Hoe bedoel je de dagen vliegen voorbij? Wat doe je dan de hele dag op zee? Verveel je je dan nooit? Is het niet saai als je alleen maar water ziet? Hoe lang was je langste reis op de Atlantische Oceaan? Achtien dagen…jeetje, hoe houd je dat vol? Zo vlak voor ons vertrek kreeg ik de ene vraag na de andere op mij afgevuurd? En ja, ook ik kon mij een paar jaar geleden er amper een voorstelling van maken hoe het zou zijn zonder land in zicht.  

We zeilen midden op de Oceaan ter hoogte van Noordwest Afrika op weg naar het Canarische eiland Lanzarote. Ik zit achter de kaartentafel en noteer op de digitale zeekaart van openCPN, de dagafstand en zie de diepte staan: 3197 meter. Ik voel een glimlach rond mijn mond, want de grappigste vraag die mij wel eens gesteld is: ‘Als het dan nacht wordt midden op de oceaan, waar drop je dan het anker?’ Ik klim naar buiten en plof neer op mijn rode stoeltje en staar over het water terwijl ik mijn appeltje oppeuzel. Eigenlijk is staren een verkeerde woord want de meeste momenten kijk ik zeer bewust om mij heen. Er is namelijk zoveel te zien. De kleuren blauw van de oceaan, van cyaan tot pikzwart in de nacht. De beweging van de golven en het opspattende water. En wat dacht je van een zonsopgang, je weet niet half hoe mooi al die oranje tinten je kunnen betoveren. In Nederland lig ik dan altijd nog in mijn bedje te slapen.

Naast mij zie ik zilverkleurige schubbetjes van een vliegende vis glinsteren op het dek. Doordat tonijnen de vliegende vissen opjagen in combi met een hoge golf komen ze vaak op ons dek terecht. En wat dacht je van het dagelijks genieten van een zonsondergang…hoe leuk is het om samen verwachtingsvol te turen of je deze keer weer de green flash ziet. Ook een maansopgang is prachtig. Zeker als de maan voor je boeg opkomt, er verschijnt dan een weg van zilveren glitters op het zeeoppervlak. Hoe magisch is het dan om deze al zeilend te volgen. Doordat er geen lichtvervuiling is op zee, waan je je ’s nachts in een wereld van 1001 nacht. Je zeilt dan in een soort koepel, met van de horizon tot hoog in de hemel fonkelende sterren en planeten in een pikzwarte achtergrond. Vaak is dan ook de Melkweg goed zichtbaar. Wij raken hier nooit op uitgekeken en bij een soms lastige wacht met weinig slaap is het dan echt een cadeau.

Vandaag staat er helaas zeer weinig wind. De gennaker van 100 vierkante meter  gekleurde parachute-stof blijft amper vol staan. De hemelsblauwe lucht is versierd met hier en daar een piepklein schapenwolkje. Er staan amper golven. Wel staat er zo ver als je kunt kijken een deining. Die op het hoogste punt rond de 4 meter als een kamerbreed tapijt langzaam naar beneden glooit in een dal. Het water is smaragdblauw en zo helder als glas. Water…alleen maar water. Als je rond kijkt, lijkt het op een platte schijf. Ik kan mij zo goed voorstellen dat men vroeger dacht dat de aarde een platte pannenkoek was waar je af kan vallen.

Opeens horen we gesnuif naast de boot. En ja hoor, daar zijn ze weer…vandaag zijn we al verschillende keren begroet door een grote groep Witsnuitdolfijnen. Of zou het nieuwsgierigheid zijn? We zien ze dan al in de verte met zijn allen jagen. Vaak klop ik dan op het dek, en dan zie ik ze van richting veranderen. Ik weet nog altijd niet of ze ook zonder geklop even langs waren gekomen? Wat is dat toch? Zowel Ronald als ik worden zo blij als we dolfijnen zien. Misschien is er wel eens onderzoek naar gedaan? Het lijkt echt alsof we bij het zien van dolfijnen een boost dopamine aanmaken?

Opeens zit er een klein vogeltje op het dek. Kennelijk rust het even uit van een vermoeiende reis? Al de hele dag door zitten we midden in ons eigen natuurdocumentaire. ‘Helaas zonder commentaar van David Attenborough, hihi. Twee Jan van Genten scheren vlak boven het water. Als de deining op zijn hoogste punt is maken de twee synchroon een vloeiende zijwaartse beweging, waardoor het lijkt dat het uiterste inktzwarte puntje van hun vleugel als een foil door het water scheert. De sierlijk dans gaat over in speersnelle jachtpartij, als een pijl uit een boog schieten van hoog in de lucht in de zee om een vis te scoren. Hordes zwart witte Zee-alken verzamelen zich gezellig drijvend in groepjes op de deining. Indrukwekkend zijn de enorme draaikolken van rond de tien meter vol met opspattende vissen. En…dolfijnen, dolfijnen en nog eens dolfijnen. Omdat ze zo lang met ons meezwemmen, kunnen we ze na een tijdje ook steeds beter van elkaar onderscheiden. De één heeft een grijze vin, een ander een grijze vin met een wit vlekje. Weer een ander heeft een witte vin met rondom een grijs streepje of een kras op de romp met een specifieke vorm. Een uur geleden kregen we ware dolfijnenshow van Tuimelaars te zien. Ze maakten de ene na de andere pirouette ver boven het zeeoppervlak, zo kicken!!!

Maar de meest exclusieve ervaring was toch wel die van gisteravond. Bij het wisselen van de wacht horen we opnieuw gesnuif naast de boot. Het is pikkedonker en boven ons flonkeren opnieuw miljarden sterren in een zwarte koepel. Met de zaklamp van mijn mobiel schijn ik naast de boot. Dolfijnen! Ronald doet het deklicht aan en we lopen beiden naar het voordek. Wat een spektakel. Rond de 30 dolfijnen zwemmen naast onze ia. Omdat er sprake is van zeevonk (groene fluoriserende organisme die met zuurstoftoevoer in het water/dus met golven te zien zijn) belanden we in een magische wereld. Het water is zo helder, dat we de dolfijnen ook onder water zien zwemmen en bij iedere zwiep van de staartvin er een golf van Zeevonk-fluorglitter te zien is. Ik ben er stil van… zo iets moois heb ik nog nooit gezien. De dolfijnen blijven zeker een half uur met ons meezwemmen. En wij…wij krijgen er maar geen genoeg van. We schieten in onze sprookjeswereld van de stuurboord naar bakboord en terug. Hoezo saai?

Zie ook het logboek, waar ik dagelijks mijn ervaringen opschrijf.