echt ieder plekje op het eiland was smaakvol ingericht en het 3 gangendiner met koude witte droge Portugese wijn was meer dan verrukkelijk.
En nu… turen we ons opnieuw suf. Dit keer niet in het kleine huiskamertje met bruine meubeltjes van oma, maar tussen de bounty eilanden met palmbomen en spierwitte stranden. Met geen enkele andere boot of toerist te bekennen. Hoe gaaf. De lucht betrekt iets, waardoor de zee opeens één enkele blauwe kleur krijgt. Tja…gokken dan maar en ja hoor het lukt. ‘Kijk Ronald dit eiland Cute heeft een wit strandje zullen we daar voor anker gaan?’ Ronald gooit zijn hengel uit, want de vissen springen hier letterlijk uit het water. Misschien kunnen we dan op het strandje BBQen. De bodem voor Cute is echter helemaal niet schattig. Een rotsbodem waar je onmogelijk je anker op kunt droppen. En uit het niets schiet de diepte opeens omlaag, Ronald knalt in z’n achteruit. Hmmm….we waren even vergeten dat de hengel nog uit stond, weg haakje met gekleurd inktvisje. Mogelijk hebben we nu vissersdraad in de schroef. Nou ja, alles beter dan tegen een rots op varen. We varen vlug door naar de overkant bij Ancalhe, want het begint al bijna te schemeren. Gelukt. We liggen ver van het strand met palmen, maar het uitzicht in de baai is meer dan cute.
Midden in de nacht mis ik Ronald naast mij en hoor ik gestommel op het dek. Terwijl ik door het luik vraag wat er aan de hand is voel ik al het antwoord: we liggen vast. Gelukkig is het laag water en gaat het over en paar uur wel weer stijgen. Soms zit je even vast, maar je weet dat je ook weer los komt…een mooi metafoor voor het leven.
